Een jongen in wie zelfbewustzijn en kwetsbaarheid in gelijke mate om voorrang streden, zo stond Loïc Nottet op het songfestival van 2015, zo werd hij vierde voor België. Met zijn Rhythm inside zette hij een filmisch optreden neer. Daarna bleef het een tijdje stil. Omdat Nottet geen verkeerde stappen wilde zetten – niet omdat hij onzeker was over waarheen zijn weg moest leiden. Na een voorproefje in de vorm van een tweede single, A million eyes, verscheen onlangs zijn volledige album. Selfocracy. Waarop Loïc Nottet (die alle teksten zelf schreef) ons een indringend bericht door te geven heeft. Eurostory luisterde naar de twaalf liedjes, met name naar de tekst, en haalde er de sterkste tekstregels uit.

‘The mirrors distort us, they hatch outsized egos inside us.’
Het begint al met de titel: we leven volgens Nottet niet enkel in een democratie, een oligarchie of een bureaucratie, maar in een Selfocracy. Hij opent het album met een gesproken inleiding op Game-of-Thornes-achtige muziek. Daarin geeft hij een waarschuwing van zijn moeder aan ons door: Mother told me not to go near mirrors. Waarom eigenlijk niet? Omdat ze – prachtig gezegd – een doorgeschoten ego in ons uitbroeden.

‘We want that crown, and we want it now, to be the selfish kings of a worthless empire.’
Wat Nottet ons te vertellen heeft in de tweede track – de sterk voorstuwende hitsong Mud Blood, is niet fijn. We stoppen allerlei soorten drugs in ons lichaam, in ons leven, en daarmee zijn we moddereters geworden: ‘Yeah we eat the mud to be free’. Met die drugs bedoelt Loïc niet uitstuitend drugs-drugs, maar ook ideeën die demonen worden: ‘It’s all about what we look like. We talk about ourselves even if we sound obsessed.’ Waarom eigenlijk? Nottet geeft het in een bitter bijzinnetje aan: om net te kunnen doen alsof we het naar ons zin hebben.

‘I’m left standing here, daring you to throw your stones.’
De ‘8’ uit de titel van de derde song, Team8, staat voor acht ‘zondes’. Loïc somt ze voor ons op, noemt ons ‘members of team8’ en zegt: ‘We’re crushed by the wight of the sinner chains we make’, veroordeelde slaven zijn we, en die metafoor is natuurlijk sterk verwant aan de ‘moddereters’ uit Mud blood.
Hoe het komt dat Nottet het allemaal zo zwart ziet wordt ons voorzichtig duidelijk in Dirty. Loïc heeft zich vroeger buitengesloten gevoeld (in interviews heeft hij aangegeven dat de tekst van deze songs persoonlijk en vaak autobiografisch is). Zozeer zelfs dat hij zich als kind dirty noemt: bespuugd. Het lied begint met een verraderlijk tingelmuziekje uit een babykamer, maar uiteindelijk wordt er via een rapbijdrage van Lil Trip toch een voorzichtig optimisme bereikt: yes, we’re looking dirty, but they will not bring us down.

‘Death’s taking those that we love most.’
Zoals track drie een voortzetting van track twee was, is track vijf dat van track vier. Oftewel: het pestverleden duikt opnieuw op in A million eyes. ‘You talk behind my back. You spy on me. So I scream and shout to make you leave, but you’re still here. You keep judging me – with your million eyes.’ De melodie blaakt evenwel van de wraak. Nottet klinkt woedend en beschuldigend, als een jongen die eindelijk terug mag schreeuwen.
En dan komt Whisperers met zijn duistere tekst: iedereen sterft, en dan vooral de ‘best souls.’ De ‘unworthy mortals’ blijven over, en die proberen het stille fluisteren van de doden te verstoren…

‘Start accepting that failing is your skill.’
Of misschien wordt er juist door de náre stemmen gefluisterd – dat zou je denken als je luistert naar de tekst van het op Whisperers volgende lied: Poison. Nottet vertelt over de vooroordelen van anderen die gif in zijn hoofd geworden zijn: wat je wil zal je niet lukken, je stelt je doelen veel te hoog. Met een omineus koor en harde gitaren wordt het dreigingsniveau flink opgevoerd – want weg gaan ze niet meer, die stemmen: ‘You’ll have to bear me, cause I’m stuck in your mind, I’m sorry.’

‘I refuse to move on if you kill my songs.’
Er is lucht nodig. Genezing. Die bezingt Nottet in Cure – het tekstuele hart van dit album:
‘Haters forgive me if I sing,
but it’s my only true belief.
Singing is the way that I scream
in this reality.
Yes, haters, please forgive me,
I know my voice can sound weird but
music is my own therapy
and that is all I need.’

‘This hungry, hungry heart, cannibal heart, searching for the purest love that it can have.’
Wat volgt is een tekstuele uitstap. Nu gaat het twee songs lang over de liefde. De wilde liefde. In Wolves, een duet met Raffaella, staat: ‘I’m howling like a wolf, I’m shouting out my soul.’ En, als hij het meisje van zijn keuze veroverd heeft: ‘Now the curse is on you. I’m already bound to you. The beast is in your bones.’
In Hungry heart volgt dan de spiegelkant van dat soort desastreuse liefdes: nu heeft zij een kannibalenhart. Ontketend is ze: ‘This love eater has no more chains.’

‘We’re gonna break that glass, break that glass. We’re gonna break what held us back!’
Het album komt tot een besluit. Eerst weer een toespraak – die nu Peculiar and beautiful heet. Nottet is niet meer boos, maar constaterend. Opnieuw laat hij ons nadenken over de functie van spiegels. ‘I know nothing more capricious than a mirror. It can choose to make us love or detest all that we are.’ De spiegel zelf wordt de ware vijand: mensen zijn bang voor wat de spiegel hen vertelt, en angst kan – bij een overdosis – een leven compleet vergiftigen.
De kernwoorden (mirror – fear – demons) van het hele album komen niet alleen terug in deze gesproken overweging, maar ook in de tekst van het slotnummer, Mirrors. De belangrijkste zinnen van vrijwel alle songs komen terug, maar dit keer wordt de woede wérkelijk weggezongen. Conclusie: de angst lijkt verslagen – en dat maakt de met kristallen stem gezongen eindzinnen van deze vlammende en gedreven plaat tot een werkelijk teken van hoop:
‘Time’s come to break the glass, and now
it’s smashed.’

TRACKLIST

Selfocracy (Loïc Nottet)
Mud blood (Loïc Nottet/Alexandre Germys/Amy Morrey)
Team8 (Loïc Nottet/Luuk Cox/ Amy Morrey)
Dirty (feat. Lil Trip) (Loïc Nottet/ Pierre-Antoine Melki/Raphaël Judrin/Yoan Chirescu/ Amy Morrey/Yannis Borrey)
Million eyes (Loïc Nottet/ Luuk Cox/Amy Morrey)
Whisperers (Loïc Nottet/Amy Morrey)
Poison (feat. Shogun) (Loïc Nottet/Alexandre Germys/Allan François/Amy Morrey/Shogun)
Cure (Loïc Nottet/Amy Morrey)
Wolves (feat. Raffaella) (Loïc Nottet/Amy Morrey/Salim Elakkari)
Hungry heart (Loïc Nottet/Alexandre Germys/Amy Morrey)
Peculiar and beautiful (Loïc Nottet)
Mirror (Loïc Nottet/Amy Morrey)