De moeder van de kleine Claude moet de wijsheid al vroeg doorgegeven hebben: ze zong een liedje voor hem dat vertelde dat er goede tijden zijn in het leven, en minder goede tijden. Uitgaande van dat kinderdeuntje brengt de groot geworden Claude nu een extended version van die boodschap naar het massaalste muziekpubliek ooit: dat van het Eurovisie Songfestival.

Op de pianokruk
Het begint allemaal met een paar eenvoudige aanslagen op de piano. Dat geeft een mooi beeld, want je ziet het jongetje Claude als het ware naast zijn moeder zitten op een kruk voor een piano die ze ergens aangetroffen hebben. ‘“C’est la vie,” she said to me,’ is dan de eerste regel van C’est la vie, de inzending voor Nederland van 2025. En meteen weten we: dit liedje wordt Frans én Engels, en het een gaat rijmen op het andere, Claude heeft het weer flink met elkaar verstrengeld.

In elkaars armen
De mix Engels-Frans hoorden we eerder van hem in Layla (Take me on your way) maar meestal was het toch Nederlands en Frans. Voor Eurovisie koos Claude deze talen, wat begrijpelijk is, en hij rijmt dan bijvoorbeeld zo: Je me rapelle, j’étais petit – I was just a litlle boy but I remember la mélodie.
Of: C’est la vie, quel miracle! Sometimes in love, sometimes misérable. Die vrolijke inspanning om de ene taal in de armen van de andere te leggen is speels.

La la la
En Claude zou Claude niet zijn als ook de muziek huppelt. Na een rustig begin springt Claude op en danst het refrein naar buiten. Met een flinke beat en een nog flinkere hoeveelheid ‘la-la-la’s’ zal de St. Jakobshalle in Basel straks ook uitbarsten in ongecompliceerde vrolijkheid:
C’est la-la-la-la la vie,
c’est la-la-la-la la vie,
oui, c’est la-la-la-la,
la-la-la-la,
la-la-la-la,
la vie.

Consistent
Van het refrein van Claudes eerste hit naar het refrein van deze song: het is een verschuiving van Ladada naar Lalala. Dat geeft aan dat Claudes werk consistent is. En daar zijn meer aanwijzingen voor: Ladada was dansbaar terwijl het over iets droevigs ging, en C’est la vie is inhoudelijk ook niet per se 100% lollig. Claudes moeder en Claude zelf weten het al tijden: het leven is soms leuk en net zo vaak niet. Maar het enige wat je dan kunt doen is aanvaarden en verder dansen.

Stromae
Je zou zeggen: Alors on danse, die grote hit van Stromae, die ongeveer hetzelfde zegt. Maar dan met meer poëzie en minder cliché’s. C’est la vie is een soort Stromae Light.
Die constatering is overigens niet bedoeld als kritiek, want a) Claude heeft zijn bewondering voor Stromae nooit verborgen en b) C’est la vie past volledig bij Claude nu. Een Claude Zwaar zou een breuk zijn met zijn oeuvre, en misschien ook wel met zijn persoonlijkheid. Claude weet wie hij is en wat hij op dit moment wil uitdragen.

Roze en zwart
In het bruggetje tussen het tweede verdubbelde refrein en de eindrefreinen zingt Claude nog over ‘La vie en rose’ én over ‘La vie en noir’. Het roze droomleven en het zwarte droevenisleven. La vie en rose is natuurlijk een buiging naar de grote gelijknamige klassieker van Édith Piaf, of die van Grace Jones. Of misschien naar de versies van Dalida of Zaz of Lady Gaga. In elk geval maakt Claude er zijn Liedje Vol Tegenstellingen mee compleet:
comme ci – comme ça
en haut – en bas
up – down
voici – voilà
rose – noir.

Wrap up
Ja, C’est la vie is, als we het zo allemaal bijeenrapen, een échte Claude, met zijn tweetaligheid en zijn helderheid en zijn vrolijkheid. Claude zelf noemt het niet voor niks een samenvatting van alles wat hij tot nu toe heeft laten zien, een opClauding van al zijn werk.

Zo het komt
En verder is de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival 2025 een passende bijsluiter bij alle nieuwskoppen van de laatste tijd. C’est la vie is een bevestiging van de bekende boodschap: que sera, sera (ook weer een hint naar een bekende oldtimer: die van Doris Day, natuurlijk) – what will be, will be, zo het komt, zal het moeten komen. Oftewel: we hebben geen invloed op de ellende, dus klop de beat op in je hoofd en kom van je bed, bank, stoel en psychiatersofa af. Pas op dat je niet in de vulkaan dondert, en: dans!

Wil je meer lezen over Claude? Eerder schreven we een kort overzicht over zijn carrière:

Levensverhaal
Wat weten we van Claude? Een klein stukje van zijn levensverhaal: op negenjarige leeftijd vlucht Claude Kiambe met zijn moeder, zijn drie broers en drie zussen vanuit het door rebellenbewegingen en conflicten geteisterde Congo naar Nederland. In Alkmaar komen ze in een asielzoekerscentrum terecht. Zijn eerste herinnering is de kou. ‘Ik zag allerlei mensen fietsen in korte broek en met korte mouwen, terwijl ik liep te rillen. Alleen die fietsen al, ik vroeg me af waar ik terecht was gekomen.’ Maar hij heeft het naar zijn zin in het azc: ‘Iedereen daar heeft van alles meegemaakt, maar juist daarom hadden ze een positieve mindset, want we hadden het allemaal zoveel slechter gehad.’

