Het was al even geleden dat Finland rockmuziek naar het Songfestival stuurde. Lordi dateert alweer van 2006, en Aina mun pitää, is ook alweer van zes jaar geleden. Sindsdien is de Finse voorronde UMK vooral een platform voor popmuziek, en zo was ook dit jaar de verwachting dat er een popballade of dancetrack naar Rotterdam zou gaan. Maar toen voegde zich in januari toch ineens een ware Finse rock-act bij het rijtje. En die won, met overmacht. Vanwaar deze onverwachte wending?
Hunkering
Het was alsof de Finnen er jaren naar hadden gehunkerd, want nadat de rockband Blind Channel naar buiten kwam met hun nummer Dark side, werd de clip in no time trending op Youtube én kwam het lied op nummer zeven in de Finse Spotify-toplijst.
Het laat zien dat Blind Channel niet zomaar een band is. Drie succesvolle albums hebben ze op hun naam staan, ze traden op naast bands als Simple Plan en Enter Shikari, en in 2018 kregen ze tijdens het Finse Emma Gaala een nominatie voor ‘Rock of the year’. (En dat zegt wat voor een land waarin rock-gerelateerde genres de muziekscene domineren.)
Een eerste kennismaking
In een recente zelfgemaakte docu geven ze Europa een kijkje in hun bandleven. Zo leren we zanger en rapper Niko kennen als de poëet van de band. Overal waar hij komt duikt hij achter de piano of schrijft hij zinnetjes in zijn boekje. Gitarist Joonas is de persoon die alles regelt, de man met de connecties, de lijm die alles bij elkaar houdt. Hij en Joel (zanger en gitarist) zijn net een oud getrouwd stel. Ze vitten continu met elkaar maar ze doen alles samen, zijn elkaars buren, hebben dezelfde verjaardag (en hadden zelfs ooit hetzelfde vriendinnetje). Bij Olli, de basgitarist, kun je terecht voor alle technische problemen, tenminste als hij op dat moment niet in worsteling ligt met Tommi, de drummer. ‘Don’t fuck with him’, adviseren de bandleden. ‘I’ll fuck you back’, zegt Tommi.
Het begin
De huidige zesmans formatie is vrij nieuw, want Aleksi (producer, percussionist) werd er in 2020 bij gevraagd. De andere vijf gaan terug tot 2013 (en daarvoor). Ze zaten op dezelfde middelbare school, in Oulu. Ze zaten een tijdje verspreid in rivaliserende muziekprojecten, maar ze kwamen bij elkaar en vormden een groep.
Niko weet nog goed hoe hij erbij kwam. Hij was op een scholierenfeestje toen Olli en Tommi die party crashten. Ze schreeuwden ‘What’s up everyone!’ en zetten een nummer van de rockband Enter Shikari op. Niko vond die muziek ook leuk en er was meteen een klik, waarop Olli en Tommi begonnen te vertellen over hun pas gevormde band. ‘Wil je meedoen?’ Daar hoefde Niko niet lang over na te denken.
Violent pop
Toen moest er een naam komen. Ze wilden een combinatie van iets organisch en iets mechanisch. ‘We dachten, Blind Channel klinkt wel cool,’ zegt Niko, ‘en twee minuten later hadden we een Facebookpagina genaamd ‘Blind Channel’.’
Met diezelfde spontaniteit bedachten ze de naam van hun genre. Ze gaven een interview in het buitenland, en op de vraag hoe ze hun muziek zouden omschrijven, floepte de term er zomaar uit: ‘violent pop’. Het bleef hangen, en daarna maakte Joel er een hashtag van die ze achter de titels van hun singles op sociale media plaatsten: ‘#ViolentPopRevolution’. Zo is het hun artistieke motto geworden. Ze worden veel vergeleken met nu metal band Linkin Park, maar ze laten zich niet vastpinnen. In een interview zeggen ze dat de zelfbedachte term veel vrijheid geeft, omdat je zelf beslist hoe het klinkt. Je kunt beslissen om zware gitaarmuziek maken, maar ook om popmuziek maken, en je kunt het allemaal violent pop noemen.
Competities
In 2014 rolden ze in hun eerste competitie: de Wacken metal battle op het Duitse festival Wacken. Een vriend zei dat ze mee moesten doen. Niko kan zich herinneren dat ze eigenlijk niet wilden. ‘We zijn een violent pop band! En ik ben een rapper! Iedereen lacht ons uit!’ Maar uit sociale druk deden ze het toch, en ze wonnen.
