S10 – Stien den Hollander (21) – zingt op het Eurovisie Songfestival in Turijn. Dat zette ze zelf in gang door na het festival van vorig jaar te tweeten dat ze héél graag mee wilde doen. Nu is het zover – en wij spraken met haar op een zonovergoten balkon over schrijven, over ego, over de kleuren van liedjes – en… over Eurovisie over tien jaar.

Mijn eerste vraag gaat over het maakproces van de song. Je vertelde eerder dat je vaak met één zin begint. Was dat bij De Diepte ook zo?
Ja, het begon eigenlijk met de zin ‘Hier in de diepte hoor ik steeds maar weer jouw naam.’ Maar ik ben eigenlijk niet een hele bewuste maker. Als ik aan iets begin denk ik niet ‘dit gaat het worden’ of  ‘dit wil ik’, maar ik schrijf veel zinnen op gedurende de dag, in mijn telefoon, als er iets in me opkomt, en daar komen dan vaak hele liedjes uit.

Dus het is vooral intuïtief?
Ja, het gáát gewoon. Ik ben daar niet in te temmen, of zo. Zeker nu, op dit punt van mijn carrière, moet ik mensen om me heen hebben die me dat helemaal laten doen.

Zijn er vorige songs die geleid hebben naar De Diepte?
Ja, weet je wat ik altijd denk? De Diepte is in 2021 geschreven, en Adem je in ook. Ik heb in dat jaar maar drie liedjes gemaakt. Omdat ik eigenlijk helemaal leeg was. Ik wil nu, als ik liedje maak, heel erg dat dat op dat moment het allerbeste is wat ik ooit heb gemaakt. Dat wil ik zo voelen. Dat dat liedje een soort soundtrack is van een film, dat ik het helemaal voor me zie. Dat is bij De Diepte zo, en dan heb je het gevoel dat je er heel lang naartoe hebt gewerkt. Al het vorige leidt er dan uiteindelijk toe dat dit, De Diepte, er is. Als zo’n liedje af is, voelt het bijna als een soort levenswerk.

Je noemt het filmisch. Dat zit er ook heel erg in, met name het beeld van de ik-persoon die onder de tafel schuilt. Maar ik dacht juist daarom dat er een verband was met de song Niet bang zijn, die je samen met Wende schreef en zong, waarin zij tegen jou zegt: ‘Niemand schopt jou nog onder de tafel.’
O ja! Nee, daar had ik eigenlijk nog nooit over nagedacht. Maar ik snap de link!

In interviews heb je wel vaker over ‘diepte’ gesproken, maar vervolgens maak je ook altijd duidelijk dat je dat niet als heel zwaar ziet. Net als het liedje: de tekst is best zwaar, maar de melodie voelt bevrijdend.
Klopt. Het voelt ook heel vrij.

Wilde je dat contrast er heel bewust in hebben?
Nee, ook niet. Of ik weet dat niet zo goed. Ik kan zware dingen bespreken, maar dan altijd zo dat ik er nu hardop met jou over wil praten. Het moet niet mij weer terugtrekken in iets. Want ik voel me heel erg goed, en ik schrijf graag over de krochten van wat er allemaal in mij omgaat, maar ik wil niet de hele tijd over hele donkere dingen praten. Daar ben ik wél bewust mee bezig: hoe kan ik dit bespreken op een manier waarop het mij geen nare energie geeft.

Vandaar dat je het ook altijd een ‘liefdeslied aan het verdriet’ noemt. Waar in het lied wordt die liefde het meest geuit, volgens jou?
In de bridge, in het ‘ik wil jou niet laten gaan’, want daar gaat het open. En ook als ik ‘o, mijn lief’ zing, in ‘o, mijn lief wat moet ik nou?’ – iemand een ‘lief’ noemen, dat vind ik iets moois.

En dan bedoel je dus niet een persoon, maar het verleden, of de diepte.
Ja, precies. Ik zie iets ook niet echt snel als mislukt. Als ik bijvoorbeeld bij muziek een bepaalde keuze maak, dan is die altijd intuïtief. Ik gá altijd gewoon, dus ik kan dan niet achteraf zeggen: dat was mislukt. En misschien zeg ik over vijf jaar van deze muziek wel dat het mijn ding niet meer is, maar dat is gewoon hoe het gaat: met de tijd groei je in iets nieuws en het oude vergeet ik dan weer een beetje, of ik denk er niet meer over na.

