Strak naar achter gekamde haren, dik aangezette wimpers, een glinsterende parel in z’n oor. Zanger Damiano David is het opvallende gezicht van de Italiaanse rockband Måneskin. Met het lied Zitti e buoni (‘Houd je bek en gedraag je!’) breekt zijn band op het Eurovisie Songfestival een lans voor authenticiteit. Want jezelf zijn is het grootste succes dat je kunt behalen, lijken de Italianen te zeggen. En als anderen iets van jou vinden? Boeien! Blijf gewoon jezelf. Je eigen unieke zelf.

Stilte
Gewoon je bek houden, en me accepteren zoals ik ben. Dat is de Italiaanse Eurovisieinzending van 2021 in een notendop. En dat is op z’n minst opvallend te noemen. Want was het juist niet Italië dat vorig jaar, bij monde van zanger Diodato, iedereen opriep om lawaai te maken? Als je puur en alleen naar de titels kijkt, is er inderdaad sprake van een geinig contrast, maar daarmee is alles ook meteen wel gezegd. Diodato zong met zijn Fai rumore (‘Maak lawaai’) immers over de liefde die voorbij is, en over alle geluiden in huis die je anders nooit had opgemerkt: het tikken van de klok, het gezoem van de vaatwasser, de kat die krakend z’n brokjes vermaalt. En dat terwijl Måneskin meer van het ruige werk is. Onder begeleiding van brullende gitaren zingt de band over mensen die praten, praten en praten maar eigenlijk geen idee hebben waarover ze nu wérkelijk praten. Weg met al die kleurloze types en hun gekeuvel, leve de authenticiteit! En inderdaad, nu je het zegt, Måneskin had dat bakje kattenvoer allang door de keuken geschopt, en alle brokjes een voor een fijngestampt.

Maneschijn
Toch is de band, in het echt, minder ruig dan de alinea hierboven doet vermoeden. Neem bijvoorbeeld dit interview, en dan vooral het stukje rond 5 minuut 35. Van links naar rechts zie je zanger Damiano, gitarist Thomas, bassist Victoria en drummer Ethan. Als Thomas een vraag krijgt over zijn bijnaam, neemt hij een nogal ongemakkelijke pose aan. Hij lacht zijn tanden bloot en stroopt voorzichtig zijn mouwen op. Een opgerolde slang komt tevoorschijn. Thomas, die ook weleens cobra genoemd wordt, draagt de langste gifslang ter wereld op zijn arm. Eén beet kan fataal zijn. Maar het gif van de cobra zit soms ook in de mens, zingen de Måneskin-rockers straks in Rotterdam. Toch zie je – tijdens het gesprekje – vooral vier héle sympathieke twintigers die hun naam hebben ontleend aan het Deense woord voor maneschijn. Want Måneskin, dát is wat je krijgt, als je maneschijn letterlijk naar het Deens vertaalt. Heeft verder geen betekenis; bekt gewoon lekker. En kwam naar boven drijven tijdens een brainstorm waarin bandlid Victoria, die half Deens is, gevraagd werd om allerlei vreemde woorden uit haar tweede vaderland op te sommen.

Moeder
Onlangs won Måneskin San Remo, een reeks van vijf avonden waarin Italië op zoek gaat naar het allerbeste liedje. Als je het optreden terugkijkt, dan zie je zanger Damiano in androgyne kledingstijl (met rond zijn ogen zware make-up) over het podium stuiven. Hij vertelt zijn moeder dat het hem spijt, dat hij veel te vaak weg is. Maar dat komt, zegt hij haar, omdat hij zich zo onbegrepen voelt.

Ze weten niet waar ik het over heb.
Hun kleren zijn met modder besmeurd, bro.
Ze hebben gele vlekken op hun vingers van het sigaren roken.

Een protagonist die doolt door het labyrint des levens, die al het nodige te verduren heeft gehad, en die zich nu met een grillige blik tot de wereld richt. En die grilligheid is niet per se iets negatiefs. Het leidt soms tot mooie dingen. Soms is er een zuchtje geluk dat zijn kant opwaait, en dan kan hij vliegen.

Met vleugels van was op mijn rug,
zal ik vliegen.
En als je me wil stoppen: ga je gang.
Probeer mijn hoofd er maar af te hakken.

Wie een beetje thuis is in de Griekse mythologie, zal bij het lezen over vleugels van was direct aan het verhaal van Icarus denken. Icarus en Daedalus die gevangen worden gehouden op Kreta, door de verschrikkelijke koning Minos. Om te ontsnappen bouwt Daedalus twee enorme vleugels die hij insmeert met bijenwas, die hij vervolgens weer volplakt met veren. Als de vleugels af zijn, bindt Icarus ze op zijn rug. Omdat was kan smelten, waarschuwt Daedalus, mag Icarus niet te hoog (want de felle zon) maar ook niet te laag (want het zware zeewater). In zijn enthousiasme wordt Icarus echter roekeloos; hij vliegt zó hoog dat de was alsnog smelt en hij neerstort in de Egeïsche Zee. Net als Icarus heeft de Italiaanse protagonist schijt. Zélfs aan de zon en de zee. Hij eindigt dan ook met

Maar ik ben niet goed snik, niet zoals zij.
En jij bent niet goed bij je hoofd, niet zoals zij.
Wij zijn niet goed bij ons hoofd, niet zoals zij.
Wij zijn niet zoals zij.

Schreeuw
Een maatschappij die druk zijn cultiveert, die stress ziet als een deugd, die zich verschuilt achter lege zinnen. Steeds heviger, en steeds intenser, vraagt zanger Damiano zich af: zijn zij nou gek, of ik? Zijn we werkelijk veroordeeld tot drukte, chaos en het onvermogen te ontspannen? De Italiaanse rockers weigeren eraan toe te geven. Met Zitti e buoni brengen zij een prachtige poëtische schreeuw – of, zoals zo treffend in het juryrapport voor de Eurostory Best Lyrics Award 2021 beschreven staat: een schreeuw namens de misfits in deze van nepheid doordrongen maatschappij; sterk en rauw.