Ierland kiest na vorig jaar opnieuw voor Lesley Roy. Een vrouw met een sterk muzikaal vechtershart. Een artiest wier dromen twee keer in duigen vielen en die zichzelf beide keren bij elkaar raapte. Twee keer bekroonde ze die weg terug met een overwinningslied: eerst met Story of my life, haar songfestivalinzending van vorig jaar, en nu opnieuw, met Maps.

Paplepel
Dat muziek haar met de paplepel is ingegoten is eigenlijk een understatement. Als haar moeder ontsluiting krijgt is ze net aan het optreden met haar showband. Na het optreden wordt ze naar het ziekenhuis gebracht. Daar wordt Lesley geboren. Tekenend voor Lesley’s muzikale opvoeding is een oude jeugdfoto die ze beschrijft in een interview: Lesley in de keuken, zittend op een speaker, omringd door allerlei muzikale apparatuur.

Klein label
Met straatoptredens spaart ze geld bij elkaar voor studiosessies, en al op haar zeventiende wordt ze opgepikt door het onafhankelijke label Religion Music. Ze doet mee aan showcases, publieke optredens waar vaak talentscouts van grotere labels aanwezig zijn. Bij haar tweede showcase komt niemand minder dan Jeff Fenster (van Jive Records) kijken, een man die onder andere contact onderhoudt met de Zweedse muziekproducent Max Martin.

Om het belang van deze twee heren te illustreren: in 1999 heeft Max Martin al een tijdje in Stockholm een demo klaarliggen waar hij niets mee doet. Jeff is ondertussen een jong talent op het spoor gekomen, en vraagt aan Max of deze nieuwe stem misschien geschikt is. Zo worden Britney Spears en Baby one more time aan elkaar gekoppeld. Een ster is geboren, en Max begint zijn reputatie van hitmachine. (Bekijk maar eens deze lijst van nummer 1-hits van Max Martin in Amerika.)

Groot label
Jeff gaat terug naar New York, en een paar weken later krijgt Lesley een telefoontje: een platendeal staat voor haar klaar, ze mag gaan tekenen.

Vanaf dat punt komt haar carrière in een stroomversnelling. Ze verlaat Ierland, verhuist naar New York en reist vanaf daar naar Stockholm, alwaar ze haar grote idool Max Martin ontmoet en met hem aan haar debuutplaat werkt. Ze ontmoet veel andere producers en opkomende artiesten, waaronder Katy Perry (jawel, Katy Perry!), die met haar een song schrijft voor Lesley’s debuut. Het album dat daar het resultaat van is, Unbeautiful, komt in september 2008 uit. De titeltrack wordt opgepikt door radiostations in Texas en begint zich voorzichtig te verspreiden. Lesley speelt hierop in en gaat op tour langs de radiozenders om haar single meer en meer bekendheid te geven. Het lied staat al in de tiplijst, het wordt groter en groter, het is een kwestie van tijd voordat het stevig binnenkomt in de Billboard Hot 100.

Telefoontje
Maar dan…
krijgt ze een telefoontje. Een korte mededeling zonder uitleg: de platendeal ketst af, ze heeft geen contract meer, ze ligt eruit.

Daar staat ze, met de telefoon tegen haar oor gedrukt, terwijl het gesprek al is beëindigd. In haar eigen podcast Pop Kitchen vertelt ze: ‘Ik was tweeëntwintig jaar en ik had sinds m’n veertiende hieraan gewerkt. Ik was compleet verslagen en ik was nog maar een vreemdeling in New York.’

Hoe?
Hoe kan dit zomaar ineens gebeuren? ‘De afgelopen elf jaar’, vertelt ze, ‘kreeg ik continu – bij elke sessie in de studio, bij elk muziekfeest – die vraag: ‘Wat is er gebeurd, Lesley?’ Het eerlijke antwoord is: ik weet het niet.’

Het enige wat ze kan bedenken is: ‘Een of andere zakelijke kwestie.’

Een moeilijke periode breekt aan. Ze trekt zich terug van het artiestenleven, ze wil niet meer op het podium staan. Ze gaat schrijven voor anderen, onder meer voor Adam Lambert, Medina en (jawel!) Miss Montreal. Ze vertelt in een interview: ‘Ik had mijn hele eigenwaarde in dat album gelegd en alles stortte in, dus het was makkelijker voor mij om anderen te helpen hun verhaal te vertellen dan om mijn eigen verhaal te vertellen.’

Songfestival
We zijn elf jaar verder. Haar huidige vrouw Lauren, die ze in New York ontmoette, hielp haar door de eerste jaren heen, en sinds een paar jaar ziet ze het weer zitten om zelf op het podium te staan. In 2019 is Lesley Roy is klaar voor een comeback. Dat wil ze doen via het Eurovisie Songfestival. Ze is haar hele leven al fan geweest, en, zo zegt ze ook in een interview, wat is een betere manier om terug te komen dan ‘knocking Eurovision out of the park?’ Het lied dat ze aan Michael Keeley, het hoofd van de Ierse delegatie van de omroep RTE, laat horen, is Story of my life. Het lied is het kroonjuweel op haar comeback. Het is een pleidooi om je oude zelf, getekend en gebutst door anderen, af te schudden en jezelf opnieuw uit te vinden.

The story of my life, it’s mine!

Ze mag deelnemen.

Corona
Lesley krijgt haar volgende tegenslag te verduren: het Songfestival gaat niet door. THISISPOPBABY, de samenwerkingspartner die verantwoordelijk is voor de podiumpresentatie, legt op het moment van die beslissing net de laatste hand aan het visuele concept.

Gesprekken met de RTE volgen, en Keeley geeft Lesley de kans om een jaar later alsnog mee te doen, mits ze weer met een killer song aankomt. Lesley laat het er niet bij zitten – ze is al zó ver gekomen – en zodra corona het toelaat, reist ze af naar Stockholm om haar song te schrijven.

Met haar oude contacten van de Unbeautiful-sessies, aangevuld met nieuwe contacten, gaat ze aan het werk, en ze neemt daarbij de feedback van het publiek op haar vorige lied heel serieus – ook dat sommige mensen het gedateerd vonden. Het blijkt echter niet makkelijk om met deze druk, van zowel publiek als RTE, om te gaan. In een recent interview zegt ze: ‘Ik schreef een hele hoop liedjes. Ik probeerde veel verschillende stijlen, veel tempo’s, ik probeerde een ballad, ik probeerde zelfs iets dat neigde richting humor, want ik wilde zeker weten dat ik bij alle opties was langsgegaan…’

In de song die ze presenteert, Maps, heeft ze het einde van deze donkere tunnel gevonden.

My soul is a map, my heart is a compass
I am the road
There’s only one way to go
This is the way back home

In het lied concludeert ze dat ze er helemaal niet op uit moet zijn om het publiek te ‘pleasen’. Het gaat over de zoektocht naar jezelf, naar iets wat je onderweg verloren bent.

Die betekenis voelt ze ook bij de opnames van de videoclip, die in de stervende kou in de Wicklow Mountains – net ten zuiden van Dublin – plaatsvinden. ‘Het was zo koud’, zegt ze, ‘maar ik was blij dat het moeilijk te schieten was. Twee dagen lang zoekend rondrennen door de bergen weerspiegelt het afgelopen jaar, en weerspiegelt de moeizame strijd om het juiste lied te vinden.’

Maar Lesley Roy zet door, zoals ze dat eerder ook deed. En vindt haar weg terug.