Als er nog maar enige twijfel zou kunnen bestaan over het muzikale kunnen van Waylon, dan nam hij deze volledig weg, afgelopen maandag, tijdens een klein, intiem optreden in een kroeg onder een brug.
Waylon komt op, vergezeld door twee van zijn bandleden. ‘These songs are real, honest, and they’re mine.’ Dan zetten ze in met Shadows in the Dark.
Door de hitte raakte Waylons gitaar ontstemd. Tijdens het aandraaien van de snaren mompelt Waylon: ‘This might be the most interesting part of the evening’.
En dan kunnen we door! Het volgende nummer wordt ingezet, en al snel worden we meegesleurd in een aardig staaltje country-beat.
Na vier nummers gespeeld te hebben kondigt Waylon de duizendklapper aan. De walvis. De reden dat we hier voor dit podium verzameld zijn. ‘This is the one!’ roept hij, en dan begint Outlaw in ‘Em.
Onze Festival-inzending eindigt en er vindt een verschuiving plaats in de zaal: de camera’s gaan omlaag, de mensen deinen naar achteren. Het grote moment staat op de band en dus is het tijd voor drankjes. Waylon trekt zich hier maar weinig van aan en geeft ons nog een paar – persoonlijkere – liedjes. Te beginnen met Paperboy.
Waylon sluit af met Thanks but no Thanks. In zeven songs van zijn nieuwste album The world can wait wijst hij ons samen met zijn twee kompanen op het stevige fundament dat onder een Eurovisieweek hoort te liggen: die van de échte muziek.