Lief dagboek,
Straks om negen uur begint de tweede halve finale, waarna we weten wie alle deelnemers zullen zijn voor de eindstrijd op zaterdagavond. Waar de eerste halve finale behoorlijk teleurstelde is er in deze tweede een beduidend sterker deelnemersveld. Er is een aantal landen dat zowel volgens de bookmakers als de fans een gegarandeerde finaleplaats heeft (of in ieder geval verdient).
Om te beginnen Letland, met afstand een van de beste inzendingen dit jaar: Heartbeat van Justs. Een mellow techno-popnummer, slimme tekst, geweldige zanger. De repetities werden gekenmerkt door een enorme overgave van Justs, zowel qua zang als performance. Als hij het vanavond net zo doet als tijdens de rehearsals, hebben we hier te maken met een zware concurrent voor Rusland en Douwe Bob.
Over concurrenten gesproken: momenteel staat 1944 van de Oekraïense zangeres Jamala op nummer twee bij de bookmakers, en terecht. Het is een indringende minimal track over de deportatie van de Krimtataren door de Sovjets. Het is een aanklacht, een geschiedenisles en een indringend relaas over het leed dat minderheden werd en wordt aangedaan. Over het geluid dat Jamala voortbrengt zijn de meningen verdeeld: de een vindt haar stem uniek, de ander te snerpend.
De derde kandidaat die, tenzij er iets geks gebeurt, zeker in de finale staat, is België. Het nummer What’s the pressure is een prettige mix van disco en motown (geproduceerd door de leden van Depeche Mode) en zangeres Laura Tesoro is om op te vreten: een x-factor zo groot dat je er een zonnebril voor moet opzetten. Deze Leeuwin van Vlaanderen gaat het dit festival ver schoppen.
Daarnaast worden bij de Eurovisie die-hards Polen en Bulgarije getipt. Polen, dat met Michał Szpak een soort jonge kapitein Haak met falsetto stem heeft ingehuurd, zal het in ieder geval niet van haar nummer moeten hebben: Color of your life klinkt nogal afgezaagd. Daartegenover staat dat Szpak live echt geweldig is: hij vertolkte het nummer bij Eurovision in Concert zo goed dat het hele publiek, zelfs nadat hij het podium had verlaten, het nog steeds aan het zingen was.
Over Australië: begint lekker, knap gezongen, leuke Koreaanse (!) zangeres, waarmee we dus kunnen stellen dat de helft van alle deelnemers voor Australië niet uit Australië kwam. Los van de statistieken: het is een leuk nummer, maar zodra het refrein aanbreekt zit ik al halverwege de remslaap. Waar Australië’s vorige inzending mijn fantoomvleugels deed klapperen, zit het land dit jaar niet eens in mijn persoonlijke top veertig. Maar dat ligt waarschijnlijk aan mijn gehoor, want voor vanavond heeft iedereen ingezet op een finaleplek voor de Aussies.
Voor Bulgarije treedt de sympathieke Poli Genova aan met If love was a crime: een lekker popnummer dat je deze zomer op camping en disco nog vaak zult horen. Ook haar outfit is om over naar huis te schrijven (bij deze): een mantel-jurk-hotpants-kniekous-onesie die door Mondriaan ontworpen had kunnen zijn wanneer hij de kostuumdesigner voor Games of Thrones was geweest.
Dan zijn er nog mijn persoonlijke favorieten. Ik kan er weinig aan doen, maar ik vind het nummer Help to fly van Wit-Rusland erg lekker. Vooral die gitaren, het staat hier al weken op repeat. Wat ook helpt is dat ik de zanger fijn vind om naar te kijken, ja lieve Kitty, het oog wil ook wat. Helaas zat zanger Ivan er tijdens de repetities nogal vaak naast, en het is de vraag of de vederlichte tekst en wat matte perfomance genoeg zijn voor een finaleplek.
Wat ik ook een heerlijk nummer vind, zowel qua statement als muzikaal, is Sunlight van de Ierse Nicky Byrne. Hierin sta ik vrij alleen. Nu ik dit schrijf, weet ik ook dat de rest van mijn Eurostorycollegae de rest van de week niet meer met me willen praten als ze dit ontdekken, maar goed, volgens mij lezen ze mijn stukjes niet echt nauwkeurig, eerder schreef ik al dat Dave en Edward genânt belabberd dansen en daar heb ik ook niets meer op gehoord. On topic: oud-Westlifer Byrne zingt over dat je moet kussen, aanraken en liefhebben wie je maar wilt. Goed geproduceerd, alleen: de act. Live klinkt het nergens naar, en juist vanwege Nicky’s uitgebreide tourverleden zijn de verwachtingen zo hooggespannen dat het maar de vraag is of hij deze verwachtingen waar maakt.
Al met al ziet het ernaar uit dat het een vermakelijker halve finale zal worden dan afgelopen dinsdag. Ook de pauze-act gaat interessant zijn: weer dans, maar waar de choreografie Grey Men dinsdag inging op de vluchtelingencrisis, zal de intervalact vanavond, Man meets machine, een kritiek op de Zeitgeist betreffen. Ik zit in ieder geval klaar. Nog een kleine zes uur te gaan voor het tweede Uur U van de week.