Eurostory? Dat is die site van die stukken over goeie teksten en smaakvolle songs.
Ja, maar soms even niet.
Ook wij hebben onze geheime liefdes – en in vier afleveringen tonen we jullie onze schaamrode wangen.
Vandaag: deel vier.

Ace Wilder – Wild child
Voorronde Zweden 2018, plek 7 van 12

Wat? Nóg een keer Ace Wilder? Ja Dave, jij sloot met haar af, ik open met haar. Ace, of eigenlijk Alice Kristina Ingrid Gernandt, heeft dan ook tot drie maal toe meegedaan aan de Zweedse voorrondes. In 2014 stond ze er voor het eerst, met dat liedje dat jou even uit je zomerzorgen haalde: Busy doin’ nothin. In 2016 probeerde ze het nog eens; Don’t worry, met die ingewikkelde projecties en choreografie, was ogenschijnlijk haar meest serieuze poging om er écht, écht, écht te komen, op dat Songfestival. Weer lukte het haar niet, nu eindigde ze derde.

Wild child was haar voorlopig laatste poging. Ik heb het nooit toe durven geven, maar hierbij: ik draai dat nummer grijs. Vooral bij het hardlopen. Het had zo op de soundtrack van FIFA 2018 kunnen staan – ik spaar liedjes van FIFA-soundtracks, vandaar de vergelijking. FIFA-liedjes hebben iets: ze zijn vaak brutaal, meestal lichtzinnig, soms irritant of smakeloos, en af en toe briljant. FIFA-muziek is voor mij al sinds mijn twaalfde (de beroemde World Cup 98-editie met o.a. Song 2) de soundtrack van mijn vakanties, van zomaar een tussenmenu in de rust van Liverpool-Barça, op zomaar een middag in zomaar een zomervakantie met zeeën van tijd.

Ace Wilder hoort daar qua muziek eigenlijk ook tussen. Dat ze nooit door FIFA is opgepikt, verbaast me eigenlijk enorm. Ik had het haar wel gegund, misschien had het haar carrière een boost gegeven – want het is nogal een dingetje, opgenomen worden op zo’n FIFA-soundtrack, kijk maar eens wat het  – in hetzelfde jaar als Wild child trouwens – De Staat heeft gebracht.

Oppervlakkig flutnummertje, dat Wild child? Nou, het heeft anders een best zorgelijke kant. Ace vertelt hoe ze in de spiegel kijkt en denkt: wat is er eigenlijk met mij gebeurd, met mijn toekomst, met mijn dromen? En: wat is het allemaal toch een vaag zooitje, ik hoor mezelf dingen zeggen die ik nog nooit heb gehoord. Vrij kort na Wild child trok ze zich ook terug als artiest, en het is bijna alsof ze dat hier al aankondigt:

I’m gonna go into the wild
I’ll leave everything behind
I follow the stars
I throw away time

Sheppard – On my way
Voorronde Australië 2019, plek 3 van de 10 

Naast FIFA-liedjes is er nog een genre dat mijn zomers heeft bepaald: NOS Sportzomer-hits. In hetzelfde jaar dat De Staat in FIFA 2018 kwam en Ace Wilder het voor de derde keer niet redde, werd Coming home van Sheppard het WK Voetbal-anthem bij de NOS. Elke dag een compilatie van de beste wedstrijdbeelden, met daaronder George en zijn zussen Amy en Emma:

I’m coming home tonight,
meet me in the valley where the kids collide into the morning

Ja, ik ga goed op Sheppard. Ook zij staan in mijn hardloopplaylist. Vlak na Ace Wilder. Dus een halfjaar na die WK-zomer kon ik nauwelijks geloven wat ik las: Sheppard zou deelnemen aan de Australische voorronde! On my way leek precies op Coming home, op vrijwel alles eigenlijk wat binnen hun oeuvre valt, en ik slik het allemaal voor zoete koek. ‘Het liedje gaat over het verlangen naar die totaal oncontroleerbare hitte en passie die vrijkomt zodra je in de invloedssfeer komt van degene van wie je houdt,’ vertelde leadzanger George in een interview. Ja, dacht ik toen ik dat las, ja! De ontbrandende raket,

