We organiseerden dit jaar voor het eerst de Grote Eurostory Schrijfwedstrijd. We ontvingen heel wat inzendingen, de jury las en herlas en koos drie winnaars. Hier lees je de winnaar van de derde prijs, een lief verhaal over een piepjonge Vlaming die zenuwachtig én afgeleid de grote Johnny Logan mocht interviewen. 

Voor mijn Eurostory neem ik jullie terug mee naar 2010, meer bepaald naar Het Zingpaleis, een indoor muziekfeest met live optredens. Het feestje werd voor de tweede keer georganiseerd en ging door in het Belgische Hasselt. Tijdens deze editie stonden De Romeo’s centraal, een Vlaams trio dat oorspronkelijk ontstond uit soapacteurs, met onder andere Davy Gilles, die in een ver verleden (1996 en 1999) zijn kans waagde in de Vlaamse voorronden. Het event baadde in de songfestivalsfeer. Gastartiesten waren onder meer voormalige deelnemers Plastic Bertrand (1987 Luxemburg), Sandra Kim (1986 België), maar ook Johnny Logan (Ierland 1980 en 1987).

Ik keek als twintiger al weken op voorhand uit naar de avond. Niet zozeer voor de muziek, want schlagers zijn minder aan mij besteed. Waarvoor dan wel? Ik was net aangeworven als vrijwillig redacteur bij de voormalige songfestivalwebsite Eurosong.be. Dit was het eerste grote event waar ik als redacteur naartoe ging om interviews af te nemen. O, wat keek ik uit naar een interview met Mister Eurovision! Een interview met Sandra Kim en Plastic Bertrand boezemde me dan weer angst in, want mijn kennis van Frans liet zeer te wensen over…

Als ik het me goed herinner ging het spektakel op een zaterdagavond door. Op vrijdag kreeg ik echter slecht nieuws te verwerken. Mijn vader had onverwachts een zware hersenbloeding gehad en was opgenomen in het ziekenhuis, op de afdeling intensive care. Het was nog even afwachten of er nog een bloeding zou komen, maar de eerste had alvast veel kwaad aangericht: zijn zicht was nagenoeg volledig verdwenen.

In de loop van de bewuste zaterdag kwam er nog niet veel hoopvol nieuws, waardoor ik redelijk verward naar het zangfeest vertrok. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd… Hoe moest het thuis verder gaan als mijn vader niet meer zou kunnen zien? Gelukkig was ik niet als enige redacteur ter plaatse. Een collega ving me goed op en nam het voortouw in de Franstalige interviews.

En dan was het tijd voor het interview met Mister Eurovision: Johnny Logan! Dat ging door in de persruimte, een kleine zaal waar één tafel stond waar alle journalisten aan zaten. Het gaf me een onwennig gevoel om als jonge amateur in een andere taal een interview af te nemen, terwijl er allerlei ervaren rotten op mijn vingers keken. Johnny stelde me echter meteen op mijn gemak. Hij was een uiterst zachtaardige man met veel geduld. Zeer toegankelijk en vriendelijk ook. Hij merkte aan de trieste blik in mijn ogen dat er iets mis was, en hij vroeg me bezorgd en geïnteresseerd wat er scheelde, en ik vertelde hem het verhaal van mijn vader. Bij wijze van troost legde hij zijn hand op mijn schouder en wenste me veel steun en moed, en een spoedig herstel voor mijn vader. Hij vertelde dat hij mijn ongerustheid begreep. Zijn moeder had onlangs ook een hersenbloeding gehad en hij wenste niets liever dan nu bij haar te zijn. Na het warme gebaar zetten we het interview verder.

Ik was er van aangedaan dat een wereldster zo gewoon was en ook zo meelevend kon zijn. Voor hem was ik maar de zoveelste journalist in de rij die hem dezelfde reeks vragen voorschotelde die hij al honderdmaal had moeten beantwoorden. Maar toch bekeek hij mij als persoon en toonde oprechte interesse.

Toen de avond op zijn einde liep wandelden mijn collega en ik naar de uitgang. In de gang kwamen we Johnny terug tegen. Ik knikte vriendelijk, maar hij stopte en stak zijn hand uit. Hij deelde mee dat hij oprecht wenste dat alles weer in orde kwam met mijn vader. Hierna namen we afscheid.

De weken na het Zingpaleis waren een zeer emotionele periode, maar langzaamaan ging het weer beter met mijn vader. Zijn zicht is helaas nooit volledig teruggekomen, maar wel voldoende om nog een kwaliteitsvol bestaan te kunnen leiden.

Het was een moeilijke periode waarop ik niet zo graag terugkijk, maar mijn warme ontmoeting met Johnny Logan zorgde wel voor een lichtpuntje. Voor onze ontmoeting was Johnny Logan voor mij persoonlijk maar één van de vele songfestivalwinnaars. Ja, wel de enige die het festival meermaals wist te winnen. Maar zijn inzendingen behoorden zeker niet tot mijn favorieten. Maar na onze ontmoeting heeft hij wel een speciaal plekje in mijn hart gekregen.