Een storm die gaat liggen, de regen die ophoudt en de zon die weer opkomt. Het Sloveense songfestivallied Amen verwijst naar een zware periode in het leven door middel van bekende metaforen, algemene beelden die op vrijwel iedereen van toepassing kunnen zijn. Heeft zangeres Ana Soklič ons ook nog een persoonlijker verhaal te vertellen?

Ana Soklič groeide op vlakbij het meer van Bohinj, in één van de mooiste natuurgebieden van Midden-Europa. Ze ging graag naar de kerk en ontdekte daar haar passie voor muziek. Haar ouders stuurden Ana naar de academie van Darja Švajger, de ervaren grand dame van de Sloveense popmuziek (die overigens ook twee keer meedeed aan het Eurovisie Songfestival, in 1995 en in 1999).

Vanaf haar twintigste probeerde Ana verschillende keren door te breken via talentenjachten. Ze deed meerdere pogingen in EMA (de Sloveense voorronde voor het Songfestival), was succesvol in een handvol regionale talentenjachten en brak uiteindelijk in 2012 door via The X Factor.

Op de achtergrond bleef het christelijke geloof een rol spelen in Ana’s werk. Zo schreef ze regelmatig relipopliedjes voor andere artiesten, en trad ze zelfs een keer op met het beroemde Harlem Gospel Choir. Het grote publiek kreeg echter een heel andere Ana Soklič te zien.

Nieuw imago
Tijdens haar X-Factorperiode werd Ana door de producers van het programma (en door jurylid Aleš Uranjek) neergezet als een wilde rockzangeres bij wie psychisch een steekje los zou zitten. Dit deed weliswaar wonderen voor de kijkcijfers, maar Ana voelde zich er niet prettig bij. Na het programma vertrok ze naar Zweden, waar ze twee jaar lang werkte met verschillende producers. Zij gaven Ana het pseudoniem Diona Dim en slingerden haar heen en weer tussen rauwe blues en gelikte bubblegumpop. Meermaals werd haar verteld dat haar timide karakter en haar geloof een sta in de weg voor succes zouden zijn: er moest een nieuw imago voor haar worden gecreëerd.

Eenmaal terug in Slovenië deed Ana nog één poging om haar zangcarrière nieuw leven in te blazen, en zowaar met succes: haar lied Voda won EMA 2020. De Sloveense kranten stonden vol van de ‘volwassenwording’ van het enfant terrible van The X Factor, maar tot een songfestivaldeelname kwam het niet, omdat het festival door corona werd afgelast.

Bezinning in coronatijd
De coronatijd is voor velen van ons een tijd van bezinning geweest – en zo ook voor Ana. Ze heeft zich voorgenomen om zich niet meer te laten kneden door doorgewinterde diva’s en Zweedse producers; ze wil zichzelf voortaan tonen zoals ze is. Een dappere eerste stap daartoe zette ze tijdens de tv-show Eurovision: Europe Shine a Light. Daarin vertelde ze dat de coronatijd haar heeft geleerd ‘om God op de eerste plaats te zetten, en te blijven wie ik ben. Ook als dat mij kwetsbaar maakt’.

En het bleef niet bij die eerste stap. Ook in haar nieuwe songfestivallied Amen komt die kwetsbaarheid terug, meteen al in de eerste zin:
Hey child, why are you hiding from the light?
Het gaat hierbij nu eens niet over iemand die bang is voor de spotlight. Ana heeft juist vijftien jaar lang de spotlights opgezocht, wanhopig proberend te voldoen aan het ideaalbeeld van een popster. Ana verstopte zich niet voor de spotlight, maar voor ‘het licht der wereld’. Ze liep weg voor wie ze is – en voor degene die haar zo gemaakt heeft.

Ondubbelzinnig
De rest van de tekst van Amen is minder dubbelzinnig; de hallelujah’s komen je al in de eerste minuut tegemoet. Maar misschien is dat precies waar Ana nu behoefte aan heeft: een compromisloze boodschap, een heldere coming out. ‘Ik heb immers lang genoeg een masker gedragen,’ zei ze onlangs nog in een interview.

Het is dan ook geen toeval dat Ana, die al sinds haar tienerjaren muziek schrijft, juist dit lied overliet aan een ander. En niet de minste: ze schakelde Charlie Mason in, de man achter Rise like a Phoenix van Conchita Wurst. Juist die Charlie Mason kon een tekst schrijven zonder enige terughoudendheid. Subtiliteit is immers niet Masons sterkste kant, dat blijkt ook weer in de tekst van Amen. Maar als er iets is wat we kunnen leren van de Sloveense inzending dit jaar, dan is het dat ‘jezelf willen zijn’ een universele menselijke worsteling is die veel verschillende vormen kent. En dat de drag-ambassadeur Conchita Wurst en de timide katholieke Ana Soklič misschien wel meer met elkaar gemeen hebben dan je op het eerste gezicht zou denken.