Als aan Alika (20) voor het Songfestival gevraagd wordt of ze iets wat niemand over haar weet wil vertellen, zegt ze: ‘We hebben allemaal geheimen. Maar ik ben altijd heel eerlijk naar mezelf en naar anderen.’
Mooi antwoord, maar het lijkt haaks te staan op de tekst van Bridges, het liedje waarmee ze Estland vertegenwoordigt op het Songfestival van 2023 – dat geschreven werd in Nederland. Op een dag die slecht begon…

Leugens
Bridges gaat in eerste instantie juist over niet eerlijk zijn tegen jezelf. Over jezelf bedriegen. De beginzinnen:
Nu keer ik terug naar huis,
naar vaste grond.
Ik besef dat alle leugens die ik mezelf vertelde
gestorven zijn.

Bruggen
Alika: ‘Alle mensen liegen tegen elkaar, dat zit in onze natuur. Maar we zijn vergeten dat we ook tegen onszelf liegen. Want hoe moet je daarachter komen? Dat is heel lastig. Mijn liedje heet Bridges omdat het gaat over de situatie waarin je je bevindt als de brug naar jezelf opgebroken is. Ik denk alleen wel dat iedereen een kracht in zich heeft om een nieuwe brug te bouwen. We kunnen altijd opnieuw op weg gaan en niet meer achterom kijken. Daarom is dit nummer ook hoopvol.’

Een wereld aan bruggen
Ja, hoopvol. Verderop in de ballade-met-uithalen verwoordt Alika samen met de Vlaamse tekstschrijfster Nina Sampermans (in vertaling) die hoop op deze manier:
Er is altijd tijd om weer op het goede pad te geraken.
en:
Ik vergeef mezelf al mijn vroegere leugens.
en:
Ik zie mezelf nu een hele wereld aan bruggen bouwen!

Struikelen
Maar wie vraagt naar hoe dit bemoedigende liedje tot stand gekomen is, krijgt een veel struikelender verhaal te horen. Een verhaal dat zich afspeelde aan de Tramkade in ons eigen ‘s-Hertogenbosch. Of, zoals Alika het zegt: ‘Surtokenbosj.’

Arcade
En dat verhaal heeft een aanloop van minstens vijftien jaar.
Alika: ‘Vanaf mjjn vierde wist ik dat ik zangeres wilde worden en toen ik acht was zag ik op televisie het Junior Eurovisie Songfestival. Op mijn negende was ik er klaar voor: ik schreef een liedje, maar jammer genoeg doet Estland doet niet mee aan de juniorversie.’
Wel schrijft ze zich in voor alle mogelijke talentenjachten, waarvan de grootste de Estse versie van Idols is, die ze in 2021 wint, en waarin ze een cover zingt van het zegevierende Eurovisielied uit 2019, Duncan Laurence’s Arcade.

Some action
Na Idols is Alika opnieuw klaar voor Eurovisie, of nou ja, voor de Estse voorronde van het Songfestival. Zelf zegt ze: ‘My heart told me it needed some action.’
Ze wil voor het hoogste gaan en laat haar manager contact leggen met de Nederlandse producer van Arcade, Wouter Hardy. Behalve Arcade schreef hij ook het liedje dat in 2021 derde werd, Tout l’univers, van Gjon’s Tears uit Zwitserland.

Nee en ja
Vanaf hier kunnen we het verhaal langs twee sporen volgen, omdat zowel Alika als Wouter er in interviews over verteld hebben.
Wouter: ‘Ik zei in eerste instantie nee toen ik het verzoek kreeg van Alika’s manager. Ik had niet de ambitie om bekend te staan als “die songfestivalproducer”.’
Alika: ‘Wouter zei dat hij zeker een halfjaar geen tijd zou hebben. Maar na heel wat heen en weer mailen werd het toch een ja.’
Wouter: ‘Na een tijdje dacht ik: waarom ook niet.’

Op de bank liggen
En dus toog Alika eind 2022 naar de studio van Wouter Hardy in Den Bosch.
Alika: ‘Vanaf het eerste moment dat we elkaar zagen had ik het idee dat mijn en zijn energie goed bij elkaar pasten. Maar op de tweede dag begonnen we aan iets te werken wat ik niet voelde. Ik kreeg een soort angstaanval, daar kwam het door. Het was een beetje overweldigend voor mij om helemaal naar Nederland te gaan en die fantastische producer te ontmoeten, en ik was bang dat de sessie aan het mislukken was. Dat zag Wouter en hij stelde voor om wat te gaan lunchen en te praten over wat ik voelde. Eerst wilde ik liever op de bank in de studio gaan liggen en gewoon een beetje verdrietig zijn. Maar ik begreep dat dat niet zo’n goed idee was.’

Handen wassen
Wouter: ‘Ik nam haar mee naar buiten, we moesten iets doorbreken. Tijdens het wandelen door Den Bosch vroeg ik haar naar haar ouders, haar jeugd, en toen begon ze te vertellen. Ze had ook familie in Oekraïne, was bezig met de oorlog. Het zat diep bij haar, ze moest huilen en die emoties inspireerden mij.’
Alika: ‘Ik stelde me echt open voor hem. We aten en kwamen terug in Wouters studio, waar ik heel even mijn handen ging wassen, maar toen ik terugkwam speelde Wouter het intro van wat later Bridges zou worden. Ik ging op de grond zitten, wat voor mij de beste plek is om aan nieuwe muziek te werken. En binnen drie uur schreven we de song.’

Frustratie
Bridges is een echt Wouter Hardy-liedje geworden. Dat wil zeggen: het begint klein, met alleen de piano, en bouwt dan steeds meer uit naar een zich openend refrein, met een emotionele finale aan het einde. En natuurlijk is er gebruik gemaakt van strijkers en doet het geheel filmisch aan.
Alika: ‘Niet alleen was het de juiste keuze voor Eurovisie, maar de song is ook echt vanuit mij geboren, vanuit mijn slechte dag. Ik denk dat de beste nummers voortkomen uit frustratie.’
Ze won er met gemak de voorronde in Tallinn mee en is de zeventwintigste inzending voor Estland, het land dat debuteerde in 1994.

Eerlijkheid
Wouter: ‘Alika is nog heel jong, maar ze zingt zo goed dat ik verwacht dat zij het lied goed gaat overbrengen.’
Alika: ‘Ze vragen mij weleens waar mijn stem vandaankomt. In fysiek opzicht weet ik dat echt niet, ik ben maar een klein meisje. Maar in psychologisch opzicht: alles vertrekt vanuit eerlijkheid.’

 

Bronnen: https://www.youtube.com/watch?v=HO1gjbUjBlA
https://www.ad.nl/show/wouter-hardy-ik-had-niet-de-ambitie-om-bekend-te-staan-als-die-songfestivalproducer~a6ebe174/

Foto: Sarah Louise Bennett/EBU