Toen ik het voor het eerst hoorde vond ik het geen lied, ik vond het een beslissing.
Ik heb het over de inzending van Rusland, You are the only one, van Sergej Lazarev.
Ik vond het een stapeling van cliché’s, ik vond het een bouwsel van effecten, ik vond het een strandkasteel dat door het fanatiekste rotjochie in de klas is gebouwd met behulp van zijn vader en drie ooms met een bandana om hun voorhoofd.
Een beslissing dus: Wij Gaan Dit Jaar Het Songfestival Winnen.
Wie die beslissing nam is niet duidelijk, de omroep, de regering, het staatshoofd? In elk geval zijn de invloedrijkste songschrijvers ingezet, Russen voor de muziek, Amerikanen voor de tekst.
Ja, die tekst. Die vond ik nog het ergste. ‘You’re the only one. You’re my number one.’

*
Ho, hier breekt Eurostory-collega Ellen even in:

Ja Edward, maar er zijn natuurlijk meerdere redenen om een tekst te kunnen waarderen. Natuurlijk klinkt Rusland op het eerste gehoor als een verzameling gemeenplaatsen, maar het zit metrisch echt heel slim in elkaar: knap binnenrijm (‘Making a showdown when love is found’) met bovendien een bitchslap naar Douwe Bob (‘I could have told you to slow down and stay down’). Slimme ritmes en woordspelingen genoeg, hier is echt wel over nagedacht. Het is tekstueel Kim Kardashian, inhoudelijk lijkt het nergens op te slaan, maar het ziet er fantastisch uit.

*
Goed, Ellen, goed.
Maar dan nog: die clip was ook al zo uitsloverig. Goed gemaakt ja, maar opnieuw: oppermacht & overkill.
En toen was het gisteravond, de eerste halve finale.
Eerlijk? Eurovisie maakte kwalitatief geen sterke beurt. Er was maar weinig eigenzinnigheid, en dat is wat voor mij persoonlijk een festival de moeite waard maakt. Estland was mijn favoriet (maar iets in het optreden van de jonge zanger maakte het ongemakkelijk), en dan misschien Cyprus, misschien Tsjechië, en natuurlijk Douwe Bob (die sterk zichzelf bleef) – maar daar was Rusland.
En het was meteen duidelijk. Rusland gaat inderdaad winnen, mogelijk alleen nog bedreigd door Oekraïne, dat morgen aantreedt.

Dat Rusland gaat winnen komt niet door de act. Die is overigens fantastisch: zo’n uitgewerkte videoclip-op-toneel zagen we bij Eurovisie nog niet. De verbrokkelende schaduwen die door Sergej achtergelaten worden op de achterwand, de uitschuivende blokken die hij beklimt, het adembenemend kantelen van het beeld, wanneer hij op zijn rug ligt te zingen – en dan dat eindbeeld, waarbij opeens een vrouw in beeld komt die Sergejs vuur in haar open handen vangt. Het ademt professionaliteit, het ademt ambitie, en dat Sergejs ooms-met-bandana meegeholpen hebben maakt dan echt niet meer uit.
Maar wat ik al zei: de Russen winnen niet door de act.
Ze winnen door de eerste twee seconden van Sergejs optreden En de laatste twee.
Daarin zien we wie hij is, namelijk: een aardige jongen.
Daar gaat Eurovisie om, we knopen in de eerste tel een verbond aan met de artiest, en dat verbond heeft met geloofwaardigheid te maken. We zien een zanger of zangeres en denken meteen: oh, heel veel make-up, oh, woeste mannenblik, oh, uitslover, oh, diva. Of we denken: hé, vrolijk meisje, hé, toffe gast.
Sergej was gisteravond niet die overpopulaire speedo-boy op het kastelenstrand met de enge knipoog.
Sergej was doodgewoon gelukkig dat hij ons iets heel geweldigs mocht laten zien en hij hoopte met heel zijn hart dat wij het hem zouden gunnen.
En omdat we dat doen stemmen we zaterdag op hem.