We organiseerden dit jaar voor het eerst de Grote Eurostory Schrijfwedstrijd. We ontvingen heel wat inzendingen, de jury las en herlas en koos drie winnaars. Hier lees je de winnaar van de tweede prijs, een warm verhaal over een gezin dat naar een breekbaar liedje van een oudere zanger luistert.

Het is een verloren middag, ik wandel wat en Spotify speelt willekeurige nummers af die ik ooit heb opgeslagen. De shuffleknop vind ik een leuke manier om af een toe een kleine verrassing aan te vragen.
De verrassing is een songfestivalinzending die ik me meteen weer goed herinner: die van Engelbert Humperdinck. 2012 blijkt het te zijn geweest.

Met m’n moeder en zusje zat ik op de bank. Een beetje onwennig, zo met ons drietjes, maar wel fijn. Het was onze eerste gewone avond sinds tijden, waarop we gewoon samen voor de televisie zaten. Misschien was het zelfs toeval dat we naar de finale gingen kijken.
En dan komt Engelbert Humperdinck met Love will set you free.
Ik kende hem niet, deze zanger, maar de wals die de gitaar inzette, had iets melancholisch. Dat deed iets met me. Het liedje was zacht en ingetogen. De dansers en het vuurwerk op het podium leidden ons niet af, want wij zaten met z’n drieën op de bank.

Terwijl Engelbert zingt over de liefde en onze rode kat zich nestelt op een leeg stukje bank tussen ons in, kijk ik m’n moeder aan, ze heeft tranen in haar ogen. M’n zusje leunt met haar hoofd tegen m’n moeders schouder. Het uitbundige vuurwerk begint te draaien bij Engelberts laatste uithaal. Ik voel dat ik ook tranen in mijn ogen heb. Het is een mooi nummer. Het nummer is een gekke, maar fijne verrassing

Nu ik het terugluister komt dat beeld weer op. Wij op de bank, in een huis dat voor het eerst weer stil was. Papa had eindelijk een ander huis gevonden en wij waren samen. Zorgeloos, voor zover dat kon.
Het nummer behaalde de een-na-slechtste plaats, maar het had precies de goede woorden en melodie om de zeldzame rust van deze herinnering te onderstrepen.
Het is er één uit een boel herinneringen uit die tijd, veel ervan met een bijsmaak. Het was fijn, daar, die avond, maar wel nog steeds verbonden met dat huis, met een lange, nare scheiding, in datzelfde huis, rond dezelfde bank.

Misschien heeft Engelbert aan zijn vijfentwintigste plaats in het Eurovisie Songfestival ook herinneringen met een bijsmaak.

In de weken na die avond heb ik geprobeerd dat gevoel terug te halen. Het nummer op repeat zetten en achter elkaar doorluisteren werkte niet, de clip kijken op YouTube ook niet. Zachtjes meezingen met de instrumentale versie, voor de kat, op de bank werkte een beetje.
Ik luister nog maar een keer. De gitaar, de wals, de zachte stem met uithalen van Engelbert. Het fijne gevoel, hetzij met de bijsmaak, is toch nu weer even terug. Totdat er zo weer een ander nummer langskomt. Een gekke, maar fijne verrassing.