Barbara Pravi luidt de naam van de zangeres die de Franse driekleur vertegenwoordigt in Rotterdam. Ze zingt Voilà. Een lied dat een rusteloos verlangen beschrijft. Een lied dat, volgens Barbara zelf, een schreeuw om erkenning is. ‘Want als er niemand naar me luistert, bestaat het principe van artiest zijn niet,’ vertelde ze onlangs. Vandaar dat begin: ‘Écoutez moi.’

Iran
Barbara Pravi dus. Geboren in Parijs op 10 april 1993. Ze groeide op in een kunstenaarsfamilie, omringd door boeken en muziek. En het bijzondere is: Pravi is niet eens haar echte naam. Het is een afgeleide van het Servische prava dat net zoiets als authentiek betekent. Daarmee eert zij, als artieste, haar Servische grootvader. ‘Maar,’ vertelt Barbara in dit interview. ‘Ik denk dat er meer dan alleen Frankrijk of Servië in mij zit. Mijn moeder is bijvoorbeeld Iraanse. Ik hou van Iraanse dichters. Ik hou van de taal. Uit deze twee landen, Servië en Iran, heb ik het vuur in mijn bloed, de moed, de liefde om te delen.’ En, voegt ze er zelf nog aan toe, en daar is ze minder trots op, haar felheid.

Strijder
Toch heeft die felheid, dat strijdbare, Barbara ver gebracht. Het is namelijk niet voor niets dat dit zinnetje deel uitmaakt van haar Franse Wikipedia-pagina: … et connue pour s’engager en faveur des droits des femmes (‘staat bekend om haar inzet voor vrouwenrechten’). Barbara Pravi is iemand die, zonder te aarzelen, een stem geeft aan minder populaire opvattingen. Neem bijvoorbeeld Chair. Een lied waarmee ze zich pal achter de Franse abortuswet uit 2014 schaart. In dat jaar sneuvelde er een oude bepaling waardoor er van nood geen sprake meer hoefde te zijn om een zwangerschap in een vroeg stadium af te breken. De keuze om zich hiervoor in te zetten, was voor Pravi niet zonder reden. Over Chair zegt ze in een interview het volgende: ‘Chair is mijn waarheid, en ik denk dat ik mijn luisteraars – op dit moment – niets beters te bieden heb.’

Ze zingt:

8:27
De blauwe lucht maakt het ziekenhuis bijna mooi.
Bijna.
Je bent zeventien. Bijna zeventien en een half.

Over de dag van haar eigen abortus.

Barbara, weet je het zeker?

Over wankelen en weifelen.

Je bent twintig. Twintig is mooi, niet waar?
Toch weet je het niet goed, nul vertrouwen.
Je drinkt te veel om minder te voelen.
Je vlamt, je ziet er mooi uit, je doet alsof het niets is.
Maar diep van binnen zie je jezelf terwijl ze naar je kijken.
Zonder waarde, zonder toekomst, zonder genoegen, zonder plezier.

Over het verdriet dat altijd blijft.

Pervers
En zo zingt Pravi wel meer teksten waaruit kwetsbaarheid spreekt. Neem bijvoorbeeld Pervers narcissique van de Franse rapper Black M. – letterlijk vertaald: narcistische perverseling. Black M. beschrijft een knappe, charismatische man die iedereen om z’n vingers windt. Met name zijn eigen vriendin. ‘Hij was heel charmant, ze waren mooi samen, ze luisterde graag naar hem…’ Maar zijn donkere, en zelfs gevaarlijke kant, is alleen voor haar bestemd. Een vraag die Pravi – ongeveer vier minuten lang – blijft stellen, is: ‘Waarom wil je me toch zo’n pijn doen?’ Om wanhopig te eindigen met: ‘Is dít echt wat je denkt? Denk je dat ik nutteloos ben? Waar ben ik verdomme goed voor?’

En ja, ook deze tekst is autobiografisch. Aldus Pravi.

Zuurstof
Over Voilà, haar Eurovisieliedje, zegt Barbara min of meer hetzelfde. Voilà is, volgens haar, namelijk een tijdsdocument. Voilà symboliseert Barbara’s heden. Het is alles wat ze, op dit moment, heeft. Het gaat over kwetsbaarheid, jezelf bloot durven geven. Over het alsmaar proberen – met muziek, met woorden – in de hoop dat er ooit eens iemand luistert. Want dat is wat ze zingt: luister naar me. Écoutez moi. Want als er geen toehoorders zijn, bestaat ze niet. Het publiek is als zuurstof in je bloed.

Ze zingt dan ook:

Luister naar me, deze wanna be zangeres.
Praat over mij, met je geliefden, met je vrienden.
Vertel ze over dat meisje met die zwarte ogen en die dwaze droom.
Ik… ik wil alleen maar verhalen schrijven die je bereiken…
dat is alles.

Junior
Over de totstandkoming van haar Eurovisieliedje zegt Barbara het volgende: ‘Toen ik hoorde dat ze een selectie voor Eurovisie gingen doen, zei Igit, met wie ik veel samenwerk, dat ik het absoluut moest doen. Ik zei Nee. Hij zei Ja. Ik zei nog eens Nee. Uiteindelijk besloot ik tóch om het te doen. Maar als ik het doe, moet dat met een perfect liedje zijn, want ik ben me bewust van de media-impact die zo iets kan hebben. Ik heb het bij Carla en Valentina gezien…’ Voor Valentina (11 jaar oud) schreef Barbara J’imagine – over wat een periode van sociaal isolement met je brein doet. ‘Oeps! Ik droomde dat we met velen waren… en de muren van onze steden opnieuw schilderden.’ En voor de toen veertienjarige Carla schreef Barbara Bim bam toi – over in één oogopslag verliefd worden en een klein hartje dat flipt. Valentina won het Junior Songfestival, Carla werd een wereldwijde TikTok-sensatie.

Steentje
Straks staat Barbara er dus zelf, in Rotterdam, op aansporen van Igit. Die met het prachtige Lisboa Jerusalem ook al eens een poging tot Eurovisie waagde. Barbara: ‘Het is nogal grensverleggend om een artiest te zijn als je erover nadenkt. Ik was daar bang voor, maar gelukkig heb ik Igit en alle andere mensen met wie ik werk.’ Ze gaven Barbara de kracht om het nu eens zelf te gaan doen, dat Songfestival. Aangemoedigd door hen, en voortgestuwd door een rusteloos verlangen – door het Écoutez moi – zal Barbara straks als een steentje schitteren in de Rotterdamse lentezon.