Hebben dromers het makkelijker in deze tijden? Of juist moeilijker? Biedt onze verbeelding een mooie ontsnappingsmethode? Of meer een onmachtige vlucht? Hoe dan ook: het liedje dat mede werd geschreven en gezongen door een succesvolle Belgische Eurovisie-ervarene is een en al geluksfantasie.

Tom
We hebben het over Tom Dice. In 2010 zong hij, helemaal alleen en midden tussen het publiek, het sterke Me and my guitar. In die song beschreef hij ook al een droom: ‘Maybe I should get a nine to five? But I don’t want to let it go, there’s so much more to life.’
Een muzikantendroom dus, ‘misschien kan ik maar beter een baantje gaan zoeken, maar ik wil dit nog niet laten schieten, er valt zoveel meer uit het leven te halen.’
Hoewel er jaren zijn geweest waarin hij zich afvroeg of doorgaan wel zin had, bracht hij toch een heel aantal albums en singles uit (bijvoorbeeld Lucy, dat één van zijn drie potentiële songfestivalkeuzes was).

Kato
Kato Callebaut werd bekend door de 2011-editie van de Vlaamse Idols. Daarna bouwde ze een solocarrière op, net als Tom, maar ze schreven af en toe samen aan nieuwe songs. In 2018 werd dat samen schrijven ook samen leven en daarna, samen zingen: ze vormden het duo The Starlings (‘De spreeuwen’ – uitbundige zangers, ze kozen dus voor een veel extrovertere vogel dan de kneu, die zijn naam gaf aan Ilse DeLange’s The Common Linnets).

Singles
De eerste singles, uit 2019, deden het meteen goed:
Het fijne liefdesliedje Mine (‘You and me, we rule the world tonight’),
het blije twijfelliedje Never alone (‘I don’t understand how they move themselves so easily through this life’) en
het opgeruimde tevredenheidsliedje On my way (‘In the end, no matter what went wrong, you decide what you’ll become’) –
maar het lijkt wel alsof The Starlings met elk nummer gelukkiger worden, want begin dit jaar kwam My town uit, en dat is het vrolijkst van alles.

Eenhoorns
Om de beurt zien Tom en Kato het voor zich: hun meest utopische stad, hun droommaatschappij. Om de beurt geven ze in de tekst hoe die eruit zou zien:
Tom: ‘Al onze vrienden en familie bij elkaar, in het licht van de sterren alleen maar blije gezichten, geen politiek, geen gekroonde koningen.’
Kato: ‘Mensen die tot zonsondergang door de straten dansen, eenhoorns die rondhupsen op witte wolken.’
Tom: ‘Bruce Sprinsteen die liedjes zingt met James Brown!’

Coronatijden
En terwijl de violen erbij komen en je bij wijze van spreken de kinderen al ziet huppelen, is daar het refrein om ons even aan de grond te houden:
‘Want ik begrijp niks van wat we dagelijks voor ons zien.’
En het eindigt steeds met een belofte die afgesmeekt wordt: ‘There is more, I guarantee. Come find out.’
Waarmee My town, ook al werd het vóór het virus geschreven en uitgebracht, behalve een wensliedje voor (bijvoorbeeld) deze Coronatijden, toch ook een toekomstliedje wordt voor (bijvoorbeeld) meteen ná deze Coronatijden: ‘Er is méér, dat garandeer ik je. Kom, dan gaan we dat uitzoeken.’

Songfestival
O, en dan nog even Eurovisie. In een erg leuke aflevering van de onvolprezen Vlaamse podcast Eurovisite vertelt Tom uitgebreid over zijn festivalervaring van 2010. Hij is er onversneden positief over, wat trouwens ook te zien is tijdens zijn optreden, hij stráálde. Nou ja, alleen die magere zes punten die hij uit Nederland kreeg dan, waardoor hij net niet in de top vijf eindigde (wel punten van het publiek, maar nul van de vakjury – inderdaad onbegrijpelijk). Maar hij vertelt ook dat hij met The Starlings heel graag opnieuw mee wil doen. Laat het dan hier maar alvast uit Nederland gezegd zijn: dat zou niet enkel een droom moeten blijven. En mag het dan opnieuw een geluksliedje zijn?

Lees hier onze vorige Eurovisievondsten:
Mahmood – Eternantena
Monique Melsen – Pomme pomme pomme
zalagasper – Box
Blanche – Empire
Korni Grupa – Moija generacija
Filipe Sambado – Gerbera amarela do sul
Madcon – Glow