Zelf
Ook ziet hij er een optreden van Orchestre Partout, een multicultureel orkest dat een mengeling brengt van ‘Koerdische dansen, Syrische ballades en knetterende grooves’. Hij wordt erdoor gegrepen en wil vanaf dat moment ook zelf zingen. De familie verhuist naar Enkhuizen en Claude zet zijn eerste stappen. In 2019 doet hij mee aan The Voice Kids. Op dat moment gaat het hem vooral om het cadeau dat hij in ruil voor zijn deelname krijgt, namelijk een tripje naar Disneyland Parijs, maar het zingen en optreden bevalt hem ook erg goed.

Eerste nummer
Zó goed, dat hij in 2022 meedoet aan een talentenjacht van platenlabel Cloud 9 Music en een contract bij hen wint. Dat jaar brengt hij zijn eerste nummer uit, Ladada (zie onder). Het verrast hem als hij met een klasgenoot van zijn hotelschoolopleiding in de auto zit en zijn nummer voor het eerst op de radio hoort. Een grappige conversatie volgt (‘Dit ben ik.’ ‘Nee, dit ben jij niet!’), en het nummer wordt een nummer één hit, gauw opgevolgd door een andere hit (Layla) en een samenwerking met Suzan & Freek, die resulteert in hit nummer drie: Vas-y (ga maar).

2023 – 2024
Na een eigen clubtour in 2023 en een gepland optreden als voorprogramma bij zijn grote idool Stromae (die vanwege ziekte zijn optredens helaas af moet zeggen), volgt in het najaar van 2024 een prachtige deelname aan het televisieprogramma Beste Zangers én een debuutalbum, onder de titel Parler Français.

Claude in drie songs:

2022: Ladada (Mon dernier mot)
Veel overtuigender en overweldigender kon de pas negentienjarige Claude in 2022 niet de Nederlandse popmuziek in stormen. We maakten kennis met de vloeiende manier waarop Claude zijn moedertaal Frans en tweede taal Nederlands met elkaar samen laat vallen. Daarbij allitereert en binnenrijmt hij er in beide talen op los: 

Is dit de laatste ronde
Is dit la fin d’amour
Ik ben mezelf niet meer
On être ensemble pour toujours
Stem in mijn hoofd, gaat maar door
Ik hoor je naam encore, encore

In een mum van tijd is Ladada (Mon dernier mot) een monsterhit; het staat wekenlang bovenaan de Nederlandse hitlijsten, haalt dubbel platina, en de iets later uitgebrachte Engels-Franse versie wordt in veel Europese landen gedraaid.

2023: Layla
In het voorjaar van 2023, een half jaar na Ladada, is Claude terug met een tweede single. Waar Ladada een gebroken hart bezingt, laat Claude in Layla horen ook te kunnen spelen, met thematiek en met taal. De titel komt voort uit een songtekstprobleempje: Claude en zijn twee vaste schrijfpartners wilden iets met de ‘lay’-klank, maar kwamen niet tot goede woorden, tot een van hen er simpelweg de naam Layla van maakt. Het nummer vervlecht opnieuw het Frans en Nederlands met elkaar, soms binnen een en dezelfde zin:

Iedereen zit je achterna
Maar je suis different, ben anders, ja
Dus ik tel tot drie, zeg un deux trois
Lay-lay-lay-layla
Mag ik met je meegaan
Dan zijn we samen eenzaam
Oh regardez là

Net als Ladada bracht Claude het nummer Layla voor het eerst live bij de Coen en Sander Show. Dj Sander Lantinga, zelf lid van de Nederlandse selectiecommissie voor het Eurovisie Songfestival, wierp toen al het balletje op: ‘In al die tweeënveertig landen doet niemand wat jij doet. Ik denk dat het een match zou zijn, Claude.’ Na wat aarzelen antwoordde Claude met een ‘oui’, en ‘het zou wel heel vet zijn.’

2024: Beste Zangers
Als jongste deelnemer aan het programma ooit maakte Claude veel indruk in De Beste Zangers 2024, vooral met zijn veelzijdigheid in muziekstijlen en sterke vocale prestaties. Zo ‘ver-claude-de’ (zijn eigen woorden) de zanger een van de eerste singles van zangeres SERA, Only us, tot het wederom half Nederlands-, half Franstalige Indépendant (zie video). Ook het Engelstalige genre pakte hij aan, met vertolkingen van bijvoorbeeld Michael Jacksons Man in the mirror en Fire van The Pointer Sistes. Gevoeliger en intiemer waren zijn covers van Toen ik je zag van Hero, Hannah Mae’s De Kerkstraat, en zijn duet met Matthijn Buwalda, Mooi van Marco Borsato. De broers van Tangerine, mede-deelnemers, verzuchtten tijdens een van de afleveringen een mooie samenvatting van wat ons tijdens een ver-claude-d Eurovisie nog te wachten staat: ‘Dit is echt vakmanschap.’