Het was een nationale finale die geen nationale finale was. In een razende vijfdaagse liet Waylon ons in De wereld draait door songs horen die hij misschien wel mee naar Lissabon had willen nemen. Maar intussen had hij al gekozen voor de radicaalste song die erbij zat: het rokende, smokende Outlaw in ‘em.

Vogelvrij
Na de Amerikaanse burgeroorlog kon iemand officieel tot outlaw worden uitgeroepen. Dit overkwam vooral criminelen. Ze werden buiten de wet geplaatst en iedereen mocht ze arresteren – wat ook gebeurde, want er viel goed geld mee te verdienen. Zulke vogelvrijverklaarde, opgejaagde eenzaten waren natuurlijk niet de meest zachtaardige mannen of vrouwen. Waylon omschrijft de outlaw als iemand met knokkels vol littekens en bloed op zijn laarzen. Of, zoals het mooiste beeld uit Outlaw in ‘em het verwoordt: een ‘diamondback rattle with a quick strike venom’ – een Texaanse ratelslang, een adder met snelwerkend gif.

Romantisch
Maar, betuigt Waylon in het lied dat hij samen met Ilya Toshinsky en Jim Beavers schreef, we hebben allemaal zo’n outlaw in ons, en die moet er soms uit: that rebel fights inside of you, he’s been there all along. Rebel? Dat is een heel andere, veel romantischer kijk op de rotzak waarover we dachten dat hij het had. Het strookt met de verering die veedief Billy the Kid ten deel viel, of treinrover Jesse James: ze werden óók gezien als vrijheidsstrijder. Bad ass en hero: tussen die twee polen bevindt zich de roep van Waylon om erkenning van onze innerlijke rouwdouwer.

Branie
Muzikaal gezien is Outlaw in ‘em stevig en rechtuit: een stuwende countryrocker met een vette bak gitaren eronder. Waylon heeft het over ‘a little frontman swagger’ – en die swagger (branie) toont hij hiermee meer dan een beetje. Er was een Nederlandse krant die binnen een uur nadat Waylon het liedje voor de eerste keer speelde al meende te weten: ‘deze scheurende ode aan de bandeloosheid zou op het Songfestivalpodium gelijkstaan aan zelfmoord.’ Maar Waylon zelf zegt: ‘Je moet kleur bekennen op het Songfestival, en dit is wat ik het meest ben.’

Eigenzinnigheid
Al eerder gaf Waylon blijk van een goede kijk op de ontwikkeling van het festival, en ook nu heeft hij gelijk. Eigenzinnigheid valt op. Andere genres dan die we kennen worden beloond. ‘Iedereen kiest al snel voor veiligheid,’ zegt hij, ‘en dat wou ik vooral niet doen.’ Bovendien weet hij als geen ander hoe Calm after the storm, het liedje dat hij destijds als deel van The Common Linnets ook in DWDD presenteerde, werd bekogeld met afkeur, en hoe het vervolgens het Songfestival van 2014 bijna won. Dus geniet Waylon rustigjes van de tombola aan meningen en ideeën die worden opgegooid, maar beloopt hij intussen zijn eigen lijn. Hij is de prins in het songfestivalsneeuwhuisje en iedereen mag alles om hem heen laten dwarrelen – maar met zijn sterkste song en zijn sterkste tekst zal Waylon de eenzaat op het podium zijn, de outlaw in de green room, de rebel die zich moeiteloos naar de finale rockt. Want that’s how he goes.

 


Waylon Jennings
Het lijkt een mooie traditie te worden de laatste jaren: elk even jaar sturen we artiesten wier muziek diep geworteld is in de countrytraditie. In 2014 waren dat The Common Linnets, in 2016 was het Douwe Bob en nu dan Waylon. Die eigenlijk Willem Bijkerk heet, Waylon Jennings RCA cropped.jpgmaar zich uit bewondering en verwantschap voor de countrylegende Waylon Jennings met diens voornaam tooide. Jennings (1937-2002) was een van de zangers en zangeressen die zich in de jaren zeventig van de vorige eeuw wilden bevrijden van vastgeroeste wetten, van voorgeschreven regels van platenmaatschappijen. Hun countrymuziek bewoog zich in de richting van de rock en het brave imago werd overboord gegooid: lang haar, een wildere kledingstijl, drugsgebruik, teksten over seks. De belangrijkste vertegenwoordigers waren Willie Nelson, Kris Kristofferson en Waylon Jennings dus. Hun stijl? Die werd outlaw country genoemd. Zij zelf? Outlaws.