Destiny Chukunyere was zeventien toen het Songfestival 2020 (en daarmee haar deelname) niet doorging. Toen had ze een liefdesliedje, toen zong ze regels als Now we found each other en Don’t let me down. Nu, een jaar later, zingt ze nonchalant en stijlvol: Je me casse. ‘Bekijk het lekker, ik hou het voor gezien.’

Droom
Destiny is de dochter van een Maltese moeder en een Nigeriaanse vader. En die vader, Ndubisi Chukunyere, is een voormalig profvoetballer die als spits in de Maltese competitie speelde. Haar droom om zelf succesvol te zijn komt dus niet uit de lucht vallen.

‘Dus, vertel eens een beetje over wat jou inspireert als artiest?’ vraagt Nikkie de Jager haar een jaar geleden in haar Eurovisioncalls. ‘Ik ben uiteraard geïnspireerd door de grote internationale artiesten, zoals Beyoncé, Lizzo…’ zegt Destiny. ‘Lizzo is zeg maar my queen.’

En beide koninginnen wil ze achterna.

Talentenjachten
We kunnen Destiny’s professionele leven samenvatten met een rits talentenjachten, waarin ze vaak succesvol is geweest. Als kind doet ze mee aan competities in Malta en Noord-Macedonië, en in 2014 wint ze Sanremo Junior in Italië. In 2015 doet ze mee aan het Junior Eurovision Song Contest, met het nummer Not my soul, en ook die wedstrijd wint ze.

Haar vader Ndubisi zegt na afloop van JESC: ‘Elke ouder droomt ervan dat zijn of haar kinderen meer gaan bereiken dan zijzelf. Ik ben sprakeloos.’ Hij vervolgt: ‘Ik geloof in haar talent, maar,’ en nu komt de waarschuwende pa tevoorschijn, ‘op een toernooi heeft iedereen zich voorbereid, dus moet je alles geven, blijven focussen, want hoe verder je komt, hoe harder je moet werken. Er komen is makkelijk, er blijven is ingewikkeld.’

Het zal een les zijn die hij haar vaak aan de keukentafel heeft bijgebracht, want Destiny laat het er niet bij zitten en stelt nieuwe (hogere) doelen. In 2017 is Britain’s Got Talent aan de beurt, met de alom gevreesde Simon Cowell in de jury.

Britain’s Got Talent
Destiny komt als een verlegen meisje binnen, trillend van de zenuwen. Ze staat op het podium. ‘How are you?’ wordt haar gevraagd. ‘I’m excited, and I am nervous.’ Ze kijkt naar de juryleden, ze kijkt naar het publiek, zichtbaar onder de indruk van het gebeuren. ‘And I am a big fan of you’, zegt ze verlegen tegen Simon Cowell. Haar stem siddert en beeft als ze het zegt. Maar dan zegt ze de zelfbemoedigende woorden: ‘ik ben een ander mens als ik sta te zingen.’

Ze gaat Think zingen. ‘Big song’, zegt Simon. En het wordt stil.

Het bandje start en Destiny zet met een enorme zekerheid in. Er gaat een golf van sensatie door de zaal. Natuurlijk gaat het publiek massaal staan, natuurlijk vallen de juryleden van schrik achterover in hun stoel, natuurlijk blaast ze iedereen weg. Want ze is Destiny.

Een ander mens
In een interview reflecteert ze op het contrast tussen off-stage en on-stage Destiny. ‘Dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Ik vind het moeilijk om op mensen af te stappen en te zeggen, ‘hé, hoe gaat het?’ En ik doe dat dan wel, ik stap wel op ze af, maar het vergt moed want ik ben verlegen… maar als ik dan het podium opklim… (ze knipt met haar vingers) dan is het mijn beurt om te stralen.’

Ze noemt die omslag in haar gedrag haar ‘only rule for performing’. Dat mensen een andere kant van haar te zien krijgen, dat Destiny wordt ontketend, dat is wat haar kracht geeft.

Je me casse
En met die podiumbravoure brengt ze ook Je me casse (‘ik hou het voor gezien’), waarmee ze zich richt tot alle mannen die vrouwelijke zelfexpressie opvatten als een cadeautje, als een dienst aan hen, als een avance – je me casse! Niet voor jou.

So if I show some skin
doesn’t mean I’m giving in,
not your baby.

Je me casse.

Hoe elegant en zelfverzekerd klinkt deze laatste zin! En hoe terloops wordt de zin gebracht, ze heeft er geen wegwuifgebaar bij nodig. De man komt er nog even achteraan gehobbeld, ‘waarom dan?’ – maar nee, I’m outta here.

Destiny’s
En waar gaat ze dan naartoe? In de videoclip zien we Destiny in verschillende hoedanigheden. We zien haar:

  • als koningin, met een kroon.
  • als president, met een rally-megafoon.
  • als watergodin, met nimfen om haar heen.
  • als ster in een cabaret- of vaudevilleshow
  • als wetenschapper, druk in de weer met reageerbuisjes.

Dit is ze allemaal van zichzelf, en dus niet voor, door of om een man.

Het lied ademt vrouwenempowerment. ‘Maar’, zegt Destiny, ‘daarmee wil ik niet zeggen dat mannen niet belangrijk zijn in het leven van vrouwen, want dat zijn ze wel. Wat ik wil zeggen is dat vrouwen geen mannen nodig hebben om succesvol, sterk, krachtig en legendarisch te zijn.’

Lol
In een interview vertelt ze over de shoots voor de videoclip. Een gedeelte ervan is gefilmd in een watertank. Ze moest poseren in het water, en op een gegeven moment toen ze draaide, viel ze achterover in het water. Al haar make-up was uitgelopen en ze begon keihard te lachen. ‘Als iets grappig is op de set, moet ik tien minuten stoppen omdat ik dan niet kan stoppen met lachen. De crew moet dan tegen me zeggen: ‘Destiny, we moeten door!’ ‘Het spijt me, ik kan gewoon niet ophouden met lachen’.’

Het is duidelijk dat ze ten volle geniet van wat ze doet. En mocht dat een keer niet zo zijn, dan kan ze altijd zeggen:

Je me casse.