Hooverphonic heeft de wereld al gezien, en de wereld Hooverphonic. Toch kwam de band in oktober 2019 als Eurovisiekandidaat uit de Vlaamse omroepkoker rollen. Meer dan anderhalf jaar later maakt de groep zich, met The wrong place, op voor de finale van het Songfestival en verscheen er – nog niet zo lang geleden – een nieuw album: Hidden stories. Eurostory luisterde aandachtig en zette de mooiste zinnen op een rij.

‘Don’t worry, I’ll hurry to make sure our memory’s erased.’
Het behalen van je zwemdiploma, een eerste kus, de zonnestralen in het voorjaar – herinneringen maken ons tot wie we zijn. Maar soms herinneren we ons meer dan we zouden willen. Wat als we al die nare gedachten met een gummetje kunnen uitwissen? Dit gedachtespoor wordt gevolgd door Hooverphonics protagonist in A simple glitch of the heart. De protagonist klungelt met schroefjes, boutjes, moertjes en hoopt daarmee enkele ‘vervelende’ indrukken te kunnen wissen. Maar het geheugen laat zich niet foppen. En dat besef zorgt er bij de protagonist voor dat-ie regelmatig wordt overvallen door een hevige angst die vooral niet gezien mag worden. De protagonist houdt zich groot, speelt mooi weer, en laat zangeres Geike het volgende zingen: ‘Maak je geen zorgen, ik haast me en zorg ervoor dat ons geheugen wordt gewist.’ En dat is belangrijk. Want als de herinneringen blijven brokkelt onze wereld af, en verliezen we – langzaam maar zeker – alle grip.

‘You’re like Belgium in the rain. A cloudy day, a little strange, kaleidoscope of grey.’
Trek een willekeurig boek van een willekeurige Vlaamse schrijver uit je boekenkast en binnen een minuut vind je een apocalyptische beschrijving van het weer. Het mag geen verrassing heten dat ook Hooverphonic in Belgium in the rain de regen omarmt. Maar dan als metafoor. ‘Je bent als België in de regen – een bewolkte dag, een beetje vreemd, een caleidoscoop van grijs.’ Een mistroostig lied over iemand die er niet is. Over iemand die zich, volgens Hooverphonic, als een atoompje door een chaotisch universum beweegt. Over iemand van wie de gedachten net als wolken zijn. Ze komen en gaan. Groot. Donker. Grauw. Net als België in de regen – een beetje sip, maar soms met een lach.

‘All this time I was fighting with windmills and demons – the strangest of creatures.’
Het vijfde nummer van Hooverphonics album heet Lift me up, en gaat over zwerven in het alledaagse – tegen muren lopen – en dan opeens iemand tegenkomen die daar verandering in brengt.

Jij was het die me warm hield,
toen ik koude voeten had.
Jij was het jij die me wakker hield,
toen ik in slaap sukkelde.

Het is een liedje waarin een subtiele knipoog naar Don Quichot verweven zit, de dwaze edelman uit de roman van Miguel de Cervantes die denkt dat hij een dolende ridder is. Dat Don Quichot behoorlijk van het padje is, blijkt als hij herbergen aanziet voor kastelen, geestelijken voor schurken en windmolens voor reuzen. Dat in de war zijn – het punt waarop feit en fictie samen een grijs gebied beginnen te vormen – wordt door Geike als volgt bezongen: ‘Al die tijd vocht ik met windmolens en demonen – die ongelooflijk vreemde wezens.’ Maar Hooverphonic bleef het kiertje tussen de gordijnen altijd zien. Het kiertje waar de ‘jij’ zich doorheen worstelde om het boeltje te komen redden.

‘Your Ray-Bans were darker than the darkest night.’
Waarom trapte ik in zijn gladde praatjes? Dat is de vraag die Geike zichzelf in One big lie stelt. Want wat maakt die branieschopper nu zo aantrekkelijk en waarom geeft hij de buurjongen, die altijd vriendelijk zwaait en koekjes voor je bakt, het nakijken? Dat komt omdat Cupido het verkeerde pijltje op je heeft afgevuurd. Niet dat scherpe pijltje met dat gouden puntje bovenop, maar een pijl met een stompe punt en een loden schacht. En daardoor ben jij, hoofdpersoon uit One big lie, nu zwaar de pineut. Thanks, Cupido. Thanks, doerak uit de Romeinse mythologie.

Je blauwgrijze shirt zag er zo cool uit,
een uitstekende vermomming voor de perfecte dwaas.
Je Ray-Bans waren donkerder dan de donkerste nacht,
ze leidden me af van je anti-blauwe ogen.

