Kristian Kostov kennen we van een groundbreaking tweede plek voor Bulgarije op het Songfestival van 2017 – de destijds pas zeventienjarige performer bracht zijn Beautiful mess verrassend overtuigend en verrassend professioneel.

Daarna kreeg hij dan ook een EBBA-award, uitgereikt aan jonge artiesten die ‘border breakers’ zijn, die dus buiten hun eigen land opgevallen zijn. Ook volgden er twee nieuwe songs: The one (I need you), een upbeat song, geschreven door Kristians broer Daniel, en diens vriendin, Maria Erke. En Burning bridges, een compositie van JOWST, de Noorse Eurovisie-deelnemer, die Kostov ontmoette tijdens het festival. (Eurostory interviewde JOWST hierover, lees het hier.)

Maar middenin de zomer van 2018 kwam de eerste echte EP van Kristian Kostov uit: Shower thoughts. Vier songs waar hij zelf aan meeschreef, en die qua productie, arrangementen, compositie en vertellingen vooral dit tonen: persoonlijkheid.

‘I tried to be like them, to smile like I don’t care.’

In Get it, de eerste single, zingt Kostov over het gevoel een buitenstaander te zijn. In het refrein wordt dat gevoel mooi verwoord als ‘chronic out-of-stater’. De muziek, met veel kleine, maar perfect geplaatste geluidsaccentjes, versterkt dit. Goed gedaan, productioneel: Kostov klinkt alsof hij in een grote, imponerende, resonerende ruimte staat en enigszins verdwaald is.

De hoofdpersoon is aan het begin van de song niet in beste doen: ‘I’m wasted but I’m fine’. Zijn vrienden zijn ‘friends I don’t make’, en mensen om hem heen vinden dat hij zijn dagen doorbrengt ‘in a way they call unfair.’

Het refrein daarna is mooi dubbelzinnig. Eerst denk je dat hij smeekt: ‘Get it, get it, get it’. Begrijp het, begrijp me. Maar dan blijkt de tekstregel langer: ‘Get it – right or wrong’, waarmee hij waarschijnlijk zichzelf aanspoort: ‘Ik wil het goed doen – of juist niet.’

Het sterkst aan de song is misschien wel hoe het tweede couplet muzikaal begint zoals het eerste, maar al na twee zinnen onderbroken wordt door een onverwacht geplaatste bridge. Dat past precies bij wat Kostov daar beweert. De twee zinnen waar het om gaat zijn namelijk: ‘I tried to be like them, to smile like I don’t care’, maar Kristian valt zichzelf meteen in de rede: ‘But what if I do?’ En dan rapt-slash-zingt hij in lange zinnen een verdediging van zijn buitenstaander zijn: Ik weet dat ik duizenden fouten heb gemaakt, maar ik maak er nog een miljoen meer, als dat nodig mocht zijn!

Wat eigenlijk een muzikale vertaling is van wat hij in een heel persoonlijke video heeft gezegd over nare commentaren, waar hij mee om heeft moeten leren gaan sinds 2014, toen hij tweede werd bij The Voice Kids Russia, als onderdeel van het team van Eurovisiewinnaar Dima Bilan. Overigens vertelt hij in de video ook over hoe verschrikkelijk hij zich voelde na het behalen van de tweede plek op het Songfestival. En over hoe impulsief hij is, over de ruzies die hij heeft, over mensen die zeggen dat hij op jongens valt, over zijn acne, het spleetje tussen zijn tanden, over de dingen die hij vergeet: Get it, get it, get it – right or wrong.

‘Netflix ’till six. And it’s time to kiss.’

In Shower thoughts beraamt de ik-persoon, terwijl hij onder de douche staat, romantische plannen, die trouwens wat hem betreft ook uit mogen lopen op iets erotisch. ‘Got your head spinning, our bodies singing’.
Leuk is de staccato-manier waarop de plannen in het tweede couplet opkomen in het hoofd van de douchende Kristian. Je ziet ze als het ware tussen de stralen opploppen:
‘Meet.
Eat.
Movie.
At three.
Netflix ’till six.
And it’s time to kiss.
Enough.
Get rough.
Make love.
Hold tight.
We fly.’
En dan de laatste zin die samenvatting, conclusie en wens ineen is: ‘Ain’t no ordinary night.’

‘Hear me breathing breathlessly.’

