Op half ingelopen schoenen stappen we door Kyiv. Tot diep in de nacht bruist het hier: op straat wordt gezongen en gedanst, suikerspinnen gesponnen, op grasveldjes oefenen jonge stelletjes in versmelten. Lopend over de grootste boulevard van de stad, de Khreschatykstraat, heb je nauwelijks het idee je in het voormalige Oostblok te bevinden: de gebouwen zijn in dezelfde grootste stijl opgetrokken als die in het centrum van Wenen: grote, pastelkleurige panden met barokelementen, waarin tijdens de Sovjettijd onderzoeksinstituten zaten die zich bezighielden met het ontwikkelen van nieuwe wapens voor Moskou. Tegenwoordig huizen er de Zara, Mango en H&M. Van bewapening naar aankleding.

We lopen over de boulevard die zo breed is als een half voetbalveld en waar op zonnige dagen eindeloos wordt geflaneerd door prachtig aangeklede jongeren. Deze week staat er in het midden van deze veel te knappe mensenstroom echter een eiland, het Eurovison Village: een tentencomplex van een halve kilometer lang, waar optredens zullen worden gegeven en er op grote doeken belangrijke Eurovisiemomenten zullen worden getoond, zoals, gistermiddag, de rode loper. Het is een teken van hoe de stad is ondergedompeld in het festival: overal hangen posters en spandoeken met het festivalmotto, ‘Celebrate Diversity’, creditcardadvertenties met de winnares van afgelopen jaar, Jamala, vind je door de hele stad. In een interview met Eurostory gaf zij al aan dat ze hoopte dat Eurovisie 2017 voor meer belangstelling en vooral voor meer toerisme naar Kyiv zal zorgen. Door haar woorden heen schemerde wat de nationalisten hier allemaal hopen: een EU-lidmaatschap. Als pokon voor de economie en een kogelvrij vest tegen Rusland.

Er is wat dat betreft nog een lange weg te gaan, maar uit alles blijkt dat er hoop is. Op het Maidanplein, waar amper drie jaar geleden nog doden vielen in anti-Russische protesten, hangt naast de Oekraïense vlag alvast die van de Europese Unie. Op een gebouw aan de zijkant van het plein is een enorm spandoek bevestigd met daarop de tekst Freedom is our religion. Marx zou zeggen dat opium altijd opium is, welk label je er ook op plakt, maar de avond is mild. Mensen neuriën liedjes die ik niet versta, maar zacht aankomen. Je kunt bij de kraampjes wc-papier met Poetins hoofd erop kopen. De inmiddels opgekomen maan lijkt heel flauwtjes te herinneren aan de sikkel van de Sovjettijd, maar niemand die er aandacht aan besteedt.

Ik zie heel even de beelden van de laatste Maidandemonstratie uit 2014 voor me, het gooien van stenen naar de politie, mensen in plassen bloed. Op hetzelfde plein wordt nu weer gelachen. En toch. Even lijken de kastanjebomen die hier in bloei staan niet meer dan bevroren wolken confetti. Het verleden bepaalt nog even hoe ik het heden waarneem.