Zonnebril op.
Lekker laat – zodat de uitverkochte zaal goed op stoom is.
Strak jack (zwart). Strak shirt (wit, ene pand in de broek, andere eruit). Broek (ook zwart) tot net onder de knie. Stropdasje.
En dus die zonnebril op.
Zo verschijnt Mahmood, en zijn openingssong (Dei) staat meteen. Rake stem, rake sfeer.

Definitely cool
Mahmood danst tijdens de helft van het lied, zoals hij tijdens de helft van het hele concert zal dansen, en hoe is dat nou toch te omschrijven? Als een combinatie van hoekig en gesmeerd? Als armen en benen die figuren maken, terwijl de rest van het lichaam zich daar soepel aan aanpast? In elk geval: definitely cool, geen spoortje ongemak. En toch ook definitely spontaan, geen spoortje overbestudeerd.
Mahmood weet wat hij doet op het podium (terwijl hij drie jaar geleden tijdens een concert soms zelf nog wat verbaasd was over alles wat er met hem gebeurde, lees dat hier), maar zijn overtuiging komt in Amsterdam niet arrogant of supersterrig over.

Setlist
Het is duidelijk te zien dat Mahmood er plezier in heeft, en hij vuurt met zijn setlist de ene na de andere bolbliksem op het Melkwegpubliek af.
Want dit bewees het concert op Koningsavond 2022, tweeënhalve week voor de Eurovisiefinale toch vooral: wat. een. repertoire.
Er zijn geen fillers, er zijn geen restjes, daar doet Mahmood niet aan.
We spatten van Dei naar Ghettolimpo naar Klan naar Baci dalla Tunisia naar Inuyasha naar Il Nilo del naviglio – en hé, zelfs zijn nergens officieel te streamen fantastische coronaquarantainesong Eternantena komt langs.

Ontbranding
En weer verder met schot na schot na schot, met Dorado, met Remo, met Gioventù bruciata, met Rubini, met Karma, met T’amo, met Barrio, met Talata, met Rapide,
en dan.
Dan Brividi. En daar ontbrandt het concert tot zijn felste vuur: veertienhonderd mensen zingen het woordelijk mee – we zeggen het opnieuw: tweeënhalve week voordat Mahmood er met BLANCO zijn land mee vertegenwoordigt.

Kookpunt
Nou ja, de aanwezige Italianen zingen het woordelijk mee, de Nederlanders klanknabootsend. Mahmood zelf hoeft nauwelijks iets te doen.
Net als tijdens de rest van de avond, trouwens. Jack uit, soms, zonnebril af, soms. Af en toe een grap (in het Italiaans), maar verder enkel zingen, zingen tot het kookpunt daar is.
Brividi dus, de culminatie van zijn carrière tot nu toe, de lava waaraan de love van zijn publiek het mooist wordt getoond.

Magma
Dat we daarna ook nog Soldi krijgen, als toegift, is Mahmoods love voor ons.
Dat hij dat nummer al drieduizend keer gezongen heeft is niet te merken, zo fris brengt hij het.

En als na zo’n stevige anderhalf uur de zaal leegstroomt, de drukke Koningsavond in, is dit de overtuiging:
Mahmood liet in de Melkweg zien dat hij alle platina en alle streams verdient, maar ook dat hij zelf net als wij benieuwd is naar de magma die zich nog onder de toekomstlaag van zijn loopbaan bevindt.
Naar alles wat door de brividi van Brividi losgetrild zal worden.

De mooie foto’s bij dit verslag zijn van Yasmine Laurine – onze hartelijke dank dat we ze mochten gebruiken.