Prachtig nieuws: groothertogdom Luxemburg, het land dat zevenendertig edities van het Songfestival meedeed en toen in 1993 definitief af leek te haken, haakte dus niet definitief af – vandaag werd bekendgemaakt dat het land volgend jaar weer mee zal doen.

Daar kunnen we alleen maar blij om zijn, en vanwege die vreugde hier een herinnering aan vijf bijzondere bijdragen van Luxemburg uit het verleden:

1. Jean-Claude Pascal – Nous les amoureux (1961, eerste)
De eerste winnaar voor Luxemburg. Pascal zong een teder lied, dat – en dat wist destijds niemand – achteraf bleek te gaan over hoe achtergesteld niet-traditionele liefdes waren. (We schreven er destijds deze column over.) Een prachtig LHBTQIA+-pleidooi met zinnen als Wij, geliefden, kunnen niets tegen hen uitrichten. Zij zijn met duizenden en wij, geliefden, maar met twee. Maar de tijd zal komen dat de nachten minder moeilijk worden, en dat ik van je kan houden zonder dat daarover wordt gekletst. Dat beloof ik je. Zwart op wit.

Verder luisteren: Pascal deed in 1981 nog een keer mee, toen met het opnieuw tedere C’est peut-être pas l’Amérique.

2. France Gall – Poupée de cire, poupée de son (1965, eerste)
Luxemburg won in totaal vijf keer, een prachtig track record. De overwinning van ’65 was misschien de belangrijkste, omdat Poupée de cire, poupée de son met zijn stuwende ritme de popmuziek naar het festival bracht. France Gall was cool, met name omdat componist en non-conformist Serge Gainsbourgh cool was. Ik ben een pop van was, een pop van geluid, zingt de in 2018 overleden Gall. Ben ik slechter of beter dan de modepop-meisjes? En ook: Mijn liedjes zijn een spiegel waarin iedereen zichzelf kan bekijken. Ik ben overal tegelijk, ik ben verdeeld in duizend stukjes stem.

Verder luisteren: al bij de eerste editie van het Songfestival (1956) stuurde Luxemburg een up-tempoliedje, het springerige Ne crois pas van Michèle Arnaud.

3. Anne-Marie B. – Frère Jacques (1977, zestiende)
Hoewel Luxemburg op het Songfestival vaak geassocieerd wordt met stijlvolle ballades, was er ook gekte. Dit zuchtliedje op discobeat met klokkenspel bijvoorbeeld, waarin de zangeres een variatie zingt op het kinderliedje Vader Jacob, maar nu om Jacob/Jacques duidelijk te maken dat alle jongens die ze in het verleden had niks waard waren, en dat Jacob/Jacques nu toch echt wakker moet worden – om met haar in bed te duiken. Een oproep aan een geestelijke (‘vader/frère’ is een pater of monnik) tot seks.

Verder luisteren: nog absurder is Pomme, pomme, pomme uit 1971, van zangeres Monique Melsen. De tekst lijkt wel in een delirium geschreven, want iets met een rood appeltje en een tapijt? We schreven er dit stomverbaasde stukje over.

4. Sophie & Magaly – Papa pingouin (1980, negende)
Nog meer vrolijkheid. De identieke tweelingzusjes Sophie & Magaly werden door de Duitse producer (en record-Eurovisieliedjesschrijver) Ralph Siegel gevraagd voor een lollig liedje over een pinguïn die wat van de wereld wil zien. Achter de meisjes danste een man in pinguïnpak. De meisjes keken later met bitterheid terug op hun deelname, maar het liedje werd in 2006 in Frankrijk alsnog een gigantische kinderhit in animatievorm.

Verder luisteren: nog een duo. In 1978 gingen de toen enorm populaire Spaanse dames van Baccara voor Luxemburg naar het festival. Hun Parlez-vous Français? werd niet helemaal de treffer die ze er op basis van hun bekendheid van verwachtten, maar kan wel een festivalklassieker genoemd worden.

5. Lara Fabian – Croire (1988, vierde)
Terug naar de ballades. Zoals vaak nodigde Luxemburg in ’88 een zangeres-met-indrukwekkende-stem uit het buitenland uit. Dit jaar Lara Fabian, die met Croire een mooie carrière startte. Dat het niet tot een songfestivaloverwinning kwam, had wellicht te maken met de concurrentie van die andere zangeres-met-indrukwekkende-stem die in datzelfde jaar een mooie carrière startte en ook voor een land zong waar ze zelf niet vandaan kwam: Céline Dion, die voor Zwitserland won met haar Ne partez pas sans moi.

Verder luisteren: de derde zangeres-met-indrukwekkende-stem uit het buitenland in dit stukje. We hebben het natuurlijk over Vicky Leandros en Après toi (winnares voor Luxemburg in 1972).

Volgend jaar dus opnieuw een Luxemburgse bijdrage – de achtendertigste. Wordt het een zangeres met uithalen? Een geinige bijdrage? Een ernstige heer of een springerig duo? Hoe dan ook: de Luxemburgers zijn er weer.