Hij zingt, danst, acteert, speelt piano, gitaar, drums en bas, en hij is bekend in Oostenrijk en de Filipijnen. We hebben het hier over het multitalent Vincent Bueno (34), die voor Oostenrijk het nummer Alive zal zingen in Rotterdam.

Musical
Bueno is een geboren Oostenrijker van Filipijnse origine. In 2008 won hij Musical! Die Show, een talentenjacht op de Oostenrijkse televisie waarin werd gezocht naar een musicaltalent. Voor zijn interpretatie van het nummer Why God Why? uit Miss Saigon kreeg hij uitzonderlijke complimenten van Isay Alvarez and Robert Seña, een Filipijns echtpaar dat in de originele West End-cast van de musical speelde. Vrij vertaald uit het Tagalog (een Filipijnse taal) zeiden ze dat hij een klasse apart is, en dat hij veel zangers in de Broadway-stijl kan overtreffen, omdat zijn stem bij het genre past. Dat kenmerk van zijn stem, het ‘belten’ (heel hard en hoog zingen), horen we ook in het nummer Alive.

DNA van een held
In december gaf Bueno, die zelf de tekst schreef, al een paar hints over de betekenis van het nummer, en uit deze vijf hashtags bleek dat hij een man is met sterke idealen. Hij zegt dat hij dichter bij zichzelf kwam toen hij de snelle bevestigingsdrang van sociale media losliet, en ook de bijbehorende druk om bijzonder te zijn. Geluk zit diep van binnen, dus niet in geld en roem, en hij wil zijn energie op een doelgerichte en betekenisvolle manier inzetten. In elke persoon zit het DNA van een held; het is alleen zaak om de muur van het ego te doorbreken, pas dan zie je hoeveel makkelijker en vrijer het leven kan zijn.

Kapotte troon
En over die hoog opgetrokken ego-muur gaat het ook in zijn lied en de bijbehorende clip, die zich afspeelt in een grote, lege loods. Het nummer begint ingetogen. Shackle bolts around all these thrones come screaming. We zitten op kapotte tronen, we schuilen achter muren en we beletten onszelf om dingen te voelen.

Bueno werpt zichzelf van de troon en is los. Letterlijk. Hij valt, hij zweeft, in de clip stijgt hij zelfs op van de grond. De muziek wordt funky en groovy. De uitgesproken beat en melodielijn van het refrein matchen met de songtekst: You make me feel alive again. (En dit drie keer, met een klein melodisch bruggetje ertussen.) Deze herhaling werkt gek genoeg treffend. Bueno is verliefd en niet bang om de wereld te overstelpen met zijn liefde. Hij geeft zich bloot en toont zich kwetsbaar. ‘Ik ben net als een luciferdoosje; ik heb maar één vonkje nodig en de hele wereld zal oplichten.’ Met een toorts zwaait en danst hij in het midden van een groep zwarte figuren; zwarte kostuums, zwarte maskers en (waarschijnlijk) zwarte gedachten. Hij probeert hen aan te steken, maar ze deinzen terug.

Overthrown
Vlak voor het tweede refrein gooit hij zelfs zijn troon in de lucht; de troon die overigens een simpele zwarte bureaustoel is, de troon die nu in de lucht blijft zweven. Hij wil er nooit meer op zitten.
Hij is los.
En hij faalt.
De zwarte figuren lopen definitief bij hem weg.
Hij keert in zichzelf. De muziek wordt weer ingetogen. It’s overthrown / and I’m on my own / again. In deze kleine outro zit een subtiele woordspeling die terugverwijst naar het begin, want het is de ’throne’ die omvergeworpen is. Maar ook zijn poging is ‘overthrown’; hij krijgt niet de respons waar hij op hoopte. Maar hij heeft het in ieder geval geprobeerd. Een levensles voor ons allen, met daarin verpakt een klein advies aan zichzelf, want hij kan zijn vlammende liefde niet opdringen. Hij loopt weg van de kijker, richting de andere kant van de loods. ‘Until we meet again,’ lijkt hij te willen zeggen. En dat is precies wat de clip lijkt te zijn: een uitnodiging.

Uitnodiging
Als je hard probeert, kan je hard falen, maar je kan ook heel hard slagen. Zo bewijst Vincent Bueno. Meer dan tien jaar na de stormachtige lancering van zijn carrière, na twee albums, diverse singles, een huwelijk en twee kinderen (waarover hij overigens een heel grappig duet schreef met zijn vrouw, onder de titel I still see you,) doet hij ineens als soloartiest mee met het Eurovisie Songfestival, ‘de Europacup voor muzikanten en zangers’, zoals hij het zelf noemt.

In een interview geeft hij toe zelf ook wel verrast te zijn dat hij straks op het Songfestival staat. Voordat de kans zich voordeed, had hij niet verwacht dat hij ooit nog aan een competitie mee zou doen, gezien zijn leeftijd; hij dacht dat hij alleen nog zijn eigen materiaal zou interpreteren, zonder beoordeeld te worden. Het Songfestival ziet hij echter als een geweldige kans om aan mensen te laten zien dat ze door moeten gaan, ongeacht de leeftijd. In het diepe springen… en vallen. Of opstijgen?

Meer weten over de andere inzendingen van 2020? Klik hier.