Ik vind het zo mooi hoe je, door De Diepte een liefdeslied te noemen, laat zien: iets kan lastig zijn, maar kijk hoe goed het nu gaat. Dat maakt de song hoopvol.
Maar – en dit heb ik niet eerder uitgesproken – zoals ik nu ben, is óók hoe verdriet eruit ziet. Dit is óók hoe eenzaamheid eruit ziet. Daar hangt altijd zo’n heftig beeld omheen, maar ik ben nog steeds weleens verdrietig nu, en ik voel me nog steeds weleens eenzaam. Maar tegelijkertijd kun je heel veel geluk ervaren en heel erg genieten, en heel erg trots zijn. Die dingen bestaan nooit los van elkaar. Wij slepen allemaal trauma’s met ons mee, maar ook leuke herinneringen. We kunnen elke dag weer iemand anders zijn, we kunnen elke dag weer opnieuw beginnen. Daar ben ik altijd mee bezig. Ik ben heel erg gelukkig, maar dat betekent niet dat het allemaal weg is, het is niet vergeten. Ik probeer er alleen wel positief over te praten.

Is het niet zo dat je, juist door die andere kant te benoemen, Eurovisie kunt doen? Je kunt laten zien hoe stralend het nu met je gaat, maar óók dat je het herkent bij anderen. Als jij het niet zelf had meegemaakt, was je niet zo’n open iemand geweest.
Ja, precies. Ik hoop dat mensen het zo op zullen vatten.

Een tijd geleden zei je dat je een andere inhoud wilde geven aan je artiest zijn. Je wilde investeren. Waar ging dat dan om?
Dat is dus wat het Songfestival nu al voor mij heeft gedaan. Door hieraan mee te doen, moet ik in één klap echt professioneel worden. Echt focussen. Ik heb de afgelopen jaren, voor mijn gevoel, altijd met twee vingers in mijn neus resultaten behaald. Ik deed maar wat. En natuurlijk was dat niet zo, maar zo voelde het wel, omdat ik er niet zoveel moeite in stak. Als ik op Noorderslag stond, dan repeteerde ik niet eens en dan gooide ik op locatie wat dingen in de set, trok een leuke jurk aan en werd opeens tweede. Dan dacht ik: ja, hallo? Dat wilde ik dus niet meer. Ik wil ontdekken welke genres ik in me heb, ik wil in al die genres duiken, ik wil zelf ook gaan bepalen hoe een productie klinkt, ik wil goed nadenken over wat ik eigenlijk wil vertellen. Het afgelopen jaar schrijf ik bewuster, ik haal er mensen bij die ik goed vind, en ik repeteer ook veel. Het Songfestival doen is heel fijn, want je focust echt op één liedje. En de staging ervan. Ik ben nu al een aantal maanden heel hard aan het werk om dat echt heel goed te krijgen. Zo neem ik mezelf ook serieus als artiest. Dat heb ik hiervoor eigenlijk nooit echt gedaan. Ik wuifde het altijd een beetje van me, zo van: ‘ik ben geen artiest’. Ook op het podium. Ik stond er, maar ik was er niet. Ik was mentaal op duizenden plekken, maar niet op het podium.

Hoe heb je het dan onlangs bij Eurovision in Concert gedaan, toen je De Diepte voor het eerst voor een heel groot publiek bracht? Dat was je eerste test.
Focussen. Ik móét er zijn. Voor ik opga moet ik mijn lichaam hebben opgewarmd, want lichamelijk moet je er ook helemaal zijn. Als je voeten op de grond staan en je weet waar het plafond van het gebouw zit, dan pas sta je er écht. En ook mentaal: ik zing het in mijn hoofd voor iemand in de zaal, of desnoods voor een exit-bordje, maar ik blijf er wel de hele tijd met mijn gedachten bij. Anders ga ik vliegen, en dan kan ik ook helemaal niet genieten van wat ik aan het doen ben. En dat Eurovision in Concert goed is gegaan, is voor mij ook een fijne stempel voor wat er in Turijn moet gebeuren. Als dat niet goed was gegaan, had ik echt wel een beetje stress gehad.

Begrijp ik dan dat je met je tweet meteen na het Songfestival vorig jaar (schatjes, hoe gaan we ervoor zorgen dat ik volgend jaar mee mag doen aan #Eurovision ??? xx) jezelf een enorme opdracht hebt gegeven? Zo van: ‘Ik wil verder professionaliseren, dan gaan we ook meteen voor het grootste publiek dat er nu te vinden is’?
Ja, precies. En ik roep ook al heel lang: ‘Ik wil de beste live artiest van Nederland worden’. Dat wil ik gewoon echt. Ik wil dat mensen na mijn show met open mond de zaal verlaten. En voor het Songfestival wil ik dat ook. Dat is voor mij superbelangrijk, omdat ik er heel erg gelukkig van word als ik het op die manier doe. Als ik mezelf zie groeien op een positieve manier.