En ze rolden in hun tweede competitie: Stage haltuun van het YleX radiostation. Tegen een andere band moesten ze strijden om hun nieuwe single op de playlist te krijgen. Joonas had hen stiekem opgegeven, en ineens moesten ze in twee dagen tijd zo veel mogelijk vrienden optrommelen om op hen te stemmen. Ook die competitie wonnen ze. ‘We mochten niet verliezen’, zegt Niko in een interview in 2016. ‘Aangezien we meededen, mochten we niet verliezen, dus we moesten alles geven. We hebben nooit gedacht, ‘Laten we naar competities gaan en we worden een grote band!’ Dat is niet hoe wij denken.’
Dat was toen.
Dark side
Maart 2020. Coronacrisis. Ook Blind Channel wordt getroffen. Hun derde album, Violent pop, is net uit wanneer alles stil komt te staan en ook zij in een gat vallen. Ze verliezen gigs en festivals, ze wilden gaan toeren maar moeten zich noodgedwongen herbezinnen op de toekomst.
Wanneer ze horen dat het UMK wél doorgaat, en dat het zelfs groter wordt dan normaal – omdat zanger Aksel, de winnaar van vorig jaar, een automatische ticket krijgt boven op de normale deelnemerslijst van zes acts – begint het idee in hen te broeien om aan de derde competitie in hun carrière mee te doen. ‘Één ding is zeker’, zo redeneren ze, ‘mensen zullen niet verbannen worden van hun tv-schermen.’ En als ze ook een nieuw management en een nieuw bandlid, namelijk Aleksi, erbij krijgen, weten ze het zeker: dit is ons moment! Nu gaan we vanuit de Finse underground de wereld veroveren!
Middle fingers up!
Over de betekenis van het nummer zeggen ze: ‘We willen laten zien dat je in donkere tijden nog steeds plezier kan hebben. Dit lied is voor alle mensen die zich minderwaardig of een buitenstaander voelen, en die heel graag een keer hun middelvinger op willen steken en willen schreeuwen. We denken dat er veel van die mensen zijn, en Eurovisie is een viering van eenheid, in welke vorm dan ook!’
Het nummer zit bomvol pakkende hooks. Meteen al aan het begin:
I’m, I’m, I’m
(gevolgd door living that life on the dark side)
is zo’n melodisch motiefje dat steeds terugkeert en dat het hele publiek kan meezingen. Het wordt gevolgd door:
Every psycho in the scene
Hands up and follow me saying (hoo, hoo, hoo, hoo)
wat ook uitnodigt tot meebewegen en meebrullen. De band dirigeert als het ware het publiek. Het lied is specifiek geschreven voor een miljoenenpubliek als bij het Songfestival. ‘We wilden de luisteraar meteen naar de kermis brengen.’ En dat lukt.
27 club
Een opvallend detail in de tekst is de verwijzing naar de 27 club, de ‘club’ van artiesten (waaronder Amy Winehouse, Janis Joplin en Jim Morrisson) die op hun zevenentwintigste overleden, voornamelijk door drank- en drugsgebruik. Ook zij leefden een hedonistisch bestaan om hun ellende te vergeten.
Maar zo’n levensstijl lost de ellende niet op. Richting het einde is er een moment van verstilling. Tijdens het UMK-optreden is dit het enige moment dat Joel en Niko, de twee leadvocalisten, zich van elkaar afzonderen. Joel zingt: ‘Gewoon weer een nieuwe nacht in mijn gitzwarte paradijs, ik wil niet huilen dus ik moet mezelf verlammen.’ Deze zin was al twee keer eerder in het lied te horen, maar ging toen op in de razende rap van Niko. Nu pas komt de melancholie van deze gedachte naar voren, en klinkt in alle naaktheid het besef: dit schreeuwen, dit opsteken van de middelvinger, het is slechts een façade.
Sick and dangerous
Niko komt nu bijna berustend naar hem toe. Don’t waste your prayers, they can’t save us, lifestyles of the sick and dangerous. Oftewel: we zijn nou eenmaal ziek, we zijn nou eenmaal gevaarlijk.
Daarna zet de hoge energie weer in, en het refrein keert in volle kracht – nog meer kracht zelfs dan hiervoor – terug, eindigend in een waanzinnige schreeuw. ALL DRINKS ON MEEEEEE.