Your heart is beating beside me
It’s trying to ignite

Dan de reis de dampkring uit, en dan terugkijken en het weten:

You’re like a slo-mo explosion
That you can see from space
You melt the sky to the ocean
And everything’s that’s in your way

Zo’n wereldberoemde band, die zou het Songfestival toch wel halen? Nee, want zoals Eurovisie soms ongenadig kan zijn voor grote namen, zo kunnen ook de voorrondes dat. Sheppards live act was wat wiebelig, en ze eindigden derde – verloren van die operazangeres die naast hun in het heelal hing, ook al zonder zwaartekracht.

Els de Schepper – Als ik je morgen ergens tegenkom
Voorronde België 2006, plek 7 van 7 

‘Ook al is er veel veranderd in het leven dat ik leid,’ zing ik soms opeens. ‘En als ik achterom kijk, is er weinig dat me spijt. Maar er was iets tussen ons, ik raak het nooit meer kwijt.’
‘Ah, zing je weer dat liedje?’ roept mijn vriendin dan uit. ‘Was er iets tussen ons, lieverd?’
‘Jazeker,’ zeg ik dan. ‘En ik raak het nooit meer kwijt.’
‘Gelukkig niet nee.’
‘Precies.’

En dat liedje van Els de Schepper raak ik ook nooit meer kwijt. In 2006 deed de actrice, cabaretière, schrijfster en zangeres daarmee mee met Eurosong, de Belgische Eurovisievoorronde. Niet dat ze per se naar het Songfestival hoefde, het leek meer ‘voor de leuk’, om België nog eens te laten zien en horen dat ze kon zingen. Niet dat ze dat iemand hoefde te bewijzen, ze had al in tal van musicals gespeeld en was een geliefde tv-persoonlijkheid, maar vooruit, ze bewees het: wát kon Els de Schepper zingen!

Het rauwe, dat je hoort in de eerste tonen van de basgitaar, en later in het ‘wéinige’ dat haar spijt, maar dat het wel ‘knáágt binnenin’ – dat rauwe maakt dit nummer zo veel meer dan een liedje over zomaar een ontmoeting. Doet alle muziek mij aan zomeravonden denken? Nee, maar toch moet ik, na Ace Wilder en Sheppard, toch ook hier weer die kaart trekken: in de schemer van de late avondzon gaat dit nummer voor mij over verloren vakantieromances, veel te vroeg uit je leven vertrokken liefdes, die een mythe zijn worden, een versterkte echo van zichzelf.

als ik je morgen ergens tegenkom

zal het knagen binnenin

het was kiezen en verliezen

en geen weg daar tussenin

Ze werd vierde in haar voorronde, had eigenlijk dus af moeten vallen, maar kreeg een wild card van de jury. In de finale was die jury ook weer lovend, en terecht. Voor het eerst sinds landen zelf mochten bepalen in welke taal ze zongen op het Songfestival, klonk een Nederlandstalig lied in de finale van het Belgische Eurosong, en het was fantastisch. Jurylid André Vermeulen omschreef mooi hoe het gevoel van Als ik je morgen ergens tegenkom universeel was en boven talen uitsteeg.

Het mocht niet baten: Kate Ryan won en mocht naar Athene, Els eindigde laatste in de finale. Diezelfde André Vermeulen vertelt in zijn Eurovisieboek, dat in 2021 uitkwam, dat De Schepper het twee jaar later nog eens probeerde. Het lied dat ze toen instuurde werd niet eens geselecteerd voor de voorronde – waarom niet, vraag ik me dan af. En zou ik dat nog eens mogen horen?

