Ergens op het strand van Cyprus spoelt een schelp aan. Een schelp waarin dromen zijn te zien, zijn te horen. Een schelp vol beelden van avonden van liefde, vervliegend in warme zeewind. Dezelfde schelp ligt nu op het podium, én staat als tatoeage op de arm van Andromache. ‘Ela’ zingt ze, ‘kom maar’. Dit is haar uitnodiging.

De oude Andromache
Andromache was een mythisch figuur uit de Griekse oudheid. Ze was de vrouw van Hektor, een prins. Samen hadden ze een zoontje. Toen de Trojaanse oorlog uitbrak, verloor Andromache haar man, haar kind, haar huis, haar toekomst. De soldaat die haar hele familie doodde, nam haar mee als oorlogsbuit, maakte haar tot zijn slaaf. Drie kinderen later overleed hij, en kon Andromache terugkeren naar waar ze vandaan kwam. Ze trouwde nog een keer, kreeg nog een kind, maar Hektor zou nooit uit haar dromen verdwijnen. Als ze ’s avonds over het strand liep, bedacht ze hem voor zich, wenkte hem met zich mee. ‘Kom maar,’ zei ze er misschien wel bij.

De nieuwe Andromache
Andromache Dimitropoulou, zo heet ze volledig. Ze is 28, woonde de eerste tien jaar van haar leven in Duitsland, verhuisde toen met haar ouders naar Athene. Na haar middelbare school begon ze daar even aan een studie Duits, maar al snel stopte ze daarmee om zich helemaal op haar muziek te richten. In 2015 haalde ze de tweede ronde live shows van The Voice of Greece, om daarna gestaag verder te bouwen aan haar carrière, tot aan dit moment: met Ela vertegenwoordigt Andromache nu Cyprus op het Eurovisie Songfestival 2022 in Turijn.

Grieks of Duits
Andromache heeft een groot team om zich heen, en dat is maar goed ook. ‘Ik heb twee heel verschillende kanten. Mijn Griekse kant heeft totaal geen plan, geen organiserend vermogen, die drijft wat in de zee, zweeft wat door de lucht, en is overal behalve hier. Gelukkig heb ik ook mijn Duitse kant, die wel de discipline heeft voor een goede voorbereiding op Eurovisie. Met die kant kunnen de mensen om me heen goed samenwerken.’

Fuego
Dat team om Andromache heen bestaat uit niet bepaald de minste namen. De bekendste is misschien nog wel Alex Papaconstantinou. Die werkte eerder al met grote sterren als Jennifer López, Enrique Iglesias en – interessant als je wat meer je ‘Songfestivalbril’ op zet – met Elena Paparizou (winst voor Griekenland in 2005) en Eleni Foureira (Fuego, de Cypriotische nummer 2 in 2018). Samen met nog negen (!) andere schrijvers en producers zette Alex zijn naam onder de song Ela.

Waar gaat het over?
Als Ela en de act eromheen iets willen doen, dan is het: een ode brengen aan helende liefde. Dat gebeurt in twee talen. In het Engels start Andromache haar serenade, vrij vertaald: ‘In mijn hoofd klinken melodieën wanneer je naar me kijkt.’ Ze omschrijft die melodieën als ‘lucide dromen,’ ze blijven maar rondgaan in haar hoofd, ze vertellen haar: je hebt de liefde nodig, de liefde is de elektriciteit die je oplaadt, de liefde is je geneesmiddel.

Amán!
En dan, middenin de opmaat naar het refrein, gaat het Engels opeens, vloeiend haast, over in het Grieks: ‘Ela, ela, ela, ela.’ Oftewel: ‘Kom, kom nou, kom nou, kom!’ Het refrein dat daarop volgt, blijft in het Grieks: ‘Blijf nog één dag in mijn armen, in mijn armen ga je verder, in mijn dromen krijg je vleugels.’

Het refrein eindigt met die twee talen, Engels en Grieks, in elkaar verstrengeld binnen één en dezelfde zin, die zingt: ‘You can be my only one, Na-na-na-na-ni-amán!’

En dat laatste woordje, ‘amán’, zegt eigenlijk alles. Het is het Griekse equivalent van wat wij zouden verwoorden als: ‘jeetje’, of ‘mijn hemel’, of ‘mijn god’, of, simpelweg:

‘Wow!’