Dit is het tiende jaar van onze site, van Eurostory. Maar zoals sommige lezers misschien opgemerkt hebben, postten we dit jaar niks over de huidige editie, met uitzondering van de festivalpagina.

Dat heeft te maken met de huidige staat van het Songfestival. Natuurlijk – de songs zijn behoorlijk sterk dit jaar, Claude is geweldig en de Zwitsers zullen mooie shows laten zien. Maar net als vorig jaar is het festival besmet doordat de European Broadcasting Union ervoor gekozen heeft om Israël mee te laten doen, een land dat agressief oorlog voert, dat vele, vele, vele levens op zijn geweten heeft en in Basel een lied zingt dat opnieuw (woorden van de Israëlische president Herzog vorig jaar) ‘laat zien wat de waarheid van Israël is’. Op abstracte wijze, ja, maar wat te denken van een titel als New day will rise? Voor wie zal die nieuwe dag precies beginnen?

Het individuele verhaal van zangeres Yuval Raphael, die de verschrikkelijke Hamas-aanslag van 7 oktober 2023 overleefde, is hartverscheurend en zijzelf is van grote dapperheid. Maar ze staat hier voor een regime waarvan de manier van oorlog voeren door de United Nations officieel wordt aangemerkt als het uitvoeren van genocide. Hoe kan dat binnen Eurovisie een plek hebben?

Door dus met name de deelname van Israël, maar ook door berichten als dat de European Broadcasting Union de regenboogvlag voor artiesten als een ‘politieke uiting’ ziet (nota bene tijdens de editie die plaatsvindt door de overwinning van een artiest die een lied zong over non-binair zijn), laat de organisatie – volgens ons – de kans liggen om het huidige Eurovisie Songfestival de taak te geven zoals die tijdens de oprichting in 1956 bedoeld is. Toen was er een grote wens tot het tonen van eenheid en vrede, nu is er een te grote rol voor belangen en commercie. En dat terwijl er in deze geopolitiek turbulente tijden, waarin de opstelling van de Verenigde Staten ons steeds meer dwingt om één Europa te worden, een belangrijke symbolische rol voor het Songfestival weggelegd zou kunnen zijn.

Maar niet op deze manier.
There must be another way – de Hebreeuwse zangeres Noa en de Palestijnse zangeres Mira Awad zongen het in 2009 samen op het Songfestival, en in dit interview met de Volkskrant pleitte Noa onlangs opnieuw voor samenleven, samen zijn en samen elkaars pijn zien. We zeggen het haar na, juist ook voor zoiets kleins – in vergelijking met de oorlog – als het Eurovisie Songfestival: There must be another way.

De redactie van Eurostory,

Zeno Kapitein
Lars Koning
Jelmer Soes
Edward van de Vendel