Een avond in 2019. Buiten, bij de ingang van het American Museum of Natural History in New York, staat een groepje mensen. Ze kijken allemaal naar de lucht. Een van hen is Charlie Duke, hij was astronaut op de Apollo 16, en hij wijst aan waar hij, als tiende mens ooit, op de maan heeft rondgelopen. Ook deel van dat groepje: Marius Bear, een Zwitserse jongen van 25 die nog twijfelde, maar het nu opeens zeker weet: hij wordt muzikant.

Niet astronaut?
Nee! Dat is niets voor Marius. Hij kent het verhaal van Charlie Duke, omdat hij de soundtrack heeft ingezongen voor een documentaire over de astronaut, die die avond in 2019 in première is gegaan. Marius kijkt naar de maan, maar hij denkt niet: had ik daar maar gestaan. Hij denkt: hoe ben ik hier beland, tussen deze geweldige mensen? En hoe kan ik ervoor zorgen dat ik dit soort geweldige projecten altijd mag blijven doen?

En ook niet soldaat?
Zo is de carrièreswitch van Marius Bear compleet. Terwijl hij een paar jaar daarvoor nog dacht dat hij werktuigbouwkundige zou worden. Of anders soldaat. Hij zat in dienstplicht en leidde elke ochtend het appèl. Dat betekent dat je, heel luid, alle namen van jouw eenheid moet roepen. Op een ochtend, na dat appèl, zei een collega-soldaat: ‘Marius, wat heb jij eigenlijk een geweldige stem. Kun je ook zingen? Zullen we jammen vanavond?’

En ook niet werktuigbouwkundige?
Wat toen begon, is niet meer gestopt. Marius zwaaide af als soldaat, wilde geen baan als werktuigbouwkundige in het bedrijf van zijn familie, maar ging optreden op bruiloften. Met het geld dat hij verdiende, volgde hij een muziekopleiding in Londen en nam hij zijn eerste album op. Hij haalde de Zwitserse hitlijsten, won een prijs voor grootste talent, en ging viral met een optreden voor I can see your voice, waarbij hij Whitney Houston coverde (zie kader). Zo leerde Zwitserland Marius Bear kennen.

Beer
Dat is trouwens niet zijn echte achternaam, Bear. Hij wilde een artiestennaam, maar had niet echt ideeën. Toen zei een vriend, die nog eens goed naar Marius (1.90 meter, 120 kilo) keek: ‘Marius, je lijkt op een beer, je hebt de uitstraling van een beer. Waarom noem je jezelf niet gewoon beer?’

Ridder van karton
De oorbel in Marius’ linkeroor heeft de vorm van een zwaardje. Een ode, zo legt hij zelf uit, aan het jongetje in de videoclip van zijn Eurovisie-nummer Boys do cry. Dat jongetje is een ridder met een kartonnen harnas. De ridder gaat door een serie verdrietige momenten: hij wordt afgewezen door een meisje aan wie hij een suikerspin aanbiedt, twee kinderen pesten hem, hij doet zijn vingers in zijn oren als zijn ouders aan tafel ruzie maken.

Genomineerd
In de tekst, die ook genomineerd is voor de Eurostory Best Lyrics Award, leidt Marius je stap voor stap dat verhaal binnen. Eerst met een plaatsbepaling: ‘In my room.’ Dan met een personage: ‘Lives a boy’. Dan met wat er met hem aan de hand is: ‘Who could be blue.’ Hij zou triest kunnen zijn, staat er, waarmee duidelijk wordt gemaakt dat we niet te snel moeten uitgaan van vastgeroeste ideeën. Niet alle jongens houden zich altijd maar groot. Bergen kunnen verkruimelen, vliegtuigen kunnen uit de lucht vallen. En jongens kunnen huilen.

Doe je harnas af
Aan het einde houdt de volwassen Marius de kartonnen ridder in zijn armen, en neemt het vizier van zijn hoofd. En dat is meteen de strekking van dit lied, zo legt Marius uit in interviews: ‘Ik ben altijd een gevoelige jongen geweest, en ik heb vaak gevoeld dat daar geen ruimte voor was. In onze samenleving, waar toxic masculinity vaak de norm is voor mannen, voor jongens, wil ik met dit lied zeggen: doe je harnas af, laat je gevoelens toe.’

Zwitserland
Het liedje is een van de meest verstilde van het Eurovisie Songfestival 2022 in Turijn. Geen vuurwerk, geen dansers, geen spektakel – alleen een zacht spel met licht en donker, als een avond met een sterrenhemel – misschien wel die avond zoals in 2019, staand naast die astronaut, kijkend en wijzend naar de maan. Marius: ‘Mijn liedje roept niet: kijk eens hoe mooi ik ben! Mijn liedje is er gewoon, je mag er naar luisteren, en als je wil, mag je dat daarna nog een keer doen. Het zegt niet hoe je je moet voelen, het blijft neutraal. Ja, dit liedje is eigenlijk… Zwitserland.’