Teleurgesteld was ik zeker. Toen Karin Park, in 2015, de Noorse voorronde voortijdig moest verlaten. Er droop niet alleen een interessante naam af (Park schreef eerder de hypnotiserende, bijna mythologische tekst van dit Eurovisielied); er bleef ook een verhaal onverteld. Een verhaal over betekenis geven aan het leven terwijl je eigenlijk het gevoel hebt alles kwijt te raken. Het leven dat, als een lauwe straal, op de vloer uiteenklettert.

Vuilstortplaats
Laat ik daarom hier het verhaal van Karin Park alsnog vertellen, want het is de moeite, echt waar. Oké, Human beings luidt de naam van het liedje. En het is geschreven in een periode van verdriet. In 2015 vertelde Karin Park er het volgende over: ‘Een jaar geleden werd bij mijn vriend kanker gediagnosticeerd. Ik schreef het lied toen hij zich erg down begon te voelen.’ De partner van Park is Kjetil Nernes, frontman van het luidruchtige Årabrot – een band die vernoemd is naar een vuilstortplaats in de Noorse stad Haugesand en die bekend staat om zijn macabere hertalingen van klassieke werken als de Bijbel en Dante’s Inferno. Kjetil in een interview: ‘Ik kreeg het nieuws toen we nét klaar waren met de opnames van I Modi, en aan de vooravond van een toer door het Verenigd Koninkrijk stonden. Eigenlijk belden ze me precies op het moment dat we het vliegtuig instapten.’

Aanmoediging
Diagnose? Keelkanker. Behandeling? Brachytherapie. Een behandeling waarbij naaldjes of kogeltjes in en rond de tumor worden geschoten. Op die manier worden de cellen van een gezwel zó beschadigd dat ze zich niet verder kunnen delen. De kankercellen sterven dan langzaam af. Kjetil over zijn brachytherapie: ‘Het voelde als zinken naar de bodem van de oceaan. Ik heb wel vijf dagen niet geslapen. Om de twee uur werd ik behandeld. […] Nog nooit ben ik zó dicht bij een echte fysieke, psychologische hel geweest.’ Karin neemt Kjetils wanhoop waar en schrijft erover. De woorden die hij geeft aan zijn onvermogen om vol te houden, beantwoordt zij met een aanmoediging. Een liefdevolle, troostrijke aanmoediging.
We are human beings looking for a meaning
you know you are alive as long as you’re breathing.
There’s no limitations, hold you head with grace and
keep on believing what you are dreaming of.

Kerk en kind
Kjetil overwint de kanker, en samen stichten ze hun eigen koninkrijk. In de bossen van het Zweedse Djura betrekken Kjetil en Karin een kerk, en krijgen ze een kindje. Voor Karin komt het moederschap echter niet als een verrassing. Ooit had ze namelijk een visioen waarin de geboorte van hun dochter werd aangekondigd. Ze zingt daarover in Shape of a child – het tweede liedje van haar laatste album. Je hoort niet alleen de stem van Karin maar ook die van de Amerikaanse LaGaylia Frazier. En ook zingen Karins ouders mee. Samen zingen ze, bijna profetisch: Come on, let the fun begin, come on. Maar de vrolijke samenzang die in de videoclip te zien is, eindigt droevig. Namelijk: met het overlijdensbericht van Karins vader, Lars-Olof Park. Net als Kjetil streed Lars-Olof tegen kanker. Maar zijn strijd was vergeefs.

Verhalen
Twee verhalen, twee kankers, vereeuwigd in muziek. Dat zijn Human beings en Shape of a child. Conclusie? Karin Park vertelt verhalen. Persoonlijke verhalen. Iets wat óók duidelijk naar voren komt als je Church of imagination (album, 2020) luistert. Je hoeft maar een willekeurige track op te zetten en je wordt het raamwerk van een vertelling ingezogen. Over Blue roses: ‘Ik las in een tijdschrift over een meisje dat vroeger zielsgelukkig was, totdat ze op een avond thuis kwam van een feestje. Een jaarlang heeft ze gezwegen. Ze was verkracht, op dat feestje. Blue roses gaat daarover. Over dat je opgroeit met de gedachte dat niets je kan kwetsen.’

Roses, we are the roses
Blue as the royalty, majesty
blue as the ocean
Roses, midnight blue roses
Blue as the sapphire, desire
blue as a poison

En over Your perfume still lingers, de openingszin van The sharp edge: ‘Ik kom van het platteland en was nog nooit in een bioscoop geweest. Maar toen ik voor het eerst in Stockholm was, in gezelschap van een mystieke dame die ik niet echt kende, gingen we naar zo’n ouderwetse cinema. Maar degene die naast me zat, rook héél eigenaardig. Tijdens de film kon ik alleen maar aan die geur denken. […] Ooit ontmoette ik Mark Constantine, de oprichter van Lush. Hij maakt parfums door naar liedjes te luisteren. Op diezelfde manier kunnen geuren mij inspireren tot het maken van muziek.’

Keizerrijk
En dan is er nog Empire rising. Vol prachtige (hieronder vertaalde) zinnen.

‘Ik ben de onderzoeker. Ik vraag en vraag,
ik vraag de president, de waarzegger,
maar ze weten niet wat ze tegen me zeggen moeten.’

En verderop:

‘Ik ben de verloren fakkel,
ik ben de zwarte Porsche,
ik ben het geld,
ik ben het technofeestje,
ik ben het nieuwe gezicht op het dollarbiljet.’

Waarom ik dit schrijf? Omdat Karin Park een artistieke fee is. Een wezen vol muzikale schoonheid. Eentje die vliegt, tovert en wensen in vervulling brengt. En mijn wens… mijn wens is dat Karin Park het ooit nóg eens probeert: het Eurovisie Songfestival. Onlangs schreef ze op Facebook: I think about my musical journey. It’s ups and downs. How I realised that my musical identity is not about genre but about the ability to embrace the magic in life. I finally realised that even though I was told otherwise, the magic I believed in as a kid was true. Suddenly I can pour from a source that seems endless. This record is probably the best I’ve done so far but far from the best I’ll ever do. Life has just begun. Dus wie weet.

Lees hier onze vorige Eurovisievondsten:
Mahmood – Eternantena
Monique Melsen – Pomme pomme pomme
zalagasper – Box
Blanche – Empire
Korni Grupa – Moija generacija
Filipe Sambado – Gerbera amarela do sul
Madcon – Glow
The Starlings – My town
Loïc Nottet – Mr/Mme
GreenJolly – Razom Nas Bahato