Met name het zinnetje over de Ray-Ban is erg illustratief. Want zijn het niet de masculiene mannen uit Hollywood die dit type zonnebril dragen? Neem Arnold Schwarzenegger die in de Terminator geen één keer ‘I’ll be back’ zegt zonder zich te verschuilen achter zwart glas. En wat te denken van Tom Cruise die met zijn zonnebrillenrol in Risky business voorkwam dat de Italiaanse brillenfabrikant failliet ging. Want opeens wilde iedereen zo’n ding. Ray-Ban dus, als symbool voor de man die zich tijdens een achtervolging niet laat verzwelgen door een vuurzee na een allesvernietigende benzine-explosie, die zomaar een stuk metaal uit zijn dijbeen trekt en die rondvliegende voorwerpen ontwijkt alsof hij een melkpak uit het schap van de supermarkt trekt. Zo’n man die álles kan, maar verder geen idee heeft wat-ie tegen de prachtige vrouw aan zijn arm moet zeggen. En dus maar wat verzint.

‘We try to kill fire with fuel.’
Tijdens het luisteren naar Full moon duel kom je erachter dat het Geike nog niet gelukt is de zonnebrilman van zich af te schudden. Zijn leugens hebben effect gehad en zijn als een waarheid onder haar huid gaan zitten. Geike vraagt zich dan ook af: ‘Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe ben je daar, onder mijn huid, terechtgekomen? Ik ren altijd weg van die angstaanjagend wilde drums, maar verlang nu vooral naar een duel bij volle maan.’ Als het volle maan is, komt er blijkbaar allerlei energie los: emoties nemen een loopje met je en gedachten lijken nauwelijks nog te beteugelen. En er bestaat een aardige kans dat een van je wensen uitkomt, aldus de vele spirituele websites. Hooverphonic kleurt al deze opties op prachtig literaire wijze in, en klikt je vast in het stoeltje van hun achtbaan: ‘We graven naar het goud dat we lang geleden begroeven.’ En: ‘We proberen het vuur te doven met brandstof. Maar nu… nu is het tijd om je neer te halen.’ Om af te sluiten met een muzikaal mantra waar je u tegen zegt. ‘Laat me je kapotmaken.’ En dat dan een keer of vijf.

‘Don’t you ever darе to wear my Johnny Cash T-shirt.’
En dan is er nog die ene juwelenzin uit het sieradendoosje dat The wrong place heet. ‘Waag het niet om ooit mijn Johnny Cash T-shirt te dragen.’ De meest treffende duiding van die zin, of eigenlijk van Hooverphonics gehele Eurovisietekst, is terug te lezen in het juryrapport van de Eurostory Best Lyrics Award – een jaarlijkse prijs voor de beste liedtekst van het Eurovisie Songfestival. De shortlistcommissie omschreef Hooverphonics fijngriezelige inzending als volgt: ‘Een lied over een one night stand, maar complexer dan dat. De tekst beschrijft niet alleen de opwinding die plaatsmaakt voor het ongemak – nee, met zinnen als speldenprikken wordt een duister sausje over het geheel gegoten. De tekst is mooi ‘uitgebeend’, cliché’s worden vermeden, en in enkele pennenstreken met weinig overbodige opvulzinnen wordt een sterke sfeer neergezet. En dat Johnny Cash-shirt. Ja.’

Resumé
Geconcludeerd mag worden dat Hooverphonic met Hidden stories terugkeert naar de oorsprong. Niet alleen met het terughalen van verloren spits Geike, maar ook met de diepduistere thematiek die als een kroonluchter boven het album hangt. Heel af en toe benoemt Hooverphonic het euvel letterlijk, zoals in One big lie, maar over het algemeen zijn het de literaire schetsjes die de luisteraar met nieuwe gedachtes opzadelen en de klankkleuren van het album bepalen. Een boodschap aan Vlaanderen: stuur ieder jaar een Hooverphonic. En of die Hooverphonic nu Balthazar, dEUS, Gabriel Rios of Absynthe Minded heet – blijf vissen uit die vijver, want deze vissen zwemmen goed.

Tracklist:
A simple glitch of the heart (Alex Callier/Nina Sampermans)
Thinking about you (Alex Callier/Luca Chiaravalli)
The wrong place (Alex Callier/Charlotte Foret)
Belgium in the rain (Alex Callier)
Lift me up (Alex Callier/Nina Sampermans)
If you’d really know me (Alex Callier/Charlotte Foret)
One big lie (Alex Callier)
Circus (Alex Callier/Janie Price)
Full moon duel (Alex Callier/Luca Chiaravalli)
Hidden stories (Alex Callier/Chantal Saroldi)