We zijn allemaal geschrokken – hoe verschillend we ook zijn. Ergens in de afgelopen weken sloegen onze gedachten over het COVID-19-virus om van laconiek naar onthutst. We hebben opeens beseft hoe serieus deze wereldwijde besmettingsgolf is.
We zijn ook allemaal somber geweest. Over wat het virus met ons leven zou doen, met de mensen van wie we houden, met de maatschappij, met ons geld.
We zijn allemaal in de war. Wat kan ik nog doen? Hoe lang gaat dit duren? Hoe zal het zijn als ik ziek word?
We vragen ons af of onze leiders de juiste dingen doen. We hopen dat onze dokters en verpleegsters het volhouden. We sussen onze kinderen en doen ons best om de oudere mensen die we kennen te ontzien. We proberen anderen te bemoedigen, we proberen onszelf te bemoedigen.
Hetzelfde
We zien hoe de aanpak per Europees land uiteenloopt. Of dat nu met reden is, of juist behoorlijk ongelukkig – een feit is dat onze schrik, somberte, zorg, verwarring, moed, optimisme of pessimisme wél overal hetzelfde zijn. De omstandigheden in Italië verschillen enorm van die in Litouwen, die van IJsland erg van die van Israël, maar we zullen elkaar – als we de gelegenheid hadden om er over de grenzen heen over te praten – herkennen aan onze emoties. Omdat we mensen zijn.
Omdat we mensen zijn die op elkaar lijken hebben we afleiding nodig. Troost. We kijken films. We lezen boeken. We spelen games. We luisteren muziek. En omdat wij een website zijn die het Songfestival als vertrekpunt heeft, specificeer ik hier: we luisteren Eurovisiemuziek.
Who cares
Tenminste, dat deden we. We verheugden ons op de vijfenzestigste jaargang en op een editie vol met goede inzendingen. Maar ook dat verheugen is bij velen van ons aangetast door het virus. Wie kan het nog wat schelen hoe hoog zijn land bij de bookmakers staat als je je zorgen maakt over je beste vrienden die nu al heel veel geld verloren hebben? Wat maakt de aankondiging van een intervalact ons uit als we in de ochtend bang zijn om op te staan met plotselinge koorts? Sommigen riepen het al: gelast dat hele festival af, ons hoofd staat er niet meer naar, veel te frivool voor deze tijden, we willen duidelijkheid.
Maar wat een gemiste kans zou dat zijn.
Kans
Natuurlijk moet het festival niet met publiek gehouden worden als het virus in mei nog steeds koning is. Natuurlijk moeten de verantwoordelijken daar wijs over beslissen, met de feiten als basis en de aanbevelingen van de deskundigen als leidraad. Maar als we hier één wens mogen uiten, dan is dat deze: skip het niet helemaal. Stel het niet een jaar uit. Met zo’n beslissing gooien we namelijk een uitzonderlijke kans weg, die op Europese gezamenlijkheid.
Juist omdat we allemaal dezelfde storm doormaken, en juist omdat in dit soort tijden kunst en muziek een alles overstijgende functie vervullen, hopen we dat de bestuursleden van de European Broadcasting Union, de producenten, makers en beslissers in zullen zien dat 2020 meer dan ooit de kans biedt om te tonen wat de echte waarde van Eurovisie is.
Solidariteit
Hoe? Daar zullen ze vast zelf de juiste ideeën over ontwikkelen. Maar, bijvoorbeeld: vraag de komende weken alle eenenveertig deelnemers om vanuit hun huis een muzikale bemoediging op te nemen. Enkele artiesten, zoals Diodato uit Italië, deden dat al voor hun eigen land, maar vraag ze nu om specifiek voor iedereen in Europa te spreken of te zingen, en verspreid dat via de EBU-website.
En daarna? Als de delegaties niet naar Rotterdam kunnen komen, laat ze dan vanuit hun eigen land live zingen – maar benoem tijdens de show wat we meemaken en wat daarin het gezamenlijke is. Maak van de uitzendingen bakens van niet-politieke solidariteit. Laat zien dat Eurovisie geen escapistisch eilandje is. Iets wat we juist van Nederland – met z’n internationale instelling – zouden kunnen verwachten.
65
Het Songfestival is begonnen als een instrument om Europa te verenigen. Dan kan het toch niet vijfenzestig jaar oud worden om zich niets van het gezamenlijke lot van alle Europeanen aan te trekken? Daarom deze oproep: als volledig afgelasten moet van de autoriteiten, oké – maar zo niet, maak het dan de meest memorabele editie ooit. Eurovisie, geef ons afleiding. Eurovisie, bemoedig ons. En vooral, Eurovisie: verbind ons.