Europa twitterde vol lof over de breakdance-act waarmee Redouan Ait Chitt (Redo) de tweede halve finale van het Songfestival opende. Samen met zangeres Eefje de Visser sleutelde hij de afgelopen maanden aan een act vol diepgang en gelaagdheid. Een act die als een sprankje hoop werd ontvangen. Eurostory sprak met Redo over de totstandkoming van die drie magische minuten.

Redo, hoe is de organisatie van het Eurovisie Songfestival – ooit – bij jou terecht gekomen?

In augustus 2019 liet Gerben Bakker, de Head of Show, een voicemailberichtje achter. ‘Gerben Bakker hier, zou je me alsjeblieft kunnen terugbellen? Het gaat over het Songfestival.’ Gerben had me zien optreden, en wilde me dolgraag onderdeel van het Songfestival laten zijn. Hoe precies, dat wist hij zelf ook nog niet. Ik kon alleen maar denken: ‘Oké, supersick dit.’ En: ‘Deze man gaat recht op zijn doel af.’ Niet veel later zat ik bij de NOS op kantoor, omringd door leden van het kernteam. Vanaf dat moment werd ik een stukje van het verhaal. Het was niet zo van: we willen Redo, en we parkeren ‘m ergens in een hoekje van de show. Nee, ik werd onderdeel van een prachtig creatief proces. Dat was een fijne benadering. Ik voelde mij direct, vanaf het eerste moment, gehoord.

Welk beeld had jij van het Songfestival vóórdat Gerben Bakker belde?

Ik ben nooit echt fan geweest. Maar je weet dat het naar Nederland komt, en je weet dat Duncan Laurence gewonnen heeft met een te gekke song. Dan bekruipt zelfs mij een soort van Oranjegevoel. Na het gesprek met Gerben ben ik research gaan doen en om heel eerlijk te zijn snap ik het concept nog steeds niet helemaal, van hoe alles nu precies werkt met die punten. Maar ik besefte al vrij snel – dit is H-U-G-E. En ik las op internet dat Rotterdam een bijzondere editie zou worden, namelijk de vijfenzestigste. En ik kwam erachter dat er gigantische acts op Eurovisie hebben gestaan. Dat mijn naam daar straks – misschien wel – tussen zou staan vond ik wel heel erg gaaf natuurlijk.

Wat was het oorspronkelijke idee?
De act die we vorig jaar zouden doen was totaal anders. Ik zou vanaf het dak van Ahoy – dat is zo’n dertig meter hoog – naar beneden zakken. Aan staalkabels vastgeketend, als een ware Tom Cruise. Dansers om mij heen zouden mij dan losklikken. Om vervolgens, samen, een choreografie uit te voeren en met veel vuurwerk te eindigen. Supervet allemaal, maar minder verhaal dan in 2021.

Wat was jouw belangrijkste bijdrage aan de oorspronkelijke openingsact – die van 2020?
Voor beide openingsacts werkte ik nauw samen met componist Eric van Tijn – een superfijne gast, we hadden echt veel contact met elkaar. Voor die eerste act had Eric een popnummer met een wat meer technobeat geschreven, echt zwaar up tempo. Ik gaf bij Eric aan dat er best nog wat gevoel in kon. Dat vertaalde Eric naar een stukje piano. Daardoor werd de act veel meer dan slechts een beat.

Terug naar de openingsact zoals we die tijdens de tweede halve finale zagen. Jij bent een creatieve geest, een verhalenmaker. Hoe is het verhaal van jouw dans tot stand gekomen?
Het Tom-Cruise-idee ging van tafel. Door alles wat er in de wereld gebeurd was, werden woorden als weerbaarheid en veerkracht onze artistieke leidraad. Opeens maakten we een verhaal over uit een dal komen. En opeens werkten we aan drie verschillende scènes. De eerste scène staat voor rust. Tijdens een van de vele brainstormsessies opperde Mark Pos, Nederlands televisieregisseur: ‘Laten we iets maken in de muziekstijl van Ólafur Arnalds.’ Een IJslandse componist die regelmatig samenwerkt met zangeressen die een bepaalde melancholie in hun stem hebben. Maar goed, welke Nederlandse zangeres past in dat plaatje? Aviva Kasteleyn, die ook deel uitmaakt van het Eurovisieprojectteam, kwam met de naam van Eefje de Visser. Zij stuurde mij een linkje naar Eefjes laatste album Bitterzoet en voegde daaraan toe: ‘Dit moet je eens luisteren.’ Na Bitterzoet gehoord te hebben, dacht ik alleen maar: ‘Wow, de manier waarop zij zingt is al een verhaal op zich.’

