Eigenlijk wilde ze dit jaar helemaal niet meedoen, zangeres Ieva, maar toen ze When we’re old voor het eerst hoorde, was ze verkocht. Ze dacht gelijk aan Valdas Adamkus, de man die zo’n tien jaar president van Litouwen was geweest. Ze dacht aan hoe Adamkus eens – samen met zijn vrouw – bij een van haar optredens was. Aan hoe hij en zijn vrouw samen op de eerste rij zaten. En hoe zij, gaandeweg het nummer, elkaars gerimpelde handen vastpakten.

Niet alleen dacht Ieva – tijdens het luisteren naar When we’re old – aan voormalig president Adamkus. Veel intenser was misschien nog wel de gedachte aan haar man Marius Kiltinavičius met wie zij samen een vegetarisch restaurant zou willen beginnen. Tenminste, als ze allebei wat ouder zijn. En twee kinderen hebben, en een dartele hond. No matter what comes our way / I feel like you’re here to stay. En dat is misschien ook wel meteen de reden waarom ik deze tekst aan Ieva opdraag. Zij is een beetje de Maaike Ouboter van de Baltische landen: puur, oprecht, iemand die zonder al te veel opsmuk haar gevoelens verwoordt. Ouboter die ooit op de melodie van One day (Asaf Avidan) het volgende zong: Maar als we oud en niet veel wijzer zijn / Onthouden we in plaats van de verhalen / Nu alleen nog maar de pijn. Een tekst die inzoomt op vergankelijkheid, de donkere kant van de naderende ouderdom

Goed, terug naar Ieva. Tijdens de verschillende persconferenties laat zij meermaals weten erg nerveus te zijn. Niet zozeer voor het optreden zelf, maar eigenlijk voor alles wat er om haar heen gebeurt. ‘Als ik zenuwachtig ben, ga ik lachen en gekke geluidjes maken. In het echt ben ik eigenlijk heel erg verlegen.’ Er lijkt geen woord aan gelogen. Ieva giechelt wat, wiebelt heen en weer, krabt af en toe aan haar linkerbeen. Om vervolgens haar hand te laten rusten vlak onder de knie. Als ze een compliment krijgt over de zachtheid van haar stem, bedankt ze direct haar vader en moeder. ‘They did that.’ En dan opnieuw die ontwapenende glimlach.

Alles wat Ieva zegt, alles wat Ieva doet: je gelooft het direct. Met name de laatste vijftien seconden van het liedje. Dan zingt zij – vlak voor het einde – twee zinnen in het Litouws. Over dat ze eigenlijk al meteen wist dat het goed zat. Opvallend is het overigens wel, die twee regels in de eigen taal en de rest in het Engels. ‘Omdat het voor Litouwen een bijzonder jaar is,’ verklaart Ieva tijdens een van de vele persmomenten. 2018 is namelijk het jaar waarin de Litouwers het honderdjarige bestaan van hun republiek vieren. Op 16 februari, om precies te zijn.

Een vleugje chauvinisme was overigens ook terug te zien tijdens de nationale finale. Toen sloeg Ieva na haar overwinning het wapenschild van Litouwen om haar schouders. Een rood schild met daarop een zilveren ridder, getrokken zwaard en al. Een vlag die vroeger vooral door vorsten werd gebruikt, maar in 2004 tot nationaal symbool werd uitgeroepen. Wat Ieva straks met haar fluisterzachte liedje wil doen? ‘Een boodschap vertellen. Een boodschap die je normaal gesproken alleen in films als The notebook en A walk to remember ziet.’