Ze deed aan yoga, speelde (net als haar vader die prof was) voetbal en jogde zich suf. Alles om fit aan de start te verschijnen van de Australische Songfestivalfinale. En om het energieke optreden, dat bij Don’t break me hoort, zonder al te veel vocale struggles door te komen. Dat lukte, Montaigne won. En toch straalde ze, tijdens haar hele optreden, iets getroebleerds uit. Want drie minuten lang bleef die ene vraag boven het podium hangen: gaan we nu werkelijk uit elkaar?

Zelfs de sterkste koppels hebben het soms moeilijk, maar wat als je partner je niet meer gelukkig maakt? Of erger: je partner boezemt je angst in (I fear you, and it makes me cry on my floor). Het zijn vragen die zangeres Montaigne de kijker, tijdens haar Eurovisieoptreden, telkens toewerpt. En wat als de liefde eigenlijk niet meer van twee kanten komt? ‘Als je altijd het gevoel hebt dat je in je eentje voor de relatie vecht, dan gaat er iets mis,’ lijkt Montaigne te zeggen. Maar toch… toch is ze niet boos en radeloos genoeg en blijft er een stemmetje in haar hoofd I love you, I love you, I love you zeggen. Ze blijft bij haar partner en nog één keer vraagt ze: maak me, alsjeblieft, niet kapot. Don’t break me.

Davina Michelle
Zowel qua thematiek als sound doet de Australische Songfestivalinzending denken aan Better now van Davina Michelle. Beide twintigers zingen over een roerige relatie en beschrijven het ongeplaveide pad richting de uitgang. Maar het lijkt erop dat Davina nét een stapje verder is. De Rotterdamse Davina lijkt de twijfel voorbij en zingt in ferme, krachtige bewoordingen: It’s time to grab my shit and leave / You clean this mess up after me / It’s better now, better now, I go alone.

Franse filosoof
Gelijkenissen of niet: de jonge Montaigne is iemand die al jaren aan de weg timmert. Zo viel ze de afgelopen jaren op met haar eigenzinnige interpretatie van Sia’s Chandelier, de single 1955 waarvoor ze als featured artist – maar liefst – zes keer platina ontving en Because I love you, de meest succesvolle single van haar debuut uit 2016. En dan is er nog iets: haar naam. In het echt heet ze namelijk Jessica Alyssa Cerro, maar geïnspireerd door de Franse filosoof Michel de Montaigne voerde ze in 2013 een naamswijziging door. Om de filosoof een plekje te geven: De Montaigne was de eerste denker die zichzelf als onderwerp nam. Deze vorm van introspectie brak met een oude opvatting dat filosofie gaat over de onveranderlijke en eeuwige waarheid – over abstracties. Montaigne vond de mens namelijk véél te goedgelovig, te ijdel en te veranderlijk voor een eeuwige waarheid. Volgens Montaigne is bescheidenheid dan ook de grootste deugd. De lijfspreuk van de Franse filosoof: Que sais-je? Wat evenveel betekent als: wat weet ik?

Rufus Wainwright
Tijdens de Australische finale viel er overigens nog een andere artiest op: Didirri – een geweldig getalenteerde singer-songwriter die anderhalf jaar geleden al in de Tuinzaal van Paradiso Noord stond. Op Twitter vergeleek Cornald Maas de singer-songwriter met de Canadese hedonist Rufus Wainwright. Oordeel zelf door hier zijn videoclip te bekijken, en lees vooral een stukje van die prachtige tekst:

Rachel, I’m sad now and it’s too hard to listen
My mind’s still a prison and I’m learning

To trust you when I go now and I’ll hold you to some distance
My heart’s still in schisms and I don’t know how to live without

Whipping my clouds
And skipping my Christmases
My days could be numbered with notes made of letters

Meer weten over de andere inzendingen van 2020? Klik hier.