Een podium met strakke lijnen en vlakken, een snelle beat die onophoudelijk voortstuwt. Een enigszins ingetogen zingende jongen in het halfdonker, dansers om hem heen met maskers op. Met Luktelk (‘Wacht nog even’) vertegenwoordigt Silvester Belt zijn land Litouwen op het Eurovisie Songfestival 2024. Een lied dat ergens over wil gaan, en toch ook weer niet. Wie is Silvester, wat betekent zijn optreden, en wat zie je alleen als je goed naar de schaduw tussen de lichten kijkt?

Wacht nog even, wacht nog even
Met die drie woorden, herhaald en herhaald, is Luktelk ook het beste samen te vatten. Je zou er nog ‘alsjeblieft’ achter kunnen zetten. Want dat is wat deze niet zo lange monoloog, op strakke techno-achtige beats gezet, ongeveer wil zeggen. Alsof er iemand tegenover hem staat in die donkere club, zingt Silvester herhaaldelijk: ‘Morgen, echt, ik beloof je: morgen kan ik je mijn liefde geven. De dagen gaan voorbij, ik loop maar wat voor me uit, maar als het nacht wordt, dan vind je me. Daar in het donker, daar vind je me. Blijf je bij me? En wacht nog even, wacht nog even, alsjeblieft.’ 

Het gaat er niet over…
‘Iedereen vraagt me maar naar de betekenis,’ verzucht Silvester tijdens een van de vele interviews in aanloop naar het Eurovisie Songfestival 2024 in Malmö. ‘Misschien wil ik die wel helemaal niet geven. Misschien wil ik wel dat jij die zelf maakt. Ik wilde gewoon een heel fijn techonummer maken. Dus luister en kijk gewoon, en maak ervan wat jij wil.’  

… maar het gaat er ook wél over
‘Oké, het klinkt misschien als een geinig liedje,’ vertelt hij in een ander interview. ‘Maar het heeft een donkere kant. Voor mij gaat het over het vastzitten in een grijs, tijdloos gebied tussen twee fases. Over het naar buiten willen komen, maar dat nog niet kunnen.’

‘Het minst interessante aan mij’
Net als veel van zijn songs is ook Luktelk, zo geeft Silvester zelf aan, geënt op zijn worsteling met het vinden van zijn identiteit en seksualiteit in een homofobe omgeving. Zelf noemt hij het feit dat hij, volgens veel Eurovisie-kenners, de eerste openlijk homoseksuele Litouwse Songfestivalartiest is, ‘het minst interessante aan mij.’ Hij is er altijd open over geweest, vanaf het moment dat hij in 2017 voor het eerst aan een talentenjacht op tv meedeed – en die meteen won. Voor hem is het nooit een issue geweest, maar even openlijk vertelde hij dat hij er wél mee is gepest en gekleineerd, onder andere na zijn deelname op zijn twaalfde aan de Litouwse voorronde voor het Junior Songfestival (zie kader).

Nummer 1 in Litouwen
Dat was in 2010 – de jaren daarna waren een zoektocht voor Silvester. Altijd heeft hij geweten dat hij op podia wilde staan, maar hoe precies, waarmee, met welk verhaal? Een jaar na het winnen van die talentenjacht, Aš – superhitas (I Am a Superhit) in 2017, bereikte hij ook nog de live shows van de Litouwse X Factor. Inmiddels was hij al begonnen aan een muzikale opleiding aan de Westminster Universiteit in Londen, waar hij in 2019 afstudeerde. Net als een groeiend aantal Litouwse artiesten die hem voorgingen, probeerde hij voet aan de grond te krijgen in Londen, maar in 2021 besloot hij huiswaarts te keren om te kijken of hij daar zijn muzikale carrière kon voortzetten. En met succes: hij bracht meerdere singles uit die het oké deden in de Baltische hitlijsten, en zijn eerste deelname aan de Litouwse Eurovisie-voorronde was meteen raak. Met Luktelk won hij de finale, én het nummer werd in de weken daarna een nummer 1-hit – voorlopig alleen in Litouwen, maar wie weet hoe dat na het Eurovisie Songfestival zal gaan?

Jezelf eruit dansen
Bij het terugkijken van de eerste repetitiebeelden op het Eurovisiepodium brak Silvester naar eigen zeggen in tranen uit. ‘Alles klopte voor mij. Het donker, het licht. De dansers dragen maskers omdat ze schaduwen zijn, die verschillende kanten van mij representeren. En ik…?’ De grap is dat hij zichzelf vervolgens omschrijft als een waardeloze danser. ‘Waarom denk je anders dat het zo donker is op dat podium? Ik kan er niets van. Als alle lampen aan waren geweest, had je echt gedacht: wat staat die gast daar nou te doen? Maar dankzij al dat donker en die strakke lichten en dansers, fake ik mezelf erdoorheen. En dat is precies de boodschap van mijn nummer! Daarin zing ik dat ik niet wil dansen, maar dat ik moet. Dat is zoals het soms voelt: je wil niet, je lijkt vast te zitten, maar je moet je erdoorheen dansen, jezelf eruit dansen.’

copyright foto: Corinne Cumming/EBU