Er zijn vonken. Er is wrijving. Er is een zoen. En er is iets van slapengaan. Maar dan komt de volgende ochtend. Je kijkt opzij en denkt: shit, waar zijn mijn peuken? En fuck, mijn hoofd knalt uit elkaar. Je probeert de nacht weg te spoelen met een glaasje sterk, maar het ongemak dat tussen de kussens ligt verdwijnt niet. Je beseft: dit is de verkeerde plek. This is the wrong place. Maar je beseft ook: ik leef de Vlaamse inzending voor het Eurovisie Songfestival. Ik ben Hooverphonic.

One night stand
Want België stuurt een lied over een one night stand naar het Songfestival. Het lied beschrijft niet alleen de opwinding die plaatsmaakt voor het ongemak. Nee, de leden van Hooverphonic gaan een stapje verder en gieten met een The Handmaid’s Tale-achtige videoclip, en zinnen als speldenprikjes, een sinister sausje over het geheel. Oké, laten we beginnen bij het begin én met de videoclip.

Geike
In de clip is Geike te zien, die in februari 1997 voor het eerst in aanraking komt met Hooverphonic. Ze auditeert voor de band, wordt gekozen en is vervolgens elf (!) jaar lang het gezicht van de Vlaamse formatie. Een fase van opstart kent de band nauwelijks, want meteen schiet Hooverphonic als een straaljager door alle muzikale barrières heen. Zo is hun Eden te horen in de Amerikaanse horrorfilm I still know what you did last summer, treden ze op tijdens de openingsceremonie van het EK Voetbal en zijn ze de eerste Vlaamse headliner op Rock Werchter. En toch is Geike in Nederland vooral bekend vanwege het zachte, bijna zalvende, geluid dat zij toevoegt aan BLØF’s Zoutelande.

Onthoofding
Goed. Geike dus. In een beige trouwjurk, en met een kanten sluier die haar gezicht omlijst. De ene keer met een kandelaar vol brandende kaarsen, weer een andere keer met de vingers gekromd om de kolf van een pistool. Allerlei elementen die tot een uitgekiende compositie behoren. Een echte Hooverphonic-compositie, aldus het persbericht van de band. ‘Het is wellicht voor sommigen onder ons een herkenbare situatie: wakker worden in the wrong place. Dit hoeft hopelijk niet per se te resulteren in een afgehakt hoofd zoals in de clip. Deze theatrale, donkere humor is eigen aan Hooverphonic. Tarantino meets Tim Burton, een sprookjeswereld die realiteit wordt.’

En in die sprookjeswereld doolt Geike dus rond, terwijl zij zinnetjes als…

You’re lying next to me, I don’t know where to hide.
(Je ligt naast me, ik weet niet waar ik me moet verstoppen.)

You get up ‘cause you need an organic cup of tea.
(Je staat op omdat je toe bent aan een kopje biologische thee.)

Thought you were a different kind of guy.
(Ik dacht dat je een ander type man was.)

Don’t you ever darе to wear my Johnny Cash T-shirt.
(Waag het niet om óóit mijn Johnny Cash T-shirt te dragen.)

… over een stroom aan luisteraars uitstrooit.

T-shirt
En met name die laatste zin kent een bijzondere geschiedenis. Alex Callier – bassist, producer en geestelijk vader van Hooverphonic – vertelt het als volgt: ‘Tijdens een schrijfsessie hoorden we Johnny Cash op de radio. Al lachend gaven we onszelf de uitdaging om in de song een stukje tekst over Johnny Cash te zetten. Dat resulteerde in Don’t you ever dare to wear my Johnny Cash T-shirt. De rest van de song is rond die lyric geschreven.’

Laarzen
En die song zou zomaar eens een verre echo van These boots are made for walking van Nancy Sinatra kúnnen zijn. Want, vertelt de band, Lee Hazlewood – de schrijver van Sinatra’s beroemde klassieker – vormde tijdens het maakproces een inspiratiebron. Leg je beide nummers naast elkaar, dan zie je inderdaad de overeenkomsten: een man die wat aanklooit, een vrouw die teleurgesteld is, een vilein-geestige vertelling en een slotsom vol grieven. De een smeekt haar laarzen om weg te lopen, de ander beschermt – met al het gif dat ze in zich heeft – een T-shirt met daarop de beeltenis van een Amerikaanse countrycoryfee.

Luka
Goed. Geike dus. Als protagonist. En dat is best bijzonder, want vorig jaar stuurde Hooverphonic Release me dat niet door Geike, maar door Luka Cruysberghs werd gezongen. Luka, die bijna drie jaar zangeres van de band was, vernam het nieuws over haar vertrek tijdens een virtuele vergadering, via Zoom. Daarover vertelde ze in een interview het volgende: ‘Het was even schrikken, maar ik begrijp het wel.’ En even verderop: ‘Mijn ouders vinden het jammer, maar ze zijn ook blij dat ik mijn eigen weg op ga. Ze zijn benieuwd naar hoe ik het ervan af ga brengen en naar mijn eigen stijl.’

2021 = 1997
Nu is Hooverphonic dus Geike en de mannen. En daarmee lijkt de cirkel rond. Want Hooverphonic 2021 is dezelfde als Hooverphonic 1997. Dezelfde klinkende drie-eenheid die spookachtige liedjes brengt. Maar Hooverphonic is meer dan een gevatte tekst of een duistere melodie. Hooverphonic is een totaalconcept. En voor totaalconcepten is het Songfestival allesbehalve the wrong place.