Vanavond zijn er zesentwintig landen die in totaal achtenzeventig minuten jou (ja, jou) proberen te overtuigen om te stemmen. Op hun lied.
Of je dat nu wel of niet doet – hieronder vind je een mini-ietsie-kleinie-beetjie-kijkwijzer per liedje. Zodat je ziet wat anderen niet zien.
Gaan we.

Malta
Hieronder een quiz die je alleen in de eerste seconden van Chameleon kunt spelen, dus let op en wees snel:
Vraag 1: In hoeveel delen is het linker kameleonschilderij verdeeld?

  1. 1
  2. 2
  3. 3

Vraag 2: Hoeveel zeesterren zie je?

  1. 1
  2. 2
  3. 3

Vraag 3: Hoe vaak hoor je superkort ‘bloep’ op het moment dat Michela voor de eerste keer haar schouders ophaalt?

  1. 1
  2. 2
  3. 3

De drie antwoorden samen vormen dat wat de zangeres vlák voor het liedje begint in haar oortjes hoort.

Albanië
De sterk etnische bijdrage van Albanië is omgeven door veel vuur. Maar op een gegeven moment (nadat ze naar voren is gelopen) steekt opeens de wind op. Zangeres, pas toch op. Oh – zwoeff! Daar gaat je kapsel.

Tsjechië
Het leukst van de toch al frisse bijdrage van de drie Tsjechen (links: Antonín, midden: Albert, rechts: Jéron) is hun eigen lol. Er zijn veel geinige details in deze bijdrage, van het dansen met zwaaiende armen van Albert tot de kadertjes waar hij in- en uitspringt, maar het geestigst is toch wel het moment dat hij de cameraman wenkt (en ons).

Duitsland
We zouden het bij dit nummer over de ringvingertattoo van het ene meisje kunnen hebben of het sterrenkettinkje van de ander, maar het meest inhoudelijk is misschien de boodschap die ze ná het lied uitspreken: ‘Stay true to yourself – and to your sisters.’ Dat wil zeggen: als ze er in de finale de kans toe krijgen.

Rusland
Sergey Lazarev heeft tattoos. Deze zie je niet: engelenvleugels op zijn biceps, aan twee kanten, en de geboortedata van zijn moeder en zijn broer op zijn benen. Maar wat je wel ziet is de letter in zijn nek.
Waar die voor staat?
Voor Nikita. Zijn driejarige zoontje.

Denemarken
STOEL. Nee, we hebben het niet over de STOEL. Dit zoete suikerliedje zegt in een paar talen dat we lief voor elkaar moeten zijn. Maar, halverwege, in een bijzinnetje, zingt ze ook iets dat in dit land, op deze plek, tijdens dit festival, een beetje vreemd klinkt. Let op wanneer ze zingt: ‘Don’t get too ….. ’.
En dan dat laatste woord.
Heb je het ontdekt?

San Marino
In de halve finale was de uitvoering van Serhat ver onder de maat, waardoor voor het eerst sinds jaren weer een zéér vals gezongen song doorging. Hoe gaat dat vanavond? Bij de juryrepetitie ging het nóg slechter dan afgelopen dinsdag.
De song zelf neemt ons mee naar de middelbare school (stel je zoiets voor: eind jaren zeventig, we zijn in de kelder van een meisje dat misschien Mirella heette, of Miranda, Loes, Carolien – in elk geval had ze een discofeestje georganiseerd).
Maar de twinkel zit tijdens deze finale vooral dus in het antwoord op de vraag: revancheert Serhat zichzelf ja/nee.

Noord-Macedonië
Tamara zingt: ‘This is me, and thanks to you I’m proud, I’m proud, I’m proud.’ Haar robe moet door vier mensen het podium op gedragen worden, maar wat belangrijker is: Tamara is erg actief op Twitter. Niet alleen liet ze weten dat ze Duncan Laurence ‘amazing’ vindt, maar ook: ‘Enig idee hoe lastig het is om die jurk te strijken?’

