Flo Rida als deelnemer aan het Eurovisie Songfestival? Ja, je leest het goed: Flo Rida. De Amerikaanse rapper die maar liefst dertien (!) keer in de Nederlandse Top 40 stond, met hits als Right round, Club can’t handle me en Whistle. Hij was betrokken bij de totstandkoming van de San Marinese inzending, en is – als featuring artist – te zien in de clip en op het Eurovisiepodium. Maar de vrouw waar alles eigenlijk om zou moeten draaien, luistert naar de naam Senhit. Een zangeres die met een wel heel opzienbarende opmars richting Rotterdam trekt.

BLM
En die opmars heeft een naam: #FreakyTripToRotterdam. Het gaat om een gewiekste campagne, georkestreerd door Senhit zelf én filmmaker Luca Tommassini die in het verleden clips maakte voor Geri Halliwell, Ronan Keating en Luciano Pavarotti. Doel van de campagne? Iedere maand een liedje uit de rijke Eurovisiehistorie coveren en omlijsten met een briljant artistiek concept dat door alle barrières heen breekt. De cover waarmee Senhit haar muzikale campagne aftrapt, is Teo’s Cheesecake (Wit-Rusland 2014) en lijkt op het eerste gezicht weinig relevantie te bezitten. Maar als je de clip een paar keer terugspoelt, kun je er nauwelijks om heen: Senhit gaat de barricade op voor de Black Lives Matter-beweging, en duwt een politieagent – letterlijk en figuurlijk – terug in zijn hok.

Tutu
Wie de Cheesecake-cover van Senhit bekijkt, ziet een agent die met een plumeau het bureau van de zangeres afstoft en die een paar tellen later – onder dwang – een citroencake met frambozen wegschrokt. De clip eindigt met een citaat van Desmond Tutu, de eerste zwarte aartsbisschop van de Anglicaanse Kerk in Kaapstad én de man die in 1984 – voor al zijn inspanningen tegen de apartheid – de Nobelprijs voor de Vrede won. Het citaat luidt als volgt: ‘Als je neutraal bent in situaties van onrecht, dan heb je de kant van de onderdrukker gekozen.’ Een quote die tijdens de BLM-protesten op véle kartonnen borden prijkte; het twintigste eeuwse antwoord op Plato’s Zwijgen is toestemmen.

Hitler
Een andere interessante vertolking is die van Everyway that I can, het lied waarmee Turkije in 2003 won. In het eerste shot laat Senhit een Amerikaanse vlag van zich afglijden, terwijl ze zich bevindt in een Playboy Mansion-achtige omgeving. Halverwege de clip laat Senhit zich omringen door een uitgebluste Robin Hood, een onttakelde Zorro, een blind geworden Sneeuwwitje en een pootje badende Assepoester. In een toelichting stelt Senhit dat de sprookjes die wij als kind voorgeschoteld kregen, maar bijvoorbeeld ook de verafgoding van Hugh Hefners Playboy Mansion, dictaturen van een perfect te volgen beeld zijn. Het is dan ook niet zonder reden dat Senhit Hefners bordeauxrode badjas inwisselt voor een legeruniform, en Sertabs winnende song eindigt met: ‘Hitler is niet dood. Hitler leeft in iedereen die mensen discrimineert die homo, gekleurd of van een andere religie zijn.’

Marie-Antoinette
Toch komt Senhit niet alleen ernstig voor de dag. Zo is er deze discoversie van Ding-a-dong (inclusief gastbijdrage van Eurovisiekoningin Getty Kaspers) en de luchtige hertaling van het Griekse Alcohol is free. En dan is er nog Roi, naar het origineel van Bilal Hassani – Frankrijk 2019. Daarover schrijft Senhit zelf het volgende: ‘Dit tiende hoofdstuk is gewijd aan Frankrijk en bevat meerdere hommages aan de meest iconografische koninginnen uit de geschiedenis, van Elizabeth I van Engeland tot Marie-Antoinette, en dat alles gesitueerd in een droomachtige omgeving.’ En inderdaad: duidelijke verwijzingen naar Marie-Antoinette. De Franse driekleur die overal opduikt, het overdreven hoge kapsel, het fonkelende verlangen naar diamanten en dan de prachtige (tekstuele) verwijzing naar haar vorstelijke gevangenschap: ‘Aan het einde van de dag kun je me toch niet veranderen.’

Bologna
Waar al het activisme van Senhit vandaan komt? Het antwoord valt te lezen in een zaterdagbijlage van de Italiaanse krant Corriere della Sera (2019). Daarin vertelt Senhit hoe haar Eritrese ouders hebben geknokt voor het Italiaanse staatsburgerschap, en hoe zij met het verkrijgen ervan zelf ook officieel Italiaanse werd. ‘Het was als een bruiloft. We nodigden familie en vrienden uit, praktisch de hele buurt. Het was een geweldige gebeurtenis.’ Op dat moment woont Senhit, samen met haar ouders, net buiten Bologna. Van discriminatie merkt ze maar weinig. ‘In die tijd was de sfeer ten opzichte van zwarte mensen heel anders.’ Maar Bologna is zijn tolerantie kwijtgeraakt, stelt Senhit verderop in het krantenartikel. ‘Mijn zus en ik gingen naar school in een periode waarin het niet vanzelfsprekend was om met zwarte kinderen in de klas te zitten. We waren praktisch de enigen, en ondanks dat voelde ik nooit spanning of angst, we waren heel sereen. Met mijn nichtje, die nu veertien is, en mijn zus praat ik hier vaak over. Nu voel je het verschil namelijk wél. Mijn nichtje beleeft haar schooltijd vele malen erger dan wij deden. Er is nu angst, en wantrouwen.’

Hitmachine
De kans zit er dik in dat alle aandacht uitgaat naar Flo Rida. Hij is uit de Verenigde Staten over komen vliegen en treedt dus – na veel speculaties over of het wel zou lukken – op in Rotterdam. Maar we schreven dit stuk vooral om aan te geven dat San Marino méér is dan enkel Flo Rida. Want naast die hitmachine is er dus Senhit, een vrouw van artistiek engagement en confronterend activisme.