Lieve Lisa, Amy en Shelley,

Ondanks jullie gracieuze verschijning zou ik jullie het liefst willen vergelijken met een monstertruck. Ho ho ho, voordat jullie wegklikken: dat is een compliment. Echt. Laat me het uitleggen.

Ik zag jullie voor het eerst tijdens het Junior Songfestival van 2007. Jullie zongen een catchy liedje over het milieu (‘tot het dak toe in het water, voortaan met een bootje naar de zaak’ is een vrij heftig toekomstbeeld, maar jullie zongen het zo lief dat ik mijn rubberboot alvast opblies). Jullie wonnen de nationale finale en mochten de hele rit maken naar het exotische, eh, Rotterdam. Winnen zat er toen niet in, maar als ik de titel van jullie debuutalbum mag geloven, stevent Nederland dit jaar wél recht op de winst af: We got this.

Kijk, in 2014, bij The Voice of Holland was er geen twijfel mogelijk dat jullie zouden winnen. Jullie drie stemmen bij elkaar vormen een dodelijk wapen in die competitie. Dat heet ‘echoing’, leerde ik van het O’G3NE YouTubekanaal. Het was blijkbaar een kinderspelletje om de songtekst van een nummer te ontleden, waarbij jullie de woorden onderling verdelen, die dan snel achter elkaar zingen, steeds sneller, tot er harmonie ontstaat – tot er, als het ware, één gezamenlijke stem opklinkt. En wat voor stem. Die deed me in eerste instantie een beetje denken aan de harmonietjes van de Sugababes, in hun eerste line-up welteverstaan. Maar, zoals jullie misschien weten: zij werden na hun debuutalbum al gek van elkaar. Misschien is dat bij jullie soms ook wel het geval, maar telkens als ik jullie zie, ben ik verbaasd hoe alles klopt en klikt en van nature tot stand lijkt te komen. Ieder van jullie heeft een eigen stijl en als die bij elkaar opgeteld worden ontstaat er iets magisch’. Jullie zijn de meest professionele en meest ‘cleane’ act van Nederland. Er gaat geen noot mis. Nooit.

Ik begrijp eigenlijk niet waarom ik niet al eerder een veel grotere fan was, maar toen kwam ook nog het moment dat inmiddels meer dan vier miljoen views op YouTube heeft: Clown bij De Beste Zangers van Nederland. Het was weer zo goed dat het bijna vervelend werd. De hele bank met zangers was zeiknat van het huilen, maar jullie zongen stug door. Tot Amy, na de laatste noot, snifte: ‘Mag ‘ie nog een keer?’

En toen dacht ik, aha. Dát zijn jullie. De karavaan naar Kiyv vertrekt dit jaar met een monstertruck voorop, eentje van vlees en bloed, maar toch: een monstertruck.