Je bewondert hoe Stromae zijn muziek presenteert. Wil je Eurovisie op een Stromae-achtige manier benaderen?
Nou, niet per se. Want hij heeft ook wel een soort element dat ik niet heb, dat mime-achtige, dat hij bijvoorbeeld bijna op een robot gaat lijken. Dat past niet bij mij. Maar als hij er staat, dan staat hij er. Je kunt niet om hem heen, je kunt niet naar iemand anders kijken dan naar hem. Dat bewonder ik heel erg. Alleen, ik weet niet of ik dat in me heb. Dat moet ik nog ontdekken. Ik heb natuurlijk nog helemaal niet zoveel opgetreden, en ik kan me ook eigenlijk weinig herinneren van voor covid. Ik heb gewoon twee jaar in lege zalen gestaan. Maar goed, ik word wel in het diepe gegooid straks. Nu zal de zaal wel vol zijn.

Ben je erop voorbereid dat je een en hetzelfde liedje steeds maar zult moeten zingen?
Ik heb dat wel bij muziek die ik niet zo goed meer vind, die wil ik niet meer live doen. Of dat ik een commercieel liedje probeerde te maken een paar jaar geleden, en dan vond ik het achteraf eigenlijk helemaal niet vet. Zo’n nummer doe ik nu niet meer. Maar De Diepte ben ik echt nog lang niet zat, en dat is een goed teken.

Maar elk jaar als het voorjaar wordt zul je weer worden gevraagd om De Diepte weer te doen. Dat zit aan Eurovisie vast. Kun je je voorstellen dat je het over dertig jaar nog steeds zult zingen?
Haha. Ik weet echt niet hoe dat eruit zal zien.

Dit jaar is de bedding van het Songfestival anders dan anders, want Europa is anders dan anders. In hoeverre heb je je daarmee beziggehouden?
Ik hou me wel bezig met het nieuws, maar ik sluit me er soms ook voor af. Ik probeer alles goed in de gaten te houden, maar ik vind het best wel lastig, merk ik. Ze vragen bijvoorbeeld best vaak wat ik vind van wat er in Oekraïne gebeurt, nou, dat vind ik natuurlijk verschrikkelijk. Voor iedereen daar. Maar ik weet nooit zo goed hoe ik me daartoe moet verhouden.

Ik kan me ook voorstellen dat toen de oorlog net begon het hele festival even verbleekte.
Ja, dat had ik zeker. Maar de Oekraïense deelnemers, Kalush Orchestra, zijn naar veel landen gegaan om aandacht te vragen voor wat er in hun land gebeurt, en dat is heel goed. Zo heeft Eurovisie juist weer een functie. Al lijkt het mij voor hun ook zo unreal.

De Diepte is natuurlijk geen huppelliedje. Het kwam een paar dagen nadat de oorlog was begonnen uit, en er waren heel veel mensen die zelfs wel een connectie met de zwaarte van het nieuws zagen. Niet dat het rechtstreeks over oorlog gaat…
Het is wel heel bijzonder als mensen dat er misschien in leggen, maar ik durf mezelf dat niet toe te eigenen. Ik hoop gewoon dat mensen die in deze nare situatie zitten soms naar muziek kunnen luisteren die hen ondersteunt.

Nog iets anders: volgens mij vind jij zoveel dingen leuk, in je leven, niet alleen maar muziek maken. Wat zie je jezelf naast het zingen ook ooit nog wel doen?
Ik zou heel graag producer willen worden. Maar ik heb het niet echt in me. Ik probeer het wel. Ja, ik zou heel graag gewoon zelf willen produceren. Ik zou ook graag weer piano willen spelen. Ik zou graag weer gitaar willen spelen. Ik heb de laatste tijd wel weer veel liedjes opgenomen met gitaar, maar ik ben er gewoon niet zo goed in. Het lijkt me ook wel, later, in de toekomst, tof om artiesten te begeleiden, of zo, in hun creatieve proces. Maar ik heb daar misschien ook een iets te groot ego voor, haha.

Vind je dat je een groot ego hebt?
Ja, ik heb best wel een groot ego. Dat uit zich in ambitie, maar ik weet ook echt wat ik wil. Mensen moeten daar niet aankomen. Die muziek, die maak ik. Ze moeten me niet ineens gaan vertellen dat het volgende liedje weer zoiets als De Diepte moet worden, of zo. Gelukkig doet niemand dat. Ik weet het zelf wel – dat is een beetje mijn ego. Maar misschien is dat ook niet per se negatief. Ik heb een onderbuikgevoel en daar kan ik goed naar luisteren.