Lake Malawi – Lucy
Voorronde Polen 2020, plek 2 van de 3

Er was iets tussen ons, ik raak het nooit meer kwijt. Het zou zomaar een zin kunnen zijn uit Lucy van Lake Malawi, de Tsjechische band die als elfde eindigde op het Eurovisie Songfestival in 2019. Een jaar later kwam Lucy uit, een klassieke ode aan het meisje waar je alleen in stilte verliefd op bent, maar dat je nooit hebt durven aanspreken. Laatste regels: ‘Je kent me helemaal niet, we hebben nooit de kans gekregen om met elkaar te praten. Ach ja, wat doe je eraan?’

Ach ja? Is dat het besluit, na een liedje vol lyrische beschrijvingen van Lucy in haar witte jurk, Lucy met haar mysterieuze blikken, Lucy die alle andere meisjes doet verbleken? Moest je daar nou helemaal Cesar Sampson (Oostenrijk, 2018) en Lasse Piirainen (Finland, 2017) voor laten meeschrijven aan het liedje, was het per se nodig om JOWST (Noorwegen, 2017) voor de productie te vragen?

Na dertig seconden videoclip wordt eindelijk duidelijk wie die roemruchte Lucy dan is. Ze is… van bordkarton? Jazeker, in een heuse Lars and the real girl-achtige setting neemt Albert de bordkartonnen Lucy overal mee naartoe: naar de film, de kledingwinkel, naar een etentje met vrienden. De twee zijn gelukkig, totdat een jaloerse papierversnipperaar Lucy vernietigt. Is Alberts hart gebroken? Nee, want zijn Lake Malawi-vrienden zetten de productielijn in gang, en aan het einde heeft Albert een zaal vol nieuwe bordkartonnen Lucy’s.

De Lucy in de videoclip is eigenlijk een Lucie met ‘ie’ – volledig heet ze Lucie Ehrenbergerova en ze is een bekende Tsjechische actrice en influencer. Ze werkte mee aan de clip, maar was níet de inspiratiebron voor dit nummer! De Lucy-met-een-y, dat was niemand minder dan Lucy Ayoub, een van de presentatoren van het Eurovisie Songfestival van 2019 – inderdaad, het jaar dat Lake Malawi meedeed. Heeft een van hen een Eurovisieromance met haar gehad? Eh, zoiets ja, maar eigenlijk hadden ze dat alledrie.

En niet met de echte, maar met een bordkartonnen Lucy die ze ergens in een backstage hoek tegenkwamen, verlaten en vergeten. De band adopteerde haar. ‘We namen haar mee naar het ontbijt, probeerden tafeltennis met haar te spelen, ze ging overal mee naartoe, we hadden zo’n lol samen!’ Lucy verscheen veelvuldig op hun Instagram, en dat inspireerde een paar maanden later uiteindelijk Sampson, Piirainen en JOWST om er een song over te schrijven.

Hoe mooi zou het dan zijn als Lucy een jaar later terug kon komen op het Songfestival? Dat moet Albert hebben gedacht, en daarom besloot hij het nummer in te zenden voor de Poolse voorronde (geen gekke keuze, hij woont praktisch bij de grens met Polen, Lake Malawi treedt er regelmatig op). Lucy en Lake Malawi haalden het niet. Jammer, want eigenlijk bracht het liedje ook een serieuze boodschap met zich mee, die Albert in een interview verwoordde: ‘Onder alle lol en gekkigheid schuilt ook een oproep: houd je dierbaren dicht bij je, want geen massaproductie van duizend Lucy’s weegt op tegen die ene Lucy van wie jij houdt.’

Kaia Tamm – Wo sind die Katzen?
Voorronde Estland 2019, plek 12 van de 12

Nog één plek in mijn SORRY NOT SORRY-top 5. Er ontbreekt nog iets, ik voel het, maar wat? Eens kijken: Edward schreef over een liedje waar twaalf keer de totaal random naam ‘Johan B. Lund’ in wordt genoemd, Lars schreef over een songtekst waarin elke plaats in Letland een heel klein stadje van hout is geworden, Dave schreef over Scooter – Scooter! – …en ik?

