In Australië een wereldster, en waarschijnlijk daarom ook de eerste officiële Eurovisiedeelnemer voor zijn land – Guy Sebastian. Ook in Nederland groeit zijn naam, en in december 2019 ging schrijfster Iduna Paalman voor ons naar zijn Amsterdamse concert, onder andere om hem persoonlijk de hand te schudden. Zie foto. En zie verslag.

You look crap
‘Head and shoulders the best voice we’ve heard today,’ zegt een jurylid tegen de Australische Guy Sebastian na zijn auditie voor Australian Idol. Sebastian lacht dankbaar. Een ander jurylid heeft de tranen in haar ogen. Zijn stem is een cadeautje, vinden ze allemaal. Er is alleen een flinke however: ‘You look crap, so you have to work on that.’

Het is 2003, de tijd van strakke surfkralenkettingen en, in Sebastians geval, piekhaar en een neppe bontjas over een verwassen sweater. Nog niet helemaal de looks van een popster, vinden ze.

So nice
Zestien jaar later is alles goedgekomen. Strak baardje, strak shirtje, zwart jasje. Nog steeds die imposante wenkbrauwen en dankbare lach. Het is begin december 2019, ik sta met een kleine twintig fans in de verder nog lege zaal van de Melkweg in Amsterdam. We hebben VIP-tickets, mogen Sebastian wat vragen stellen en op de foto. ‘Hey,’ zegt hij verlegen, ‘so nice to be here.’ Hij kijkt moe, zijn manager zwaait achter hem met haar telefoon. ‘Who wants a picture? Make a line please!’ In Australië is Sebastian gigantisch bekend. Na zijn succesvolle Australian Idol-auditie won hij de show, sindsdien bracht hij tien albums uit. Je ziet dat hij het geleerd heeft: hoe hij zijn handtekening zet, hoe hij lacht, hoe hij met die lach alles op afstand houdt. Als ik aan de beurt ben krijg ik een knuffel van hem, bij het beantwoorden van mijn vragen gebruikt hij telkens dezelfde vier woorden: amazing, thankful, so nice.

Thank you bye
In 2015 deed Sebastian mee aan het Songfestival, hij werd vijfde. Hoe hij dat heeft ervaren, wil ik weten. ‘Het heeft alleen maar deuren geopend,’ zegt hij blij. ‘Het heeft me op zoveel bijzondere plekken gebracht, en bij zoveel bijzondere mensen. Ik ben heel dankbaar dat ik die kans heb gekregen.’ Hij glimlacht weer, ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik de duizendste ben die deze vraag stelt, en dat hij stiekem gek wordt van dit soort momenten. ‘Maar het is allemaal ook best heftig en uitputtend toch?’ vraag ik. ‘Thank you,’ zegt de manager en ze duwt zacht tegen mijn schouder, ‘thank you, bye!’

A terrible place to start a tour
Dan wandelt de rest van het publiek binnen. Mijn goede vriend Edward en ik zoeken een plekje bovenin de zaal, aan de zijkant, zodat we het podium goed kunnen zien en niet in het gedrang hoeven staan. Bij een concert als dit ben ik graag een kijker en een luisteraar, opgaan in de menigte vind ik zonde, ik zweef er liever boven. Sebastian komt op, giga-applaus. Hoewel ik dacht dat hij in Nederland niet heel bekend is, heeft hij hier een trouwe fanbase, dat is duidelijk. ‘My second biggest territorium,’ zegt hij. Grote grijns, die lijkt oprechter dan tijdens het VIP-moment. Dit is de tweede keer dat hij in de Melkweg staat, hij vindt het hier heerlijk. ‘Amsterdam is an amazing place to end a tour, a terrible place to start one.’

Tranen tranen tranen, strakke moves
Dan begint hij te zingen en direct is het klaar met de vrolijke kletspraatjes. Bam, daar staat een wereldartiest. De liedjes Love me like that en Like a drum zijn het startsein van een overrompelende show. Ik kijk Edward aan. Wow, doen onze monden allebei.

Het is niet alleen springen en juichen en funky R&B. Met het liedje Get along wil Sebastian ons vertellen over alle oneerlijkheid in de wereld. ‘Het is makkelijk om iemand te haten die je niet kent,’ zegt hij, ‘iemand die geen fysiek gezicht heeft.’ De visuals op de achtergrond laten demonstraties, ontploffingen en reddingsbrigades zien, bordjes met Guns kill. Een beetje over de top misschien, maar het werkt, we luisteren doodstil.

Eén van zijn bekendere liedjes, Before I go, is een hoogtepunt. Sebastian houdt geregeld zijn mond en laat het publiek het werk doen; alle teksten worden meegebruld. Ik ben zelf van nature niet zo’n meebruller, maar ik kan me niet inhouden. ‘Dit liedje gaat over geloven in jezelf,’ zegt Sebastian. ‘Ik kreeg afwijzing na afwijzing en toen dacht ik: nu is het klaar. Nu wil ik zelf bepalen wat ik kan bereiken, ik wil het niet langer laten afhangen van anderen.’

Er volgen nieuwe liedjes (Drink en Believer), dan is Sebastian even stil. ‘Dit is het moment waarop ik normaal gesproken ga huilen.’ Het liedje dat hij zal zingen, Big bad world, gaat over zijn zoon Hudson. ‘Ik was bang om een kind te krijgen,’ vertelt hij. ‘Ik zag overal gevaren en bedreigingen in de wereld. Toen schreef ik dit nummer, ik speelde het voor mijn vrouw en het begon direct: tranen tranen tranen.’

Tonight again
Verstilde liedjes, dansliedjes, strakke moves, Sebastian kan alles. Hij improviseert op suggesties uit het publiek, zingt een duet met de Nederlandse Patricia, en dan toch ook het Eurovisieliedje (‘dat heb ik een paar jaar niet meer gezongen, dus ik heb snel even geoefend vandaag!’). Als toegift nogmaals Before I go. Ik kijk Edward aan. Ik kan alleen maar woorden als amazing zeggen, en thankful en so, so nice. ‘Het beste concert dat ik dit jaar hoorde,’ antwoordt Edward.

Fire Fight Australia
In de zes weken die verstreken sinds het concert verdween een groot deel van Australië in vlammen. Fire Fight Australia organiseert op 16 februari een benefietconcert waar ook Guy Sebastian zal zingen. Het is stijf uitverkocht. ‘FIRE FIGHT AUSTRALIA will see ANZ Stadium in Sydney Olympic Park play host to international and local music icons as they unite to share one stage for Australia during its time of need,’ schrijft de organisatie.