En zo werd Eefje onderdeel van het creatieve proces?
Klopt. En iedereen werd alsmaar blijer en blijer toen Eefje aan boord was. Even was er nog twijfel – moet Eefje nu in het Nederlands of in het Engels zingen? Uiteindelijk viel de keuze op het Engels; je hebt immers met een internationale show en internationaal publiek te maken. Toen is Eefje die song gaan schrijven, waarvan de Nederlandse versie – Golven – net op Spotify is verschenen.

De lucht
Geeft licht
Nieuw leven
Bloeit op

Als we los, als we wild samen zijn
Als we los, als we wild, als we samen zijn

Zou je iets meer kunnen vertellen over Eefjes rol?
Eefje symboliseert de eerste akte van het drieluik. Eefje staat voor melancholie. En daarna – en dan begint de tweede akte – komen we met z’n allen in dat zwarte gat terecht. Je ziet dansers bewegen als demonen, je ziet weerstand die geboden wordt, je komt – als het ware – in een onderwereld terecht. In alles ademt deze scène frustratie en machteloosheid. Uiteindelijk geven we ons over, leggen we ons erbij neer, en word ik door de dansers naar boven getild. Letterlijk uit de put getrokken en naar boven gebracht – naar het podium, de plek waar de climax plaatsvindt.

In het christendom heb je de hel, in de klassieke oudheid de onderwereld. Was dat – het schimmenrijk uit al die oude verhalen – eveneens iets dat door je hoofd spookte?
Onder het podium moest een eigen wereld ontstaan. Iedereen leefde zijn leventje en toen – BAM – kwam de tijd tot stilstand. Alle evenementen werden afgelast, niets leek nog mogelijk zonder een ander in gevaar te brengen, we stortten letterlijk in het ravijn. En daarom is dat derde deel van de choreografie ook zo belangrijk, want dat gaat over jezelf herpakken, de kracht weer vinden, de situatie accepteren zoals hij is. Je omarmt het noodloot. En door die omarming kan je weer klimmen. Explosie. Celebration. Als voorproefje op alles wat er komen gaat. Een hoopvolle vooruitblik.

Je bent onderdeel van een creatief proces waarvan jij uiteindelijk – in de uitvoering – ook nog eens het middelpunt bent. Hoe verhouden die twee rollen zich tot elkaar?
Af en toe vloeiden die twee rollen in elkaar over. Ik ben een perfectionist. Dus zelfs tussen al die repetitiemomenten door, als ik net van het podium kwam, wilde ik alle camerabeelden zien. ‘O ja, dit shot, dat mag best wat langer duren…’ Ik weet namelijk als geen ander hoe mijn bewegingen het beste tot hun recht komen – ook op televisie. En echt, dit team was zo fijn, zo professioneel. Er waren geen kaders, geen eisen, het was echt een vloeibaar proces waarin we allemaal extreem goed naar elkaar luisterden. Ik denk dat dát het succes achter alle drie de shows is. Het teamgevoel, het samenzijn. Gaat dat in andere landen eigenlijk ook altijd zo?

Vanuit de organisatie wordt er dus veel waarde gehecht aan het stimuleren van het creatieve proces. Maar je anticipeert niet alleen op elkaar, maar óók op een wereldgebeurtenis.
Klopt. En eerlijk? Ik ben blij dat de act meer tijd heeft gekregen. Qua verhaal is de 2021-act véle malen sterker. Dus laten we stellen dat ik dankbaar gebruik heb gemaakt van dat jaartje extra.

