De wereld werpt zijn lasso altijd enkel om de winnaar. Maar Eurovisie spreidt – met name dit jaar – een waaier aan interessante alternatieve liedjes in de diverse nationale selecties. Je zou zeggen: What a waste.
Daarom schept Eurostory graag wat bijzondere bijdragen op uit de beste voorrondes van dit jaar. Vandaag: het Sanremo-festival in Italië.

Blauwdruk
Van San Remo werd dit jaar de tweeënzeventigste editie gehouden, wat dus betekent dat het ouder is dan het Eurovisie Songfestival zelf. Sterker nog: het was er in 1956 de blauwdruk voor. De link San Remo – Eurovisie is overigens lang zwakjes of zelfs niksig geweest. In het verleden diende San Remo meestal helemaal niet als voorronde. Pas sinds 2011 wordt de huidige constructie gebruikt, waarbij trouwens nog altijd de winnaar zelf beslist of hij/zij/hen ook echt Europa in trekt.

Fruitschaal
Dit jaar was het vooraf eigenlijk al duidelijk dat de gebundelde superpower van Mahmood en BLANCO winst zou opleveren, maar zoals elk jaar was San Remo ook nu weer een overvolle fruitschaal van grote namen en songs. We hadden daarom in plaats van de vijf nummers hieronder makkelijk tien andere kunnen kiezen. De weelde.

Elisa (2de)
In 1988 was Elisa elf en begon ze met het schrijven van liedjes.
In 1995 was ze twintig, verscheen er een eerste album, waarna er nog acht volgden met – grijp je stoelleuning vast – 51 singles.
Een geweldige carrière dus, met Engelstalige succesnummers, waarvan So delicate so pure in Nederland het hoogst in de hitlijsten kwam.

Maar meedoen aan San Remo was voor haar een reden om in het Italiaans te gaan zingen. Haar eerste inzending, in 2001, Luce bracht haar meteen de winst en werd haar grootste hit in eigen land. Ze zong het ook tijdens de sluitingceremonie van de Olympische Winterspelen van Turijn (2006).

Haar tweede deelname, die van dit jaar, meer dan twintig edities later, was dus nogal huge. Ze kreeg heel veel stemmen, maar ja, Mahmood en BLANCO waren net iets méér huge.
O forse sei tu (‘En misschien ben jij het’) was ook een mooie winnaar geweest, met zijn vloeiende melodielijn en die prachtige poëtische tekst waarin Elisa onder woorden probeert te brengen wat de liefde voor iemand kan betekenen:
‘Misschien ben jij wel
dat moment dat me een tikje geluk brengt
en het achterlijke verlangen om eeuwig,
eeuwig, eeuwig
te willen leven.’

Iva Zanicchi (18de)
Een eerdere winnares, die Elisa? Ja, maar Iva Zanicchi dendert daar overheen. Let op: ze deed dit jaar, op haar tweeëntachtigste, voor de elfde keer mee en won al drie maal (1967, 69, 74).
O, en ze stond als gevolg daarvan één keer op het Eurovisie Songfestival, in 1969, met Due grosse lacrime bianche (13de).
Nu zong ze Voglio amarti (Ik wil van je houden), een rechttoe rechtaan liefdeslied, maar wel met deze aardige zin in de bridge: ‘En als ik op een dag een extra rimpel in mijn hart ontdek, dan weet ik dat die van jou afkomstig is.’

P.S. 1: San Remo 2022 was het festival van de eerdere Eurovisiedeelnemers. Behalve Iva en Mahmood (2019) waren dat ook Fabrizio Moro (2018), Emma (2014), Massimo Ranieri (1973 en 1971) en zelfs Gianni Morandi (1970) die op zijn oude dag toch maar mooi derde werd met het feestelijke Apri tutte le porte (‘Gooi alle deuren open’).
P.S. 2: Iva Zanicchi was in haar leven ook politica. Van de flink-rechtse soort. Ze zat voor de partij van Berlusconi in het Europees parlement. Tsja.

Matteo Romano (11de)
Niet alleen oudjes tijdens San Remo, elk jaar stromen er vanuit de jongerencompetitie, die verbonden is aan het festival, ook drie talenten door naar de ‘grote’ versie.
Dit jaar was Matteo Romano (20) een van hen. Hij kwalificeerde zich als laatste, maar kwam van alle beginners het hoogst met zijn Virale (juist: ‘Viral’)
Goeie titel, want: zijn eerste liedje ging viral via TikTok en werd een hit in coronavirustijden. Interessant is dat hij, hoewel hij meteen al drie miljoen views oogstte, tegelijkertijd totaal niet te koop loopt met privé-informatie. Daar is hij, naar eigen zeggen, te verlegen voor. Oké, dit weten we: Hij is er een van een drieling. De oudste.

Zijn song Virale behandelt intussen een ander soort besmettelijkheid:
‘Laat jezelf gaan,
zodat je hart valt
en de liefde weer tevoorschijn komt,
trending wordt, groeit
en viral gaat.’

Rkomi (17de)
Zanger Mirko goochelde de twee lettergrepen van zijn voornaam in omgekeerde volgorde en hij had zijn artiestennaam. Hij is 28, rapper, heeft een kat die Ginger heet, is dol op thaiboksen en maakte met Taxi Driver (genoemd naar de Scorsese-film met Robert De Niro uit 1976) het bestverkochte album van vorig jaar.
Dat Rkomi van taal en teksten houdt valt af te lezen aan zijn originele songtitels, check deze bijvoorbeeld:
Io o le mie canzoni? (‘Ik of mijn liedjes?’),
Brr brr,
Peaky Blinders (naar de Netflix-serie)
en
Dasein sollen (naar het ‘Dasein’-concept van de filosoof Heidegger).

Insuperabile, zijn Sanremo-song, betekent ‘onverslaanbaar’ en gaat in een lekker roffelend tempo over de elektriciteit van de liefde: ‘Ik adem diesel’, ‘Ik balanceer op prikkeldraad’ en ‘Jouw sproeten zijn de treden die me naar de Olympus leiden.’

La Rappresentante di Lista (7de)
Het schijnbaar meest onbezorgde liedje kwam van het duo ‘de vertegenwoordigers van de lijst’, oftewel: Veronica en Dario. Voor het tweede jaar op rij namen ze aan San Remo deel. Vorig jaar elfde, nu vier plaatsen hoger, niet slecht.
Ciao ciao is vooral blij:
‘Met mijn handen, met mijn handen, met mijn handen:
ciao ciao.
Met mijn voeten, met mijn voeten, met mijn voeten:
ciao ciao.
En met mijn hoofd, met mijn borst, met mijn hart:
ciao, ciao.
En met mijn benen, met mijn kont, met mijn ogen:
ciao!’

Het lijkt bijna een kinderliedje, je kunt het dansje zo nadoen. Totdat je de rest van de tekst vertaalt:
‘De aarde zal verdwijnen in de stilte van deze wereldwijde crisis.’
en: ‘Dit is het einde van de wereld, laten we alle etalageruiten inslaan.’
en: ‘Ik zit een stomme krant te lezen en intussen breekt er in mijn stad een wereldoorlog uit.’
Gezellig.

Maar hé – nog altijd een vrolijk melodietje.
Ciao!

En wat vind jij?
Laat het hiernaast weten in de poll!