Mia Nicolai. Dion Cooper. Sinds een paar maanden zetten we die namen naast elkaar. Zij zingen voor Nederland op het Eurovisie Songfestival 2023 – wat meteen hun eerste optreden samen wordt.
Maar wat vertellen ze ons met hun song Burning daylight?
Wat is hun gedeelde verhaal?
Duncan, Duncan
Burning daylight is natuurlijk van Mia & Dion, maar de song is ook van Duncan & Jordan. Duncan Laurence dus, onze internationale superster, die Eurovisie als schietelastiek wist te gebruiken. Niet alleen werd Arcade een jarenlange hit, ook zorgde het succes ervoor dat Duncan gedeeltelijk naar de Verenigde Staten verhuisde en dat hij internationale songwriters begon te ontmoeten – waaronder Jordan Garfield. Die zijn geliefde en zijn verloofde werd. Samen schreven ze prachtige Duncan-songs als Stars en Electric life, en dus ook Burning daylight.
Zo ging dat (1)
Zo ging dat: Michaja Nicolaï (= Mia Nicolai, 27) ontmoette Jordan en Dion Cuiper (= Dion Cooper, 29) kende Duncan.
Of, wat uitgebreider: Mia verhuisde na een baan achter de bar van de Tolhuistuin in Amsterdam voor de muziek naar Amerika en ontmoette daar Jordan Garfield in een schrijfsessie.
Dion was al zo’n acht jaar met wisselend succes bezig met muziek en appte in lockdowntijd met verschillende componisten en tekstschrijvers, om samen, nu er zoveel leegte was, nieuwe dingen te maken. Zo ook met Duncan – waar bijvoorbeeld optreden als het voorprogramma van Duncan uitkwam.
Zo ging dat (2)
Zap naar 6 juli 2021:
Dion is op weg naar de studio in Halfweg. Hij heeft een telefoontje gekregen van Duncan. Met Mia hebben hij en Jordan gewerkt aan een nieuw liedje dat voelt als een duet. Kan Dion eens komen luisteren en zien of het klikt? In de studio bevalt de eerste versie van de song, bevalt het contact met Mia, kijken de twee samen naar een documentaire over Shawn Mendes en werken dan verder aan de song die later Burning daylight wordt.
Later: Duncan stelt voor om het in te sturen voor Eurovisie.
Nog later: de selectiecommissie valt voor de song en blijft dat selectierondes lang doen.
Ode
Dat is de voorgeschiedenis, nu de hoofdgeschiedenis. Want waar gaat Burning daylight over?
Vorig jaar noemde S10 haar De diepte een ode aan het verdriet en dit jaar nemen Dion & Mia haar woordkeus over. ‘Burning daylight,’ zeggen ze, ‘is een ode aan vallen en opstaan.’
Maar wat bedoelen ze daar precies mee?
Wegsijpelen
Eerst maar: ‘burning daylight’ betekent letterlijk: het daglicht opbranden. Oftewel: niks doen, je vervelen, je tijd verspillen.
En daar gaan de coupletten van Dion en Mia ook over. Dion begint. Hij vertelt dat hij klaar is met de oude routines, dat hij niet meer weet wat hem vroeger gelukkig maakte, dat hij tot de conclusie is gekomen dat zijn tijd wegsijpelt. In interviews verklaarde Dion dat dit teruggaat op het jaar dat zijn studie hem niet tevreden stelde, dat zijn relatie strandde en dat er nog maar één uitweg was: de muziek, volledig en voltijds.
Daarna Mia. Zij vertelt dat ze niet meer in een god gelooft (mooi detail: ze benoemt god met ‘zij’) en dat ook Mia het gevoel heeft dat haar dagen opgaan aan niet-tevredenstellend gehyper.
Consistent
Het innerlijk vastlopen – dat is het thema van Burning daylight. En hoe consistent is daarmee ‘het Nederlandse verhaal’. Althans: in Eurovisie.