Ja, dát is het: ik ben nog niet afgedaald in de diepste krochten van mijn Eurovisieschaamte. Wie ontmoet ik daar? Het is Kaia Tamm, en voor haar stond in 2019 werkelijk maar één vraag centraal: waar zijn de katten?

Het was dat jaar hét camp nummer van Eesti Laul, de Etstse voorronde. Een shock qualifier voor de finale werd het niet, het nummer eindigde laatste in de voorronde. Toch slinger ik Kaia nog regelmatig aan als ik even zin heb om ongecontroleerd te dansen in de keuken. De tekst werkt trouwens ook goed voor onze hond: waar zijn die katten dan, jongen?

Want veel meer dan dat volgt er ook niet in de tekst – gek genoeg volledig Duitstalig. Ja, er is een soort couplet, of bridge, hoe je het maar wil noemen:

We dansen tot onze pootjes gloeien,
we feesten tot de dierenarts komt.

Kaia Tamm is mijn Eurovisie-equivalent voor kattenfilmpjes: je weet dat je er weer drie minuten van je leven mee hebt vergooid, en toch wil je er elke keer naar luisteren.

Wie is hier eigenlijk voor verantwoordelijk? Erg duidelijk wordt dat niet; Kaia kwam vanuit het niets de Etstse voorronde binnengevallen, en viel er net zo snel ook weer uit. Tot 2013 deed ze nog wel eens mee aan schaatswedstrijden, al kreeg ze nooit een team of contract, en reed er ook geen noemenswaardige resultaten.

Andere muzikale stappen zette ze sinds Eesti Laul 2019 ook niet – op een corona-cover van Barbie girl na, dat ze op haar Facebook zette. Een redacteur van Eurovision.de zette nog eens zijn tanden in research naar haar, maar kwam ook niet veel verder dan wat schimmige social media accounts: ‘Het nummer Wo sind die Katzen? (…) lijkt, ondanks zijn controversiële karakter, minder controversieel dan zijn uitvoerder. Kaia Tamm adverteert onder meer met twijfelachtige software voor de handel in effecten en verkoopt vishaken – sorry, ‘energiepiramides’ voor 125 euro per stuk.’ Ik voeg daar nog aan toe dat ze zo af en toe filmpjes inspreekt voor verstokte Katzen-fans; dan brengt ze een groet in het Duits, met een sterk Beiers accent.

Tot slot: gelukkig hebben we de beelden nog? Maar welke beelden moeten we dan kiezen?

Die van de ‘officiële videoclip’? Kort samengevat: een persoon in een kattenkostuum wordt wakker in een anoniem hostel in een grote stad, doet een dansje met een wasrek op de tl-verlichte gang, zet het dansje daarna zonder wasrek voort op een verlaten, natte zesbaansweg, gaat daarna onderuit in het hostel, krabbelt op, gamet wat achter een computer, staat langs de kant van de weg te liften, maar alles zonder succes.

Die van het live optreden tijdens de Eurovisievoorronde in Estland? Kort samengevat: Kaia in schoonmaaksterspakje, haar achtergrondzangers in witte doktersjassen, over het podium kruipen reusachtige katten én een beer, daarna een violist in een eighties-trainingspak en een Nathan Rutjes-coup, en een paar dansers met zwarte leren maskers van wie Kaia een zweep leent en er het podium van langs geeft.

Of die van de ‘NIEUWE officiële videoclip’, zoals Kaia die zelf heeft genoemd? Geen idee waarom ze die heeft laten maken, de clip is qua opnameapparatuur duidelijk duurder geweest dan zijn voorganger, maar veel minder interessant: Kaia playbackend met twee bodyguards en een portofoon, en later nog met twee vriendinnen in bikini langs een zwembad – tja, het kan je smaak zijn, maar uiteindelijk blijft toch de vraag onbeantwoord: heeft ze die katten nou al gevonden?!