Zweden
10 seconden 84 honderdsten. Zo snel liep John Lundvik tien jaar geleden, toen hij nog een van de beste sprinters van Zweden was, de honderd meter. Ter vergelijking: het wereldrecord van Usain Bolt is 9 seconden 58 honderdsten. We hebben het geklokt: dat scheelt iets meer dan de tijd die het kost om ‘Lund-viiiik’ uit te spreken.

Slovenië
De jongen en het meisje uit Slovenië doen iets wat je niet vaak op het Songfestival ziet: ze praten tijdens het zingen van het lied met elkaar. Voortdurend. Drie minuten lang. Niet met woorden, maar met blikken. Je ziet ze naar elkaar kijken en je begrijpt wat ze woordenloos tegen elkaar zeggen: ‘Dat we hier nu staan. Wat ben je toch mooi. Het gaat goed. Dit doen we samen. Kan ons die punten schelen.’

Cyprus
We denken niet dat er veel mensen zijn die in zangeres Tamta níét heel even een jongere versie van Madonna zien. Maar daar gaat het niet om. Hier gaat het trouwens óók niet om: haar plastic outfit heeft op haar rug een heel handig zakje voor haar zendertje. Moet ze wel eerst even haar jackje uitdoen. O, kijk, ze doet haar jackje uit. Nu nog omdraaien. Zo. Zie je het?

Nederland
De uitvoering van Arcade van afgelopen donderdag was heel intens. Na afloop verstopte Duncan dan ook heel even zijn hoofd in zijn handen. Hoe zal hij zich vandaag meteen na zijn lied voelen? Dat kunnen we niet voorspellen, maar mis in ieder geval dat andere moment niet:  Duncan slaat – goed kijken, er is tegenlicht – heel even op zijn piano.

Griekenland
De uitvoering van Griekenland is van begin tot eind volgechoreografeerd. Met schermsters, lotusbloemen, een grote bal, kant, bloemen – maarrrrr…. Kunnen jullie halverwege voorspellen welk element er op het aller-aller-allerlaatst nog bijkomt?
Wie stemt er voor linten?
Wie stemt er voor kegels?
Wie stemt er voor vogeltjes?

Israël
Zanger Kobi Marimi brengt een lied dat het emotionele hoogtepunt van een musical zou kunnen zijn. Mooi is in elk geval dat het lied eindigt met een close-up, zodat je meteen nadat hij klaar is die heel korte bui van geluk/opluchting/trots over zijn gezicht ziet trekken.

Noorwegen
De leden van de Noorse groep KEiiNO, en dan met name Tom Hugo (links) en Alexandra Rotan zijn weliswaar Eurovisie-deelnemers, maar ook heel grote Eurovisie-fans. Met name Tom weet álles. Hij zei deze week: ‘It’s been my dreams to be here since I was five and a half.’ (Vijfenhalf?) Op het eind van het lied zien we overigens drie grote geprojecteerde dieren: dat zijn hun spirit animals. Van links naar rechts: wolf, sneeuwvos, rendier.

Verenigd Koninkrijk
Michael Rice liet de titel van het eerste liedje dat hij schreef op zijn rechterarm tatoeëren, Land not follow, maar zelf zingt hij Bigger than us – wat dan weer geschreven is door de zanger van Zweden. Die geen tattoo’s heeft. Ook geen muzieknootjes. Check hiervoor het oor van deze Michael Rice.

IJsland
Bij de IJslanders zijn zoveel details te zien – ze verdienen een eigen twinkelgids. Interessant: tijdens hun dagen in Israël maken ze een documentaire. ‘Over ons project,’ zeggen ze. Hun deelname is groter dan alleen dit liedje. Trouwens: na de eerste finale bedankten ze in het bijzonder de kinderen die gestemd hadden. Waarna de zanger zei: ‘We love children and smiling and dancing among family.’ Met een grafstem.

Estland
Zanger Victor Crone begint met een gitaar. Hij tokkelt er wat op. Maar kijk – na 40 seconden is hij de gitaar in één klap kwijt. Wat is er gebeurd? Dit is er gebeurd: een stagemanager heeft de gitaar nét buiten beeld met zich mee gesneakt. Kruipend. Denk de stagemaneger er NU onder in beeld bij.

