Oké, het songfestival – maandenlang heb je als artiest geleefd met dat éne liedje. Maar dan is mei voorbij en je wilt laten horen wat je nog meer in je mars hebt. Welke song breng je vervolgens uit? Eentje die een doorslag is van je Eurovisiedeelname? Of neem je juist een heel andere afslag? Eurostory vroeg zanger, liedjesschrijver, Zilveren Harp-winnaar en docent aan diverse rockacademies Marinus de Goederen (alter ego: a balladeer) om van een aantal opvallende artiesten uit het songfestival van 2016 de follow-up singles te beluisteren. Dit is zijn verslag, dat begint met een naar onze mening natuurlijk volledig onnodige disclaimer. 

Ik geloof dat ik een beetje gefaald heb. Wel deed ik echt mijn best. Ik beluisterde alles: alle songs van vorig jaar en alle singles die daarna verschenen. De meeste follow-ups bleken een logisch vervolg, maar kwalitatief minder goed. Wat lichtvoetiger vaak, iets minder drama. De meeste deelnemers (en/of het team om hen heen) lijken iets te krampachtig hun best gedaan te hebben om (weer) een hit te scoren.

Het was de bedoeling dat ik alle follow-up singles zou behandelen. Maar iets te vaak zuchtte en steunde ik. Of haalde ik mijn schouders op en dacht: Wat moet ik hier nou over zeggen? Ik besloot een selectie te maken. En ik luisterde opnieuw, als muzikant. Maar de trouwe songfestivalkijker in mij kwam al snel naar boven en nam soms de regie een beetje over.

 

AUSTRALIË – DAMI IM – FIGHTING FOR LOVE

Fighting for love begint nogal overtuigend. De coupletten zijn catchy en de uithalen in het refrein werken als een malle. En dan volgt de drop. De sound die hierna volgt is van nu maar voelt ook alweer gedateerd. Jammer. Het liedje had makkelijk zonder gekund. Qua melodie ligt Fighting for love in het verlengde van Sound of silence. Ik was vergeten hoe ontzettend goed de melodie van het net niet winnende liedje van vorig jaar is. Het was de goed afgekeken en zeer geslaagde Euphoria van 2016.

Ondanks een performance in de Australische X-Factor, het programma dat ze in 2013 won, kwam Dami Im met de opvolger niet hoger dan plaats 64 in de Australische hitlijst. Fighting for love lijkt iets te overduidelijk geproduceerd als hit. En daarom is het wellicht ook wat minder onderscheidend dan Sound of silence.

 

RUSLAND – SERGEY LAZAREV – BREAKING AWAY

Qua spectaculaire visuals had Rusland best mogen winnen vorig jaar. You are the only one haalde mede hierdoor de derde plaats met een typisch, niet bepaald my cup of tea, songfestivalliedje. Met opvolger Breaking away word je als luisteraar even op het verkeerde been gezet met een ‘gevoelig’ piano-intro. Wanneer Sergey begint te zingen is het meteen duidelijk dat dit nummer tekstueel gezien weer niet bepaald een hoogstandje is: ‘Another moment that I stopped to say you’re beautiful / So hold your breath, we’re gonna reach up to the sky.’

In het refrein zijn we terug bij de vertrouwde sound van Sergey Lazarev. Qua feel en hysterie had dit liedje niet misstaan in een songfestivalfinale. De bijbehorende 50 Shades Of Grey-achtige videoclip laat deze Russische Enrique Iglesias in een speedboat zien. En heel vaak met zijn armen wijd. De video is net als de song een opeenstapeling van clichés. Climax na climax. Vermoeiend.

 

ZWEDEN – FRANS – YOUNG LIKE US

In eerste instantie was ik erg gecharmeerd van de inzending van Zweden. Mijn kennismaking met voormalig kindsterretje Frans Jeppsson Wall was met een mooie, Hozier/Lorde-achtige video. Op dat moment kende ik Catch and release van Matt Simons nog niet zo goed. Maar If I were sorry is inderdaad nogal een één op één kopie van die enorme hit. Maar ondanks (of juist daardoor) werd het nummer in thuisland Zweden een gigantisch succes en haalde het vijf maal (!) platina. En ook in de rest van Europa had If I were sorry een goed leven na het Songfestival. Zo haalde de single in Oostenrijk en Duitsland de gouden status en in Polen zelfs die van platina.

Never change a winning team: Young like us is net als If I were sorry geschreven door Frans zelf met producers en songschrijvers Fredrik Andersson, Oscar Fogelström en Michael Saxell. De inmiddels 18-jarige Frans heeft een stem van nu en Young like us is een prima liedje. De muzikale elementen zijn ongeveer hetzelfde als de Zweedse inzending voor het songfestival, maar dit keer is het iets meer uplifting, in een iets hoger tempo. Het kinderkoor is misschien iets te makkelijk, maar het werkt wel. De punchline ‘young like us’ blijft een stuk minder goed hangen dan ‘if I were sorry’. Young like us is zeker niet slecht, maar wel een beetje saai…

 

ESTLAND – JÜRI POOTSMANN – Nii Või Naa

Estland werd vorig jaar laatste in de eerste halve finale met een zanger die onsuccesvol auditie leek te doen voor de rol van Christian Grey. De reacties onder de YouTube video van Jüri Pootsmans Play zijn vooral verontwaardigend: dat dit nummer de finale niet gehaald heeft! Misschien inderdaad onterecht, want zo slecht is (de studioversie van) deze James Bond-tune helemaal niet. Maar mij leidde de enge performance nogal af van de song.

In zijn thuisland haalde Jüri met Play de top 3. Zijn follow-up single deed het daar zelfs nog beter. Nii või naa (wat volgens mij ‘op de een of andere manier’ betekent) is een positieve verrassing. De taal, de toon, de muziekstijl; zo’n beetje alles is anders dan de Estlandse inzending van vorig jaar. En het stijltje en de scenery van de bijbehorende clip (waarin hij schittert door afwezigheid…) heeft Jüri een beetje laten afkijken van Frans.

 

NEDERLAND – DOUWE BOB -JACOB’S SONG

Douwe Bob was met Slow down volgens mij de eerste Nederlandse inzending waar niemand iets over te zeiken had. En terecht. Na Anouk en The Common Linnets was de winnaar van De Beste Singer-Songwriter van Nederland weer een oorspronkelijke artiest die met een eigen geschreven song ons land vertegenwoordigde.

Opvolger Jacob’s song is prachtig, met strijkers als een warm bad. Dit liedje had vroeger zo op de bandjes van mijn vader in de auto gepast, naast die van Glenn Campbell, een muzikale held van Douwe. Zijn Wichita Lineman uit 1968 was de inspiratie voor deze follow-up. De clip is opgenomen in een studio, ‘live ’n rauw’ zoals Douwe het zelf omschrijft. En hiervoor liet hij zich vast door de indrukwekkende live-registratie van Paolo Nutini inspireren.