Deze week danste Duncan Laurence in het donker op het balkon van zijn Amsterdamse woning. Op dezelfde dag schreef zijn verloofde Jordan Garfield op Instagram: ‘I love you, Duncy’. De aanleiding voor zowel het dansje als het koosnaampje waren de verschijning van Duncans allereerste album: Small Town Boy. 
Een gebeurtenis – want Laurence nam verrassend lang de tijd. Verrassend is ook de songkeuze om de al bekende hits heen. Geen nummers als Tomorrow, Kings of Nearly morning, die we kenden van zijn allereerste concert in 2019, ook niet Dear nothing of My memory hates me, dat we hoorden tijdens zijn concerttour uit datzelfde jaar.
Maar vooral: tracks die bijna allemaal fonkel-2020-nieuw zijn. We bespreken ze hier aan de hand van de mooiste tekstregels. 

‘What can I hold onto if I haven’t met you yet?’

We beginnen enigszins vertrouwd: het album opent met twee rustige gitaarliedjes, die allebei al op de EP stonden die eerder dit jaar uitkwam. Beautiful is een warme vriendschapsverklaring voor iemand die er altijd is en altijd zal blijven: ‘Als mijn wereld in brand staat, blus jij de vlammen.’ En Yet is daarna bijna een spiegelsong. De inventieve tekst gaat namelijk over iemand die er niet is. Of beter: nog niet. De ik-persoon stelt zich voor hoeveel herinneringen er in de toekomst te maken zullen zijn, hoeveel goede dagen er zullen aanbreken, en hij heeft dat fantaseren, dat vooruitzien nodig, want de kernzin is: ‘Waar kan ik me aan vasthouden als ik jou nog niet ontmoet heb?’ Een prachtige, zichzelf in de staart bijtende zin.

‘Now tell her what’s changed between good and goodbye.’

Van gitaar switchen we naar piano. Between good and goobye is een gloednieuwe ballade, een van de sterkste songs op het album, en het moet vreemd lopen wil dit niet een van de hoogtepunten tijdens komende concerten worden. Na een effectieve opbouw stroomt de melodie fijn wijd open in het refrein, en Duncan laat zien wat een sterke zanger hij eigenlijk is.
De tekst is een bedachtzame aanklacht aan het adres van iemand die op het punt staat zijn of haar vrouw in de steek te laten. Duncan stelt indringende vragen: ‘Wat is er gebeurd tussen “good” en “goodbye”?’ Maar ook: ‘Wil je jezelf er even aan herinneren dat als jij het kapot maakt, het altijd kapot zal blijven?’ De bevraging mondt uit in deze herhaalde oproep: ‘Laat haar niet achter met een schuldgevoel. Je weet dat ze de schuld toch wel naar zich toe zal halen. Dus leg haar uit wat er veranderd is!’

‘Tell me what you do to keep your mind off me.’

Hebben we net een sterke pianoballade gehad, krijgen we er nog één. Loves you like I couldn’t do is een gedragen song over een liefde die niet mocht zijn (‘Ik hoop dat je iemand zult vinden die van je houdt zoals ik niet kon doen.’) Net als Between good and goodbye zou dit makkelijk tot nieuwe single gekozen kunnen worden, temeer daar Loves you like I couldn’t do met zijn vaardige uitgebuite hitrefreinpotentie zwierig uitnodigt tot meezingen.

Van een niet-gelukte liefde gaan we daarna naar een wél-gelukte. Sleeping on the phone, de eerste song van vier waar Jordan Garfield (de verloofde dus) aan meeschreef is een heerlijk Troye-Sivanachtig popliedje over een al even heerlijke fase van een gloednieuwe liefde: ‘Bel me. Maakt niet uit hoe laat. Vertel me wat je doet om aan iets anders dan mij te denken.’ En: ‘Ik zou de hele dag bij je kunnen zijn en alleen maar met mijn vingers door je haar strijken.’ En, o, die zin waar de titel vandaan komt: ‘Laten we doorpraten totdat je in slaap valt op je telefoon.’

‘I’ve been setting forrest fires in my head that could burn a good thing down.’

Precies in het hart van het album vinden we Arcade, het lied dat iedereen kent en waar deze hele release zijn bestaan aan dankt. We schreven er eerder dit over.

