Als je meedoet aan het songfestival, is het de bedoeling dat je in jezelf gelooft. Voor het miljoenenpubliek van Europa moet je kunnen uitstralen dat jij het beste bent wat jouw land Europa te bieden heeft.
Misschien dat niemand deze kunst beter heeft begrepen dan de magische Angelica Agurbash uit Wit-Rusland. Zij trad aan in 2005, toen het festival net als dit jaar in Kiev gehouden werd. Van tevoren waren er geruchten dat deze deelneemster een ware diva was, dus nog voor ze een noot gezongen had, verheugde ik me al op haar verschijning.
Het grote verschil met Glennis Grace – die dat jaar voor Nederland meedeed, en ook van tijd tot tijd van divagedrag werd beticht – was dat Angelica Agurbash niet kon zingen. En toch hield ik van haar die avond, zoals ze schel beval in elk refrein van haar hypnotiserende Love me tonight. Ga even mee terug naar haar moment.
‘Belarus, Belarus!’ klinkt het door de zaal. Midden op het verlichte podium staat ze, van top tot teen gekleed in glimmend goud als een vanzelfsprekende koningin van een opulent fantasieland: Angelica Agurbash. Een close-up laat haar stralende gezicht zien, versierd met kleurrijke juwelen en weelderige haarlokken. ‘I wish you could be near me, I seek your eyes to thrill me’, begint ze, maar het zijn juist haar ogen die mij doen sidderen.
Met vastberaden vingerwijzen laat Angelica haar drie dansers om zich heen springen. Gekleed in lakeiachtige pakken zijn ook zij slechts overgeleverd aan de betovering, waardoor ze soms een beetje onbeholpen bewegen. Ik begrijp dat wel.
Als ze de woorden ‘Love me tonight’ zingt tijdens het eerste refrein, is dat al niet meer nodig. Haar gouden mantel vliegt van haar schouders in wapperend drama, om een barokachtig blauw ensemble te onthullen. Ik heb geen keuze, en ‘It’s no sin, it’s no crime, that I want you mine’, Angelica.
Ze schrijdt vol vertrouwen door een arsenaal aan zelfverheerlijkende manoeuvres. Een gecalculeerde knipoog in de camera terwijl haar dansers om haar heen knielen. Drie keer een vastberaden uitgestoken handje met drie keer een kus van één van de dansers. Een breakdown, waarin ook Angelica in Angelica opgaat. En voor het laatste refrein stapt ze als een feniks uit haar blauwe ensemble in een fonkelend gouden broekpak. Angelica voelt zich onweerstaanbaar en daardoor is ze dat.
Een laatste uithaal, een vlugge, sierlijke draai en een val in de armen van haar dansers. Een val in de armen van haar uitzinnige publiek.
Toch viel televotend Europa niet voor haar. Ze kwalificeerde zich niet voor de finale. Maar Angelica waande zich drie minuten lang aanbeden. En door tenminste één persoon werd ze dat. Ik was betoverd en weet dat niemand uit Wit-Rusland mij meer had kunnen bezielen die avond. Ik wist zeker dat ik daar ook zou kunnen staan – als ik maar zou gaan geloven in mijzelf zoals Angelica in zichzelf geloofde.