Wit-Rusland
Horen jullie het ook?
In de vijfde regel?
Daar zingt ze verdorie: ‘Nobody’s gonna like this song.’
Wow. Zingt ze dat echt?
Ja, want we hebben het toch allemaal gehoord?
Eh.
Nee.
Zou grappig zijn.
Maar ze zingt: ‘Nobody’s gonna like this. No.’
Wat, als je het goed bekijkt, eigenlijk op hetzelfde neerkomt.

Azerbeidzjan
Tijdens het couplet van het lied van Chingiz – dat over een slecht geëindigde relatie gaat – wordt zijn hart gescand door twee robotarmen. Mooi is het moment net vóór het eerste refrein. Dan wordt het hart ‘3D-geprint’ op het grote scherm achter hem. Maar eerst wordt de rode projectie op het shirt van de zanger nog even weggefloept. Let op. Gaat snel.

Frankrijk
Het Franse lied was van één vertolker (Bilal Hassani), maar is nu ook van Lizzy Howell, een ballerina die niet aan de gekende normen voldoet, en Lin Chang Lin, die doof is. Samen brengen ze een sterke boodschap, maar vooral ook een ontroerende dans. Let op het moment dat Lizzy binnen komt lopen. Of het moment dat Bilal zijn hand op Lins wang legt. Of dat ze met z’n drieën letterlijk ‘moed’ lijken op te scheppen. En dan natuurlijk de eindgeste. En de eindtekst.

Italië
Het bittere verhaal van Mahmood over zijn vader, die alleen uit lijkt te zijn op geld, leverde hem al de winst op het San Remo festival op – het Italiaanse muziekfeest dat in 1956 de blauwdruk leverde voor het Eurovisie Songfestival. In Soldi kun je niet niet meeklappen in het refrein. Alleen: omdat het ritmisch net wat onverwachter komt dan je zou denken, doet de helft van de zaal het op dit moment fout. Klap klap.

Servië
Zangeres Nevena staat op gebroken ijs. Maar na ongeveer anderhalve minuut laat ze eigenhandig het ijs smelten. Het spat op en draait om haar heen. Het wordt daarna nog een hele werveling van mist en lava, maar dat eerste moment is het verrassendst.

Zwitserland
Luca Hänni is een superster in Zwitserland en Duitsland. Hij heeft een eigen kledinglijn, hij heeft een persoonlijk magazine, hij heeft fans en platen en een chihuahua die Nala heet. Maar hij speelt ook een interessant woordspel met de zin: ‘When she goes low, she goes so low.’ Slim geschreven, want wat je óók kunt horen, is: ‘When she goes solo, she goes solo’. In dat geval is het snel afgelopen met dat dirty dancen van Luca.

Australië
Australië komt met de meest spectaculaire act – een waarvan je duizelig wordt. Kate Miller-Heidke (gerespecteerd operazangeres) zingt gespiest. Ja. Hoe dat zit zie je na dertig seconden.

Spanje
Het grootste feestje is voor het laatst bewaard. En het is ook een druk feestje. Met een doorkijkhuis, met een enorme pop, met dansers, kleuren, ontploffingen en nog meer kleuren. En alles draagt bij aan de illusie. Maar voor wie scherp kijkt is er ook even een achterkantje van die illusie: op 1:48 zien we de pop weglopen. Het is waarschijnlijk niet de bedoeling dat we zien hóé die wegloopt, en misschien is het gefixt na de halve finale, en zien jullie het nu ook niet. In dat geval weet Eurostory iets wat jullie niet weten.
Tja.

Hierna volgen nog Eurovisieartiesten die elkaars songs zingen, en natuurlijk twee liedjes van Madonna (die er dus toch echt is), en daarna: veel keren douze points. Die hopelijk op Nederlands terrein neerdalen. Heel veel plezier nog bij het kijken, en dank jullie wel voor het lezen van onze stukken!