Terug naar Eefje. Hoe was het om met haar samen te werken?
We werden al vrij vroeg in het proces aan elkaar gekoppeld. Maar alles was altijd online. De ene keer via Instagram, de andere keer via een Zoom-meeting. Ik zag Eefje pas voor het eerst in Ahoy, tijdens de repetities. Niet meteen op het grote podium, maar in een zaaltje ernaast. En ja, dan spreek je dat ene gekke zinnetje uit: ‘Leuk om je eens in het echt te zien.’ En echt, ik ben fan geworden van Eefje. En van haar muziek. Er was sprake van chemie, zowel op persoonlijk als artistiek vlak, dus ik hoop echt dat we nog vaker met elkaar zullen samenwerken. Ik heb het al subtiel laten vallen: ‘Mocht je Golven ooit eens zingen tijdens een van je shows, bel me dan.’ Dan doen we alles gewoon nog een keer. Eefje is een grote – nu al. Maar door het Songfestival wordt ze ongetwijfeld nóg groter.

Wat zou je nooit – maar dan echt nooit – vergeten aan jouw Eurovisieoptreden?
Het mooiste moment was eigenlijk het moment waarop alles klaar was. Ik was zo gebrand om dit goed te doen. Ik kon alleen maar denken: dit moet goed gaan. DIT MÓET GOED GAAN. En toen ik besefte dat alles ook echt goed gegaan was, keek ik nog een keer strak in de camera. Dat was die BENG. Ik deed dat precies op het moment dat het vuurwerk afgestoken werd. Dat was mijn teken aan de wereld: het is gelukt jongens, alles is precies gegaan zoals ik wilde, dit was ‘m dan.

Hoe heeft je vriendin de afgelopen tijd ervaren?
Ze heeft me enorm geholpen. Echt waanzinnig!
[Redo richt zich tot zijn vriendin Chloé Albaret die ook professioneel danser is]
How was it actually for you?

[Vriendin Chloé voegt zich bij het gesprek]
Chloé: ‘Ik kon helaas niet bij het optreden zelf zijn, dus ik heb alles vanuit de hotelkamer gezien. Waarschijnlijk was het in de zaal nog veel toffer geweest – daar écht zijn, fysiek aanwezig, het allemaal voelen – maar ik was zo trots toen ik Redo op televisie zag. Hij was totaal gefocust. Ik was zo blij voor hem, zo trots, en pas na het optreden brak alle gekte los. Redo heeft sindsdien alleen maar interviews gegeven. We snakken nu allebei naar back to normal, gewoon naar de Albert Heijn.’
Redo: ‘Samen met Shailesh Bahoran, maar zéker ook met Chloé, zijn wij mijn bewegingen gaan bepalen en perfectioneren. Shailesh is echt een bekendheid in de internationale theaterwereld. Een topdanser, een topchoreograaf. Eerder werkte ik al eens met Shailesh samen; dat was voor mijn soloshow Redo. Shailesh zorgde voor gelaagdheid in mijn optreden. Ik wilde niet alleen show, maar ook een stukje intimiteit. De intimiteit van het theater.’

Redo, mijn laatste vraag aan jou… wat was de mooiste reactie die je de afgelopen dagen ontving?
Dat waren er best wat. Ik heb nog steeds niet alles gelezen. Maar er was sowieso één reactie die me diep raakte – een story op Instagram. Een meisje filmde eerst de televisie, en later zichzelf. Haar gezicht verscheen in beeld, en ze huilde. Toen ze haar tranen wegveegde, zag ik dat er iets anders was aan haar hand. Ze schreef dat ze graag model wilde worden, maar nooit de moed had gevoeld om dat uit te spreken. Al die tijd vroeg ze zich af: is er überhaupt wel plek voor mij in showbizzland? Na het zien van mijn act schreef ze op Instagram: ik moet het misschien gewoon doen, op het podium staan met mijn talent en daarmee juist laten zien dat de mogelijkheden eindeloos zijn. Mijn advies: wees altijd jezelf, want juist in het anders zijn schuilt een enorme kracht.

Redo: ‘When I dance, limitations and boundaries disappear. To me, dance is the ultimate form of freedom. What gives you freedom and what does it mean to you?’