Duitsland presenteert Lord of the Lost, een rockband wiens deelname vragen oproept. In binnen- en buitenland zijn ze een grote naam in de dark rock en metal scene, maar nu hullen ze zich in fantasievolle kostuums, met veel glitters, goud en rode latex. Wat willen ze daarmee vertellen? En waarom willen ze dit juist hier, op het Eurovisie Songfestival 2023, doen?

Blood & glitter
Een antwoord op die eerste vraag zou te vinden kunnen zijn in hun lied: Blood & glitter. Het verhaal achter deze song begint bij de Engelse fotograaf Mick Rock, die in de jaren zeventig glamrock-artiesten als David Bowie tijdens zijn Ziggy Stardust-periode fotografeerde en in 2001 het fotoboek Blood & glitter publiceerde. Chris ‘The Lord’ Harms (frontman van LOTL) kreeg dat lang geleden cadeau, vergat een tijdje dat het bestond, vond het twee jaar geleden terug en dacht meteen: ‘Daar zit een visuele stijl en een albumtitel in.’ Hij klopte bij zijn bandleden aan: ‘Wat vinden jullie? Zullen we een keer een album lang glamrock doen?’

Boodschap
Het begon dus met de titel van album en song, daarna kwam de inhoud. Want wat kan Blood & glitter betekenen? ‘Bloed houdt ons levend,’ daar kwamen ze op uit, ‘en bloed verbindt. Ongeacht kleur of religie, bloed hebben we allemaal nodig.’ En glitter? ‘Glitter is de wereld om ons heen, en de keuzevrijheid om te bepalen wie we zijn en hoe we eruitzien.’ De boodschap is dus: de glitter maakt ons bijzonder, maar bloed stroomt voor iedereen hetzelfde.

Maar waarom willen ze deze boodschap precies hier, op het Songfestival, laten horen? Om dat te begrijpen moeten we beginnen bij de start van de hobbelige carrière van de band.

Hobbel 1
Chris Harms, in 2007 actief als achtergrondmuzikant, had eigen muziek op MySpace gepost en besloot hier een project van te maken. Concepttitel: Lord. Wat hij nodig had? Een band. Het is lastig om vanuit het (bijna) niets een band te beginnen. Toch is dat precies wat Chris deed: hij sprong in het dichte web dat de muziekindustrie heet en begon in zijn netwerk mensen te werven. De naam Lord veranderde hij al gauw in Lord of the Lost, om juridisch gedoe met Lordi (de Finse band die in 2006 het Songfestival won) en The Lords (een andere Duitse band) te voorkomen.

Hobbel 2
In de eerste jaren waren ze vooral een festival- en voorprogrammaband. In 2014 verscheen een filmpje geadresseerd aan het Amerikaanse volk: ‘Hallo, wij zijn Lord of the Lost, en we hebben  support nodig om in jullie mooie land te kunnen spelen. Help ons, alsjeblieft.’ Een crowdfund-actie dus. En ze voegden er nog wat Duits-Engelse grappen aan toe, voor de charme: ‘We are talking English wizzzout any Zzzjerman akzent.’ En tot slot: ‘Let’s did it.’ Een Amerikaanse tour volgde.

Hobbel 3
In 2017 wilden ze opnieuw naar Amerika. Op het laatste moment werden hun visums ongeldig verklaard. ‘Al in januari hadden we de aanmelding gedaan, terwijl de tour pas in oktober zou beginnen,’ uitten ze zich verongelijkt naar hun fans, ‘en wat we allemaal moesten aanleveren: documenten, honderden pagina’s, professioneel vertaald naar het Engels, krantenberichten, concertcontracten…’ [verder in het zijvakje].

Bitter
Ze vergeleken de ervaring met vechten tegen de Hydra (een Grieks mythologisch wezen, een kruising tussen een draak en een slang, met veel hoofden): als je één kop afhakte, kwamen er twee voor in de plaats, ‘elke aanlevering werd gevolgd door twee nieuwe verzoeken. We hebben een vijf cijfers tellende hoeveelheid geld uitgegeven om als misdadigers behandeld te worden.’

Hobbel 4 (bijna!)
In 2020 zou Lord of the Lost op tournee gaan met Iron Maiden, een van de grootste bands in de metal scene. De tour werd afgeblazen vanwege corona. ‘Hoe het met me gaat?’ zei Chris in een interview. ‘Ik waardeer die vraag zeer, dank je wel. Ik zit hier met iemand die geïnteresseerd is in de dingen die ik doe, dus dat maakt mij een geprivilegieerd persoon in een wereld waar kinderen doodgaan van de honger. Dus ik wil echt niet klagen, maar natuurlijk is het klote dat dit gebeurt na twintig jaar vechten, want bijna was ik op het punt dat ik van mijn hobby mijn beroep kon maken.’

Doorbraak
Dat punt kwam twee jaar later alsnog. De tour met Iron Maiden ging nu wel door, en ze traden in zeventien Europese steden op. Ze werden nu een echt grote naam in Europa. De volgende logische stap was om naar Eurovisie te gaan. Hoe die koers werd bepaald?

Gedachte-experiment
De eerste song van Blood & glitter, de titeltrack van het album, schreef Chris samen met Rupert Keplinger, en ze wilden bij het schrijven meteen een visueel plaatje scheppen, zodat beeld en muziek één verhalenwereld zou zijn. ‘Ik zie onszelf als conceptkunstenaars.’ En Rupert kwam met een gedachte-experiment: ‘Beeld je in dat het voor het Eurovisiepodium is, hoe zou je deze wereld dan vormgeven? Wat voor kostuums, wat voor decor, wat voor lichten?’ Zo kwam het totaalplaatje tot stand. En toen besloten ze ineens echt naar Eurovisie te gaan.

Grapjes
Bloed en glitter is een contrast, en Chris besloot daar meer contrasten aan toe te voegen, namelijk zoet en bitter, en we zijn zó blij dat we kunnen sterven. ‘Die laatste is geen doodwens die ik uitspreek. Het betekent: ik ben zó blij dat niks me meer uitmaakt.’ Hij quote hier Lady Gaga, die So happy I could die als een van haar songtitels heeft voor haar album The Fame Monster (2009). (Lady Gaga is een belangrijke inspiratiebron voor de band.)

Cheesy
‘Het was niet makkelijk om onze eigen kunst te vinden, want zeker in de dark rock scene word je al gauw cheesy en zielig gevonden. Voor sommigen zijn we dat al. We moeten altijd balanceren tussen de scene serieus bedienen en onszelf zijn.’ Maar de band heeft zijn sporen verdiend en het maakt niet meer uit, dus:

We’re so happy we could die.

P.S.
Er werd zelfs een video gereleased waarin Chris Harms andere Songfestivalliedjes van dit jaar beluistert en van serieus commentaar voorziet (de moeite waard!). Drie van zijn favorieten zijn Kroatië, Tsjechië en Frankrijk.

Foto: VDPictures / Eurovision.tv