We organiseerden dit jaar voor het eerst de Grote Eurostory Schrijfwedstrijd. We ontvingen heel wat inzendingen, de jury las en herlas en koos drie winnaars. Daarnaast waren er nog twee verhalen die we het voorstellen waard vonden – zij kregen een eervolle vermelding. Hier allereerst het verslag van een eerste kennismaking met Eurovisie, die misschien wel een beroepskeuze beïnvloedde.

Als ukkepuk van zeven jaar zat ik al aan het scherm gekluisterd toen Vanessa Chinitor met haar rode wappermouwen ons Belgenlandje vertegenwoordigde. Kerstmis was best gezellig, maar het Eurovisie Songfestival was pas écht een hoogdag in onze familie. We mochten tot diep in de nacht opblijven en popcorn eten tot we buikpijn kregen.

Flashforward naar vijf jaar later in de Franse les bij madame Perez. We luisterden naar J’aime la vie van Sandra Kim, een aanstekelijk eightiesnummer en – naar ik toen leerde – de enige Belgische winnende Eurovisie-inzending ooit. Ik was nog niet eens geboren toen Sandra Kim als tienermeisje de grootste liedjeswedstrijd ter wereld won en nu zong ik enthousiast mee: ‘J’aime, j’aime la vie! Même si c’est une folie.’ De daaropvolgende weken leerde ik de songtekst uit het hoofd, ook al had ik geen flauw idee wat hij betekende.

In die tijd knipte mijn oma verwoed punten uit de krant en toen haar spaarkaart vol was, kocht ze met een fikse korting een album met de grootste songfestivalhits. Aangezien ze niet eens een cd-speler had, kreeg ik het cadeau. Meer was er niet nodig om mijn lichte Eurovisiesongfestivalobsessie nog aan te wakkeren. Hoewel J’aime la vie voor altijd mijn persoonlijke favoriet zou blijven, kon ook Hold Me Now van Johnny Logan me elke keer tot tranen toe beroeren.

Ik smokkelde mijn discman mee naar mijn slaapkamer en nam me voor om ook die lyrics vanbuiten te leren. Maar er zat niet alleen geen tekstboekje bij de cd, ik kende ook nog geen woord Engels. Er zat dus niets anders op dan gewapend met een stapel kladblaadjes, een vulpen en een zaklamp onder de dekens zelf de tekst fonetisch neer te schrijven. Ik moet Hold Me Now wel duizend keer beluisterd hebben, maar de aanhouder wint.

Ondertussen zijn we heel wat jaren verder, ben ik leerkracht Frans geworden en grijp ik iedere kans aan om – net als madame Perez – Franse Eurovisionliedjes in mijn lessen te verwerken. Ik zing nog altijd mee met alle nummers, of ik de taal nu begrijp of niet. En ook in de familie blijft Eurovision het hoogtepunt van het jaar. We hullen ons trots in de Belgische driekleur; we delen onze pronostieken; stemmen op onze favorieten en smullen te veel popcorn. De buikpijn nemen we wel voor lief.