Sinds 2019 kiest de selectiecommissie voor een liedje, niet meer voor een artiest. In de vijf nummers die in de afgelopen jaren aangeduid zijn is met een beetje goede wil een doorlopend verhaal te ontdekken, want in zeker vier van de vijf teksten wordt er open en eerlijk naar binnen gekeken, naar het eigen hart en de eigen twijfels. In 2019 zong Duncan in Arcade ‘My mind feels like a foreign land.’ In 2020 zong Jeangu Macrooy in Grow ‘My thoughts are flickering, just like satellites, lost in the sky.’ In 2022 zong S10 in De diepte ‘Ken je dat gevoel dat – dat je droom niet uitkomt? Ben je weleens bang dat het altijd zo blijft?’ en in 2023: ‘I’m just human now.’
Mentale weerbaarheid
Dat past bij deze tijd. Halverwege 2022 constateerde het Centraal Bureau voor de Statistiek dat de mentale weerbaarheid van jongeren flink verslechterd was. In 2019 en 2020 was elf procent psychisch ongezond, in 2021 achttien procent. Een spectaculaire stijging. Maar ook een logische: COVID had huisgehouden. En laat dat nu net het jaar zijn waarin de eerste contouren van Burning daylight ontstonden.
Afwijkend
Maar wacht, Mia en Dion noemden hun song een ode aan vallen en opstaan. En dat opstaan verwoorden ze aan het einde van het liedje.
Burning daylight heeft een interessante structuur, die afwijkt van de opbouw die meestal wordt gebruikt in dit soort songs. Vrijwel altijd zijn er coupletten en een refrein, en dat laatste wordt dan groter gemaakt of herhaald om de song af te sluiten. Burning daylight kent couplet één (Dion) met refrein, dan couplet twee (Mia) met refrein, en erna: een tweede refrein. Of een lang outro, het is net hoe je het noemen wilt. Dat laatste stuk heeft maar één zin, die over het aangaan van een nieuwe toekomst gaat:
Goodbye, old life!
Nieuwe toon
Dag, oud leven, zingen Dion en Mia uitbundig. Daarmee rijmen ze – beetje gezochte link, misschien, maar hé, we zijn hier aan het verbinden – op de trots die uit Jeangu’s Birth of a new age sprak, en ze wijzen wellicht ook vooruit op een nieuwe toon in de Nederlandse Songfestivalinzendingen van de komende vijf jaar: die van optimisme en feest.
Act
Wat zeker is: die vrolijkheid aan het eind zullen we terugzien in de act in Liverpool. Zoals Ilse DeLange van deelname naar coaching ging, maakt ook Duncan nu de stap van A naar B (letterlijk: van Arcade naar Burning daylight). En met lichtontwerper Henk-Jan van Beek, met regisseur Marnix Kaart en met de inhoudelijke creatieve bemoeienis van Jordan en Duncan komt dat vertellen van het verhaal vast goed – al is er (update) nogal het een en ander gebeurd in de aanloop, met naast de toon zingen tijdens pre-Eurovisie-concerten, veel kritiek, een aanpassing van de toonsoort, en getemperde verwachtingen wat betreft finaleplaats.
Tenslotte: Mia
Voor Duncan was Eurovisie maar een beginnetje, want als er iets is wat hem ‘goodbye, old life’ heeft doen zwaaien… Het is Mia en Dion van harte toe te wensen dat dat ook voor hen gaat kloppen. Met nieuwe liedjes samen, misschien, maar toch ook apart. Want wie beluistert wat ze solo uitbrachten ontdekt soms flinke beloftes. Zo is Mia’s Mutual needs een fijn afscheidsliedje van een geliefde (‘You give me issues I don’t wanna have’), met een fijne productie en interessante samples (zie zijvakje).
Tenslotte: Dion
Ook van Dion Cooper valt er al veel tofs te beluisteren. Bij sommige van zijn songs zien we opnieuw Duncan Laurence en Jordan Garfield als mede-auteurs, bijvoorbeeld in Blue Jeans, en Know (waaraan ook Wouter Hardy meewerkte!) maar wij lichten graag Bobbie’s song uit (zijvakje), een liefdesliedje voor zijn vriendin, met de prachtige tekstregel:
‘So here is my heart in a basket, next to the fruit and the drinks on the ground.’
Eindconclusie: ja, ze kúnnen wat, Mia en Dion, deze glimpen bewijzen dat. Dus wat er ook gebeurt in Liverpool – laat Eurovisie het hello, new life zijn waarin we dat gaan blijven horen.