Ze zullen er staan, vanavond, Lisa, Amy en Shelley – dat is zeker. Dat hun prachtige driestemmigheid niet onder de druk verkruimelt hebben ze al in eerdere finales laten zien, tijdens The Voice of Holland, bijvoorbeeld. Bovendien hebben ze sinds ze in Kyiv aangekomen zijn de wind mee. Lights and shadows sprong bij de voorspellers van middenmoot naar top tien en niemand verwacht dat ze zich niet voor de finale zullen kwalificeren. Wat valt er nog over de Nederlandse inzending te zeggen dan?

Ten eerste dit: het is verfrissend om te zien hoezeer ze het hier naar hun zin hebben. Ze praten gul met de pers en te midden van de enorme meningenmachine die Eurovisie kan zijn, is er werkelijk geen spatje ruimte voor cynisme.
Hoe komt dat? In het interview dat Eurostory eerder met OG3NE had zeiden ze: ‘Als je artiest bent is het vanzelfsprekend dat je het songfestival als iets heel gaafs ziet.’
En ook: ‘Het fijne is: life goes on. Zelfs als er iets gebeurt waarvan je denkt: dit is het allerergste dat ze ooit over me kunnen schrijven, dan gaat dat ook weer voorbij.’
En: ‘Onze boodschap is natuurlijk wel anders dan die van veel andere liedjes, en je moet het verhaal dan gaan ‘verkopen’, zeg maar, aan de pers. Maar zouden we dan een andere boodschap willen hebben? Het leven is alleen maar leuk, of zo? Het is een feit dat dat niet zo is. Het is helaas ons persoonlijke verhaal, we kunnen het niet faken. En dus kunnen we ook niks fout doen. Ja, het is ons verhaal, én het verhaal van heel veel andere mensen.’

Een van de buitenlandse journalisten vroeg na een van de repetities van OG3NE: ‘De belichting en de act is hemels. Is jullie act religieus?’
Waarop Lisa zei: ‘Nee, het is niet religieus bedoeld. Maar onze boodschap gaat wel over hoop, en als er mensen zijn die dat religieus willen opvatten, dan is dat prima.’
OG3NE wil het publiek kracht toezingen, zo noemen ze dat. Empowerment. Vooral gericht aan de mensen die te maken hebben met iemand in hun omgeving die ernstig ziek is – zoals zijzelf, vanwege de ziekte van hun moeder.

Tijdens de act zien we even een foto getoond van een vrouw die op de grond ligt. Dat gebeurt tijdens het zingen van het woord ‘angel’ – en hoewel het geen werkelijke foto van de moeder van de meisjes is, sprong het beeld, toen ik het voor het eerst zag, even hard naar mijn hart. Dit is namelijk de zin die gezongen wordt: ‘On a scale of one to ten you got the biggest score. You’re heaven sent. No one will doubt that you’re an angel.’ Je kunt bij die zin het – al is het maar even – denken aan de naarste afloop van een ziekte denken. Ik combineer het in mijn hoofd met dat wat Amy zei, op de vraag welke zin uit het lied ze het mooist vindt: ‘Once you fly, you’ll be free, omdat het heel dubbelzinnig is, of de ziekte nou goed of niet goed afloopt, in beide opzichten kan het een bevrijding zijn.’

Ontroerend zijn ook de uitgelichte zinnen die achter OG3NE verschijnen. CRY NO MORE! staat er, groot en duidelijk. Daarmee zouden ze werkelijk weleens kunnen bereiken wat ze zichzelf als doel hebben gesteld: dat de boodschap overkomt, ook als je niet precies kunt volgen wat ze zingen.

Knap is dat, aan de ene kant vertellen ze hun persoonlijke verhaal en toch gaat het vooral over ánderen. En eigenlijk is dat waarom ik persoonlijk, meer nog dan om het lied en de act, OG3NE zo enorm ben gaan waarderen: ze laten zien dat het meemaken van iets heel, heel naars je een ruimer persoon kan maken. Zelf zeggen ze: ‘Omdat wij op zulke jonge leeftijd ziekte hebben leren kennen nemen we niet zomaar voor lief dat morgen gewoon alles weer hetzelfde zal zijn.’

Ik zou eraan willen toevoegen: omdat jullie op zulke jonge leeftijd ziekte hebben leren kennen zijn jullie jonge vrouwen geworden die verstand hebben van troost. Dat jullie iets te geven hebben. Het feit dat jullie weet hebben van de schaduw heeft ervoor gezorgd dat er nu zonlicht uit jullie springt.
En dat, lieve Amy, Lisa en Shelley, zal heel Europa vanavond zien.