Hoe werkte je aan je mentale voorbereiding voor Turijn?
Ik ben nog even naar Stockholm geweest, een paar dagen. Daar heb ik veel muziek gemaakt en me opgeladen. Dan ben je er af en toe even uit. Maar ik werk gewoon toe naar die twee weken. Ik heb er heel veel zin in. Ik moet gewoon mooie kleren hebben, ik wil er leuk uitzien, en ik ga fokking veel lol maken. Maar ook focussen. Ik moet elke dag mijn oefeningen kunnen doen. Ik heb een heel lekker bad in mijn hotelkamer, daar ga ik elke dag in. Dat soort dingen.

En aan de blues erna?
Het is voor mij heel moeilijk voor te stellen wat het Songfestival met je carrière doet. Straks eindig ik misschien wel heel hoog, wat zal er dan gebeuren? Ik laat het een beetje open allemaal. En wat de blues erna betreft… mijn tour begint in juni. Die is best groot, het zijn voor het eerst ook best grote zalen. Die show ben ik nu aan het maken, en daar haal ik ook veel energie uit. Bovendien staat het popfestivalseizoen dan voor de deur, dus ik denk dat de after blues wel jammer gaat zijn, maar dat het dan weer lekker is om door te pakken en voor volle zalen in Nederland te staan.

De kans is natuurlijk aanwezig dat er een Europese carrière van komt. Maar er zijn de laatste jaren ook samenwerkingen uit het Songfestival voortgekomen. Zou je daar open voor staan?
Dat weet ik niet. Ik heb geen ambities om in het Engels te gaan zingen en een leven op te bouwen in LA en verkocht te worden aan de grote muziekindustrie daar, dat durf ik niet. Maar – en dat heb ik ook nog niet echt ergens uitgesproken – ik zou het wel erg vet vinden om, als het in Europa goed zou gaan, in de Paradiso’s en de Carré’s van Parijs of Londen te spelen. Maar dan gewoon met mijn Nederlandse shows, en met het nieuwe album. Maar ik laat alles open. Ik denk sowieso dat ik, wat er ook gebeurt, de juiste keuze zal maken. En in Nederland ben ik gewoon heel erg tevreden nu. Ik ga lekker mijn album afmaken, en lekker spelen. Ik ga gewoon wel op avontuur.

Bij jouw favorieten zitten wel samenwerkingen die ik me kan voorstellen: songs van jou met een folk-achtergrond zoals die van de Moldaviërs, in een refrein of zo.
Dat zou ik heel vet vinden.

En BLANCO, van Italië, dat is toch ook een artiest zoals jij?
Ja, ik zou wel graag met hem willen werken. Maar de gitaarliedjes zoals Adem je in en De Diepte hebben bijna iets country-achtigs. Dat zou ik ook wel verder willen ontdekken. Dat kan natuurlijk met andere artiesten, in de studio, maar ik werk altijd liever met producers van artiesten. Daar ligt nog veel van mijn ambitie. Ik zou het ook heel cool vinden om ooit een album zonder zang uit te brengen, alleen producties. Echt te gek zou ik dat vinden, en dat zou ik dan wel met iemand in de UK willen maken, een soort garageband-achtige punk. Maar ik denk ook altijd: ik ben nog heel jong, dus ik kan ook op mijn vijfentwintigste nog een rockband beginnen. Ik zie het wel.

Of over tien jaar nog eens aan het Songfestival meedoen.
Dat is waar. Zou wel iets voor mij zijn, hoor, om dat te doen! Ik vind het waarschijnlijk te leuk. Ik vind het zó leuk! Mijn manager en ik zeiden onlangs: we zijn hier al zo lang mee bezig, echt maanden, en we hebben het gevoel dat het bijna afgelopen is. Terwijl het nog moet beginnen! Ja, ik denk dat ik nog wel een keer mee wil doen. Het zou wel echt heel grappig zijn.

Allerlaatste vraag: door welk element uit De Diepte dacht je: ja, dit is echt de song.
Het intro al gelijk. De gitaar en de eerste zin. Ik denk bij liedjes altijd in kleuren, en dit was donkerblauw. Ik had nog een ander liedje, maar dat was een beetje gelig. En donkerblauw paste veel beter bij Eurovisie. Toen ik dat voelde dacht ik: dit is wat het moet zijn.

Het donkerblauwe lied.
Ja. Het moest donkerblauw zijn. Anders had het niet gekund.