Lullaby, de derde song op Kostovs EP is een raadselachtig sprookje. Op een bezwerende melodie (in feite is er geen melodieus verschil tussen couplet en refrein, waardoor het één vertelling wordt, die de zanger ons als het ware in het oor ademt) vertelt Kostov het verhaal van een jongetje dat zo’n twintig jaar geleden geboren werd en bij wijze van wiegeliedje door zijn moeder toegezongen werd: ‘Doe je ogen dicht en tel tot drie. Hoor mij zonder adem ademen. Doe je ogen dicht en tel tot drie. Ik wil je naast me zien.’

Dat zijn prachtige, spannende zinnen. Natuurlijk zou het woord ‘breathlessly’ technisch gesproken ook ‘buiten adem’ kunnen betekenen, maar verderop wordt duidelijk dat eerder ‘zonder adem’ wordt bedoeld.

Ook in de rest van het lied is de vertelling mysterieus: Er was eens een pasgeboren jongetje. Zijn naam was sterk, slim, dapper en jong. Hij kwam in een klein dorpje in de bossen ter wereld en droeg een gele hoodie. Zijn moeder leerde hem vliegen, maar als hij bang was voor monsters dan zong ze voor hem.

In het tweede gedeelte van het lied flashen we forward naar twintig jaar later. De jongen werd groot en vecht inmiddels voor een betere wereld. Maar dan volgt een akelig onheilspellende zin: ‘Every story has an end.’ Oei – wat is er gebeurd?

We lezen het in de zin erna: ‘Momma left to no-man’s land’, wat niets anders kan betekenen dan dat ze gestorven is. ‘Time stopped, his armor fell’ – ja, zo voelt dat. De tijd houdt op en je staat volledig in de kou als zoon als je moeder doodgaat. Je hebt geen bescherming meer. Wat valt er nog te doen?

In de laatste zin staat dan: ‘Then he cast his magic spell’. Gevolgd door het refrein: ‘Doe je ogen dicht en tel tot drie. Hoor mij zonder adem ademen. Doe je ogen dicht en tel tot drie. Ik wil je naast me zien.’

Zonder adem. Kristian Kostovs Lullaby is dus géén sprookje. Het is een – door de dood van zijn grootmoeder geïnspireerd – klein, triest verhaal over een jongen die op veel te jonge leeftijd zijn moeder verliest en aan haar sterfbed niets anders kan doen dan het wiegeliedje waar zij hem vroeger mee troostte naar haar terugzingen. Ik wil je naast me zien. Met die laatste woorden wordt Lullaby een toverspreuk die op aangrijpende wijze niet meer werkt.

‘Your life is black and white. I’m not that colorblind.’

De laatste song – en misschien ook de sterkste – is Rift. Een van de eerste commentaren onder de video van deze song was: ‘Listening to this feels like keeping a hand on Kristian’s open heart.’ Dat is prachtig gezegd, en niet onterecht, want Rift is het emotionele afscheid van een relatie.

De eerste zin geeft weer hoe intens de relatie was: ‘You were me, I was you.’ Maar al snel valt de conclusie: ‘You’re lost inside of me.’ Binnen in mij ben je kwijtgeraakt. ‘And now I set you free.’ En nu laat ik je vrij.

Waar ging het fout? Het tweede couplet licht ons wat bij. Het meisje waar het om gaat is ‘sixteen forever’. En vooral: ‘Jouw leven is zwart-wit, maar zo kleurenblind wil ik niet zijn.’

In het refrein zingt Kostov voluit, als met bloedende stem. De tekst van dat korte refrein is drie keer anders, en het wordt steeds erger:
(eerste couplet) ‘You’re broken apart. And you’ve played your part.’
(tweede) ‘Enough is enough. You left me in half.’
(derde) ‘My life is your gift. You know, this is…’
en dan eindigt de song in een ijzingwekkende afronding van één woord, waarbij de muziek helemaal stilvalt, en we alleen Kostovs stem nog horen zeggen:
‘…rift’.
Kloof.

Alle songs zijn geschreven door hetzelfde team, namelijk: Kristian & Daniel Kostov, vriendin Maria Erke, aangevuld met Sasha Xuman, Russisch zanger en componist/tekstschrijver die een eigen label heeft, wat ook het label is waarop deze EP uitkwam: Xuman Records.  Naast deze songs, die op alle fronten een sterke stap vooruit zijn, is er ook prachtig visueel materiaal – zie vooral de video waarin Kristian onder een douche met gele verf staat. Of wereldwijde bekendheid à la Shawn Mendes of Troye Sivan erin zit zullen de komende jaren duidelijk maken. Maar met Shower thoughts laten de broers Kostov in elk geval zien: het zit erin.