Je staat in de deuropening, een rolkoffer naast je, of misschien een tas om je schouders. Je loopt de deur uit, sluit hem achter je. Buiten staat de taxi klaar die je naar de studio van de Georgische omroep zal brengen. Onderweg bel je je ex. Jullie praten een tijdje, dan geeft ze de telefoon door aan jullie kinderen, die op de bank zitten. Ze zijn iets spannends op tv aan het kijken en willen eigenlijk niet stoppen, maar de oudste pakt toch de telefoon.
‘Papa, waar ga je ook alweer naartoe?’
Het is de laatste dag van 2019. De straten van Tiblisi trekken aan je voorbij. Je heet Tornike Kipiani, je bent 32 jaar, maar wie bén je, en waar ga je naartoe? Je denkt na. ‘Ik weet het nog niet,’ zeg je dan. ‘Misschien wel naar het Songfestival.’

Een paar uur later. Je staat op het podium. De lampen gaan uit en dan aan: de finale van de Georgische Idols. Je denkt terug aan 2012, toen je mee was met een vriend die aan een talentenjacht deelnam. Of je niet zelf ook eens iets wilde zingen. Met onder meer je vertolking van Placebo’s My sweet prince schopte je het meteen tot de laatste vijf. En twee jaar later won je zelfs (als coachee van Tamta, die voor Cyprus naar Eurovisie 2019 ging) de eerste editie van X Factor Georgië – deze keer met covers zoals die van Kylie Minogues Can’t get you out of my head. Mensen wisten nu wie je was: die interessante gast die rock en grunge op het podium bracht, die met techno naar het Songfestival wilde, maar het niet redde.

En nu sta je er weer. De finale van Idols, in Georgië de toegang tot Eurovisie. Weer een poging. Ben je er ooit zo dichtbij geweest? Je bent de gedoodverfde favoriet, je won bijna alle liveshows de afgelopen maand. Iedereen kent je naam: je heet Tornike Kipiani – maar wie ben je écht?

Accepteer me
Twee maanden later: maart 2020, de presentatie van Take me as I am, het lied waarmee je Georgië zal vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival in Rotterdam – want ja, je won Idols, dus je mocht, eindelijk. Geen gepolijst popliedje, geen pompend dancenummer, je brengt waar de mensen je voor hebben gekozen: een harde, rauwe stem, muren van gitaar. Soms, als je het refrein zingt (‘Wil je dat ik praat als een Engelsman? Dat ik me kleed als een Italiaan, dans als een Spanjaard? Houd je wel van me?’) denk je terug aan de viool- en pianolessen waar je ouders je naartoe stuurden, terwijl jij stiekem naar Eminem en Dr Dre luisterde. Hoe vaak moest je doen wat mensen van je verwachtten? Ook nu weer: je wilde een eerlijk nummer maken, met een simpele boodschap: accepteer me zoals ik ben. Maar komt die boodschap over? En wie ben je dan?

Stilte
Twee weken later. Alles is weg: de reisplannen naar Rotterdam, de dromen over hoe je op het podium zou staan, de discussies over je nummer. De zware elektrische gitaren echoën nog na in je hoofd, maar verder is het stil, de wereld zonder het Songfestival is leeg en in lockdown. Je ziet weinig mensen: je kinderen soms, je ex als zij die komt brengen of halen, een vriend met wie je muziek maakt. Je bent vooral veel alleen. Je wandelt, blijft soms uren weg, je zit buiten en ziet opeens écht het landschap om je heen. Wie ben je, dat vroeg je je altijd af, zonder het antwoord te vinden. Maar nu, te midden van die stilte, te midden van dat landschap, als de wandelaar, de kijker, de voeler, denk je het eindelijk te weten.

Wie ben je?
Dus als de Georgische omroep bevestigt dat je ook in 2021 naar het Songfestival mag, weet je al met wat voor liedje dat zal zijn. Je start met schrijven – met de ramen en deuren open, want het landschap, de natuur moet binnenkomen. De songtekst die je uiteindelijk schrijft, is met voorsprong de kortste van dit Eurovisiejaar. Hier komt het allemaal op neer:

Zon, ik wil je aanraken
Wind, ik wil je zien
Ik wil bij je zijn
Oceaan, ik wil je horen
Berg, ik wil je voelen
Ik wil bij je zijn
Je bent overal waar ik ben
Je bent in alles wat ik doe
Mijn lief, mijn lief
Ik wil bij je zijn

De kortste tekst, en misschien wel de meest mysterieuze van alle Eurovisie-inzendingen in 2021, met die elektronische klanken die vanaf het begin, bijna als een deken, het lied toedekken, je in een andere wereld brengen. De zon, de berg, de oceaan – als een drone vlieg je over het landschap in je gedachten, rustgevend langzaam trekt het onder je voorbij. Hoewel het lied in majeur toonladder is gecomponeerd en dus vrolijk zou moeten maken, zorgt het toch vooral voor melancholie – misschien door je zachte manier van zingen, of door de akoestische instrumenten: gitaar, basgitaar, eenvoudige drums. Geen Tornike meer met elektrische beats, muren van gitaar of industriële techno, alleen nog muziek zo eenvoudig als de pure natuur om je heen.

Dit ben jij
Je bent Tornike Kipiani. Je bent 33 nu, architect, en vader van drie kinderen. En in 2021 vertegenwoordig je op het Eurovisie Songfestival in Rotterdam jouw land, Georgië.