‘Ik ben een zanger én een schrijver. Ik vind dan ook dat er geen streepje hoort te staan in het woord singer-songwriter. Ik ben zowel het een als het ander, en in mijn ‘artiest’ zijn combineer ik die dingen.’

Dat vertelde Duncan Laurence ons in onderstaand gesprek. Het sluit aan bij hoe we hem eerder in de week zagen, tijdens een mini-concert dat hij voor de verzamelde pers gaf. Hij is zichtbaar blij om op het podium te staan en zijn songs te laten horen. ‘It’s so nice to be here singing,’ zegt hij, ‘because that’s what I love to do.’

Nieuwe songs

En dan laat hij samen met zijn band een paar van zijn nieuwe nummers horen. Hij begint met Where you are, een lied over de eenzaamheid van hotelkamers, over het in je eentje in een tweepersoonsbed liggen en denken: ‘I wanna be where you are.’

Daarna volgt het vrolijke, licht-gospelachtige Tomorrow. Met de zin: ‘We’ll keep dancing in the rain, don’t ever worry about tomorrow.’ Het liedje wordt afgesloten met een gelukzalige kreet van Duncan, een soort: ‘Wraagh!’ Ja, hij is aan het genieten.

Schrijven
Vervolgens legt hij uit dat hij óók geniet van het samen met anderen schrijven aan nieuwe songs. Hij vertelt dat hij dat de afgelopen maanden zowel met teams in Stockholm als in Londen gedaan heeft.

Een voorbeeld van zo’n samenwerking is Silence – een van Duncans eigen lievelingstracks, een triest liedje over uitgepraat zijn aan het eind van een relatie: ‘Maybe there’s no need to talk, this silence says it all.’

Daarna horen we nog The greatest, dat een prima nieuwe single zou kunnen zijn: ‘We are still the greatest’- en Ice age, een hypnotiserend nummer, dat gedeeltelijk met kopstem wordt gezongen.

En natuurlijk is Arcade daarna het laatste liedje. Hij leidt het in met ‘I’m sorry this is my last song. But it’s the one we all know.’

Gesprek
Een dag later spreken we Duncan persoonlijk. We waren benieuwd naar met name die andere helft van zijn kunstenaarschap: het schrijven. In de warme, maar beschaduwde omgeving van een fijne wijnbarretje in de buurt van het Tel Aviv-strand werd het een fijn klein gesprekje over geluk. Dat van het maken en van het zingen. Kijk: