We organiseerden dit jaar voor het eerst de Grote Eurostory Schrijfwedstrijd. We ontvingen heel wat inzendingen, de jury las en herlas en koos drie winnaars. Daarnaast waren er nog twee verhalen die we het voorstellen waard vonden – zij kregen een eervolle vermelding. Hier de tweede: de nostalgische terugblik op het eerste Songfestival van Jeroen Loppersum, dat van 1970. Zo hebben we allemaal een Eerste Festival!

Een gebeurtenis die voor altijd in mijn geheugen staat gegrift: ik was zeven jaar. Paasvakantie. Dat betekende altijd uit logeren bij familie in Groningen. Het was 21 maart 1970. Op die bewuste zaterdagavond was ik met mijn ouders, broertje en zus op visite bij tante Aly. En die ging opeens de TV aanzetten omdat het Eurovisie Songfestival kwam.

Ik wist niet wat dat was en had het festival nog nooit gezien, maar zij keek er altijd naar. Dat moest ik ook zien, want als jongetje was ik al een groot muziekliefhebber. Welnu, vanaf het eerste moment van de uitzending, de Eurovisieklanken van Te Deum en het prachtige Eurovisielogo, zat ik aan de buis gekluisterd. Wat een magisch gebeuren. Het werd ook nog eens in Nederland gehouden, in de RAI in Amsterdam, en gepresenteerd door Willy Dobbe! Die was toen zeer populair en gezien.

Er deden twaalf landen mee. Naar ik later begreep was dit een mager aantal, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik vond het allemaal zeer indrukwekkend en spannend. Nederland deed mee met Waterman van Patricia en The Hearts of Soul.

Ik moest natuurlijk voor Nederland zijn, maar ik viel als een blok voor de Ierse Dana met All kinds of everything. Wat een lief en melodieus liedje vond ik dat, en wat was Dana een mooi, schattig en verlegen meisje. Ik was op slag verliefd!

Ik zei tegen tante Aly: ‘Dana gaat winnen!’ Daar was men het in de huiskamer duidelijk niet mee eens. Want er waren nog andere goede liedjes zoals Knock, knock who’s there (Mary Hopkin, Engeland), Wunder gibt es immer wieder (Katja Ebstein, Duitsland), Gwendolyne (Julio Iglesias, Spanje) en natuurlijk Nederland.

Maar ik bleef bij mijn keuze: het beste liedje was dat van Dana. En de leukste en liefste zangeres was Dana. Ik was duidelijk voor Ierland en niet voor Nederland, haha. Dat werd mij door tante Aly niet in dank afgenomen. Maar… Dana deed het hartstikke goed bij de puntentelling, ze won en ik had dus gelijk. Wat een heerlijk moment toen Lenny Kuhr de Eurovisie trofee uitreikte aan mijn Dana, dat vergeet ik nooit meer. Eigenlijk had ik zelf een beetje gewonnen! Ik kon die nacht van de opwinding niet in slaap komen.

Twee maanden later kreeg mijn zus op haar verjaardag van onze buurvrouw een singletje van Willeke Alberti… Klop, klop hallo met op de andere kant Duizenden dingetjes, een Nederlandse versie van All kinds of everything. Dat heeft mijn zus geweten, haha. Ik heb haar toen dagelijks laten weten dat er maar één origineel van dat nummer was: Dana!

Sinds Dana’s overwinning ben ik fan van het songfestival. Ik kijk er ieder jaar weer naar uit. Want na meer dan vijftig jaar vind ik het nog steeds een magisch festijn… van duizenden dingetjes… van All kinds of everything!