Vandaag is het precies drie jaar geleden dat Sandra Reemer overleed. Niet lang voor ze stierf, sprak Eurostory met haar. Het werd een eerlijk – en soms onthutsend – interview. Waarin ze bijvoorbeeld zei: ‘De liedjes die ik het minst leuk vind, zijn mijn grootste successen geworden. Terwijl ik ontzettend veel mooie liedjes heb opgenomen.’
Om Sandra Reemer te eren lichten we vandaag een van de allerbeste toe.

Xandra
In 1979 werd Sandra Reemer na twee eerdere deelnames (1972 en 1976) gevraagd om voor een derde keer naar het Eurovisie Songfestival te gaan. In een voorronde zong ze vijf liedjes, en Colorado werd gekozen. Martine Bijl presenteerde. Dat deed ze in de puntige, lichte stijl die ze later ook bij Heel Holland Bakt hanteerde. Zo vertelt ze aan het begin van het programma dat we Sandra vanaf nu Xandra moeten noemen en zegt dan: ‘Ze werd wakker op een ochtend en toen was het gebeurd.’

Duivels
Maar dat dient genuanceerd te worden. Sandra’s geboortenamen waren Barbara Alexandra, en als kind werd ze Xandra genoemd. Tot ze, na de gedwongen repatriëring van het gezin uit Nederlands-Indië, in Brabant bij de nonnen op school werd gezet, en die de X een duivelse voorletter vonden. Zo werd Xandra Sandra. In 1979 werd Sandra Reemer dus méér zichzelf in plaats van minder, zou je kunnen zeggen.

Frustratie
In het Eurostory-interview vertelde Sandra dat haar carrière gedeeltelijk gekleurd is geweest door frustratie en boosheid. Dat mannen alles voor haar beslisten, bijvoorbeeld – en dat ze dat toeliet. Sandra: ‘Ik was helemaal geconditioneerd. Ik mocht niet zeggen wat ik voelde. En, ja daar kom je heel raar uit, hoor, als mens. Hahaha.’ Maar in 1979 lag dat anders. Samen met haar toenmalige partner Ferdi Bolland stelde ze een band samen, die (als band dus) Xandra werd genoemd – waarmee ze, met Colorado als lokkertje, een stoer album maakte. Sandra: ‘Toen kon ik dus vrij veel zelf bepalen. Dat was wel heel prettig.’

Countryrock
Sandra: ‘Dat vind ik een van de betere LP’s die ik gemaakt heb. Countryrock was toen erg populair in Amerika, al sloeg dat hier niet zo aan. Maar goed, dat heb ik met veel dingen, dat het niet helemaal binnen de kaders van het Nederlandse denken past. Ik droeg destijds een lange paardenstaart. Drie jaar later was dat hartstikke hot, maar toen ik het deed kreeg ik alle shit over me heen.’

Pophistorie
Hoe dan ook, het album blijft bij herbeluistering na veertig jaar nog steeds overeind (en is volledig op Spotify te vinden). Geen van de songfestivalvoorrondeliedjes werd opgenomen (behalve dus Colorado, in de Engelse versie). Maar uitzonderlijke muzikanten uit de Nederlandse pophistorie als toetsenist Rick van der Linden (van Ekseption) en gitarist Jan Akkerman werkten eraan mee. Bijvoorbeeld bij het meest uitzonderlijke nummer, de opener Nothing’s gonna change.

Trippy
Die song, geschreven door Rob en Ferdi Bolland, start trippy. De muziek lijkt langzaam cirkelend vanuit de ruimte neer te dalen. Tot de gitaar na 50 seconden (!) met een enorme zwiep het lied op gang trekt. Maar ook dan horen we Sandra nog niet. Eerst is er nog een saxofoonsolo van Tom Barlage (ook al zo’n grootheid). Pas na 1 minuut en 45 seconden begint de tekst:
Nothing’s gonna change…
In this world we live in, life has no beginning or end.
Nothing’s gonna change…
When I look around me, there are so many things I just don’t understand.

What are we doing here?
Het lied is een hymne van vertwijfeling, met als basisgevoel: er verandert toch niks. En met de terugkerende vraag: wat doen we hier? Dat lijkt (dan al) enigszins te verwoorden wat Sandra later, een paar maanden voor haar dood, zegt: ‘Dat is wat ik nu zie, als ik terugkijk naar die hele periode: het was eigenlijk alleen maar overleven. In mijn hele carrière, bij alles wat ik gedaan heb. Ik stond niet stil bij wat er allemaal gebeurde. Want je moet door, je moet door en je moet door. Dat is de overlevingsstand, die heb ik behoorlijk lang volgehouden. Alleen, op een gegeven moment denk je: “Is dit het dan?”’

Contrast
Wat een contrast met de jolige – door cabaretier Gerard Cox geschreven – Nederlandse tekst van Colorado (‘We kopen snel een tweedehands paard, denk aan de benzine die je spaart’). Nothing’s gonna change werd als single na haar Eurovisiedeelname uitgebracht, maar flopte. Ook het album werd geen succes. De band werd ontbonden en Xandra werd weer Sandra. Maar terwijl Colorado gedateerd aandoet laat Nothing’s gonna change en het bijbehorende album zich nu beluisteren als tijdloos. Waardoor eens te meer blijkt: Sandra Reemer is een van de uitzonderlijkste zangeressen die Nederland gekend heeft – terwijl dat nauwelijks is gehoord.