Meteen erna: Figure it out, weer zo’n Jordan Garfield/Duncan Laurence-liedje. Ook hier stroomt behoorlijk wat springerig geluk door de zinnen. De tekst opent met een van de beste zinnen van het album (zie hierboven): ‘Ik heb bosbranden aangestoken in mijn hoofd, die iets heel moois zouden kunnen platbranden.’ Het gaat dus over iemand die, waarschijnlijk door een reeks teleurstellende ervaringen, veel te vaak piekert, maar dan is er die ander die zegt: ‘Joh, we zetten het gewoon op het problemenlijstje, we komen er wel uit met z’n tweeën.’
Dit fijne liedje doet echt aan als iets wat twee verliefden samen maakten tijdens van die heerlijk lange dagen waar tijd en buitenwereld er niet toe doen. Bovendien bevat het de vrolijkste lettergreep van het hele album: de subtiele ‘whoop!’ die halverwege het refrein klinkt. Hij zit subtiel verborgen, maar zoek hem op, want blijer dan dit wordt het niet.

‘Raindrops showing small reflections of the way we were.’

Dan volgen er drie singles. Last night (zie hier ons stuk over deze track), Someone else en Love don’t hate it (waarover we dit schreven).
Die trits hits mondt uit in de laatste Garfield/Laurence-bijdrage. Dit keer lijkt het onderwerp wat druiliger. Het gaat over een triest beëindigde liefde: ‘Who knew a sky could get so grey?’. Maar héél erg somber doet Umbrella, want zo heet het liedje, uiteindelijk toch niet aan. Met de ene na de andere weermetafoor wordt gaandeweg de song duidelijk gemaakt dat het nu eens klaar moet zijn met dat rouwen. De umbrella moet opgeborgen worden, de raincoat moet naar de garage.
En dan zijn er de laatste zinnen die, begeleid door speels gepingelde jazznootjes op de piano, niet gezongen worden, maar optimistisch gescandeerd: ‘Rain, rain, go away!’ Als het liedje afgelopen is denk je er eigenlijk vanzelf een zonnige smile achteraan.

O, er is nog een bonus: de samenwerking met Armin van Buuren, Feel something, die vorige week alvast uitgeworpen werd als hengelhaakje voor de verschijning van het album. Die track is net genoeg Duncan-Laurence-achtig (in de koortjes, in de tekst, in het gebruik van het echte DL-woord ‘numb’) om als afsluiter te dienen, maar ook voldoende ánders, groter, dance-achtiger om vooral goed tot zijn recht te komen als extra nummer voor een album dat – ook al kenden we de singles al – toch verrast.
Door de samenhang.
Door de variatie.
Door hoe veelbelovend het songschrijfduo Garfield/Laurence is (al die samenwerkingen met diverse internationale teams zijn indrukwekkend, maar zónder kan dus ook) .
En vooral door de vaststelling dat het album simpelweg geen zwakke songs bevat.

Tracklist:
Beautiful (Duncan Laurence, Bradley Richard Mair, Martijn Konijnenburg, Tom Martin)
Yet (Duncan Laurence, Lodewijk Martens, Matthijs de Ronden, Will Knox)
Between good and goodbye (Duncan Laurence, Chris Ayer, Matt Simons)
Loves you like I couldn’t do (Duncan Laurence, Daniel Bryer, Mike Needle)
Sleeping on the phone (Duncan Laurence, Jordan Garfield)
Arcade (Duncan Laurence, Joel Sjöo, Will Knox, Wouter Hardy)
Figure it out (Duncan Laurence, Jordan Garfield)
Last night (Duncan Laurence, Ashley Hickin, Jordan Garfield, Mikolaj Trybulec)
Someone else (Duncan Laurence, Bram Inscore, Brett McLaughlin, Johnny Price, PJ Harding)
Love don’t hate it (Duncan Laurence, Robert Gerongco, Sam Farrar, Samuel Gerongco, Michelle Buzz)
Umbrella (Duncan Laurence, Jordan Garfield)
Bonustrack:
Feel something (Armin van Buuren ft. Duncan Laurence) (Duncan Laurence, Armin van Buuren, Benno de Goeij, Brett McLaughlin, Jordan Palmer, Sydney Cubit)